the Egg & the Easter (ή αλλιώς το αυγό και το πασχάλι)

Το αυγό πραγματοποιεί ένα μεγάλο ταξίδι σε λίγες μέρες. Η φωλιά που θα το μεταφέρει ονομάζεται 22G και βρίσκεται σε ένα διαστημικό αεροσκάφος που διασχίζει τον Ατλαντικό ωκεανό με ταχύτητα φωτός.

Το αυγό πιστεύει στη τύχη του. Από την αρχή της Σαρακοστής ευχόταν για φέτος το Πάσχα να μη καταλήξει βαμμένο φούξια, ζουληγμένο σε κάποιο τσουρέκι φέροντας στο δόξα πατρί πασχαλινό αυτοκολλητάκι με κάποιον πρόγονο του κοτοπουλάκι σε πόζα. Στη καλύτερη περίπτωση ίσως κατέληγε σε οικογενειακό τραπέζι αγκαλιά με τα κουλούρια της Λαμπρής. Τς τς τς, μπανάλ. Το αυγό δεν είναι για τέτοια.



Όχι! Φέτος το αυγό ετοιμάζει τη βαλίτσα του για να πάει σ’ένα μέρος που το λένε Μεγάλο Μήλο. Το Μεγάλο Μήλο είναι ένα μεγάλο χωριό, που και εκεί ζούνε πολλά αυγά απ’όλη την υδρόγειο. Εκεί τα αυγά έχουν διάφορα χρώματα και είναι σαν να έχει πάντα Πάσχα! Του αρέσει του αυγού αυτό, γιατί θα είναι διασκεδαστικά.
Η μονοτονία του εδώ, είναι πως όλα τα αυγά είναι στην ίδια απόχρωση. Και τα περισσότερα από αυτά έχουν σκοπό της ζωής τους να μεταμορφωθούν σε κοτόπουλα κάποια μέρα. Το αυγό δεν θέλει να γίνει κοτόπουλο.
Όταν το ρωτάνε «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» δεν απαντά ποτέ. Όλο κάτι σκέφτεται χρόνια τώρα, και επειδή ποτέ δεν το λέει, τα άλλα αυγά εκνευρίζονται.

Το αυγό θέλει να μείνει πάντα αυγό. Και όταν πήγε στη Πρεσβεία για να βγάλει βίζα για το ταξίδι του, έπρεπε να συμπληρώσει ένα χαρτί με το όνομα του.

Υπέγραψε καλλιγραφικά,

Αυγό Κίντερ Έκπληξη

For instanse

Σχολείο τελείωσα στη Γκράβα. Ναι, στο γνωστό κολλέγιο τις οδού Πασσώβ & Ταυγέτου.
Είχε έρθει το σωτήριον έτος 1995. Έδινα για τελευταία φορά (το’χα ορκιστεί στον εαυτό μου) Πανελλαδικές. Τη προηγούμενη χρονιά τα είχα σκατώσει καθότι αντί να διαβάζω τις νύχτες, έβλεπα μπάλα. Ήταν το Μουντιάλ και προτιμούσα να παρακολουθώ τον κοκκινοτρίχη με «ημισκούμπριο» μούσι Ελληνοαμερικανό Alexi Lalas και τον Έλληνα Νιόμπλια να βαράνε κόρνερ.
Έτσι, το 1995 διαβάζω όλο το βράδυ Ιστορία με τρέλα. Εννοείται πως δεν βλέπω τιβι, δεν νυστάζω αφού πίνω και το θαυματουργό ρόφημα «φραπέ με ασπιρίνη» και είμαι σαν να έχω πάρει αμφεταμίνες. Ή έτσι νομίζω τέλος πάντων. Ξεφυλλίζω μονορούφι το βιβλίο της Ιστορίας σαν τον Flash Gordon, αφού έπρεπε μέχρι το ξημέρωμα να μεταμορφωθώ σε ένα εξωτικό παπαγαλάκι για να γράψω εξετάσεις (γ@μ# την παιδεία μας μέσα..).
8 παρά το πρωί, κατηφορίζοντας σ’ένα πάρκο στο δρόμο προς το σχολείο, σκάει μύτη το τρελοκομείο, ο συμμαθητής μου ο Π. καβάλα στο παπί του. «’Ελα ανέβα, πάμε σχολείο» μου λέει. Ανεβαίνω και’γω.
Τον Π. σε όλη τη διαδρομή τον έχει πιάσει μια ασσύληπτη λογοδιάρροια, ήταν που ήταν μόνιμα για δέσιμο, πήγαινε και δεν πήγαινε και το παπί, πατάει απότομα φρένο που ούτε αυτός ήξερε γιατί. Και φεύγουμε στον δρόμο σαν καρπούζια από ντάτσουν.
Εκτός από γρατζουνιές στους αγκώνες, μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο. Και καλά εγώ (και σήμερα που έφαγα τη σαβούρδα μου στο δρόμο λόγω βροχής πάλι γέλαγα). Έχω πιει και το τσίφτικο φραπέ ασπιρίνη-αμφεταμίνη και δεν θέλω πολύ για να πατήσω τις τσιρίδες. Ο Π. γελάει όμως εκνευριστικά παρατεταμένα.
Ξανακαβαλάμε το παπί κακήν κακώς και φτάνουμε. Πριν μπω στην αίθουσα μου ο Π. σκύβει και μου λέει «βασικά έχω πάρει κόκα!». Βασικά, εγώ έμεινα κόκκαλο μόλις το άκουσα. «Είσαι βλαμένος, πως θα γράψεις;». «Καλή επιτυχία» μου λέει κλείνοντας το μάτι και φεύγει για την αίθουσα του.
Λίγα λεπτά πριν αρχίσουν οι εξετάσεις η μύτη μου άρχισε να αιμορραγεί. Προφανώς ο μοναδικός συνδυασμός μαγικού φραπέ και άγχους επέφερε τις συνέπειες (συν το ότι κατάφερα να κοιμηθώ το πρωί της επόμενης μέρας). Τελικά Ιστορία γράψαμε 19,3 και 19μισό, έκαστος.
Θεωρώ ότι ο Π. εκείνη τη μέρα πρέπει να έκαψε μερικές χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα. Εγώ μερικές εκατοντάδες. Ειλικρινά, αμφιβάλλω αν θα θυμάται καν το γεγονός μετά από τόσα χρόνια. Ήταν σε μόνιμη κατάσταση παροξυσμού τότε.
Ο Π. ζει στη Βαρκελώνη τη τελευταία 5ετία. Πριν λίγους μήνες που τον συνάντησα τυχαία σ’ένα στέκι ποτοκατάνυξης, χαρήκαμε πολύ εγώ & η φίλη μου, γιατί είναι παιδί μες στη χαρά και θα μας περπατήσει με ευχαρίστηση ανάμεσα στα κτίρια του Gaudí, αν βρεθούμε ποτέ στα μέρη του. Έτσι μας είπε, χαμογελώντας.
Τιμητικά το ποστ συνοδεύεται από τη φώτο μιας ταινίας μικρού μήκους που έχει γυρίσει ο Π. εδώ στην Ελλάδα, με την ιδιότητα του σκηνοθέτη.
Η αφορμή του ποστ ήταν μια άλλη, σχολική φωτογραφία που βρήκα. Η ανάμνηση των τελευταίων σχολικών μου ημερών με έκανε και γέλασα παρατεταμένα. Το παρελθόν αναδύεται οσάν Νέσυ από τη λίμνη του Λόχνες ώρες ώρες, χαριτωμένα!

από το λαγούμι

Μια φίλη μου κάποτε μου έκανε ένα τεστ προσωπικότητας. Από αυτά που σου κάνουν και γελάς, από αυτά που κυκλοφορούν στο net και τα κάνεις γρήγορα πριν τα σβήσεις ή τα πρωθήσεις κάπου αλλού.
Αυτό που μου έχει αποτυπωθεί είναι η αίσθηση που σαν μίνι ιστοριούλα, σου αφήνει στο τέλος ένα χαζό χαμόγελο ή ένα ερωτηματικό. Αν είχα κάνει μια άλλη επιλογή, πως θα είχε εξελιχθεί η ιστορία;

Βρισκόμουν μπροστά από ένα δάσος και έπρεπε να το περιγράψω πως το φανταζόμουν. Θα έμπαινα στο δάσος ή απλώς θα το κοιτούσα; Επέλεξα το πρώτο.
Περιέγραψα το δάσος πολύ πυκνό, με πολύ ψηλά δέντρα, οι ηλιααχτίδες να γλυστράνε μέσα από τις φυλλωσιές και να με ζαλίζουν ευχάριστα όπως σήκωνα το κεφάλι μου ψηλά για να διακρίνω τον ήλιο. Περπατούσα πηγαίνοντας από’δω και από’κει, άκουγα ήχους, πουλάκια, μιλούσα με τα ζωάκια. Αν είμουν κάτοικος του δάσους αυτού, πιθανό να είμουν σκίουρος ή λαγός. Μπορεί λαγός, γιατί όταν είμουν 8 είχα στο σπίτι μου έναν λαγό που τον αγαπούσα, τον τάιζα κεφτέδες και τον φιλούσα στο στόμα. Λαγός λοιπόν.

Τις τελευταίες μέρες το δάσος μου έχει νέφη. Λες και η υγρασία όλη βγήκε από το χώμα και προσπαθεί να με ξυπνήσει. Είναι μια υγρασία περίεργη, που μου δημιουργεί θλίψη, εκνευρισμό, και ξέρω πως αυτό σε λίγο μπορεί να μετατραπεί στην κατάσταση που ζω για μερικά φεγγάρια κάθε χρόνο από παιδί, εν μέσω ενός δημιουργικού θυμού. Ο θυμός είναι ωραίο συναίσθημα, μα παρεξηγημένο. Τα πιο ανατρεπτικά πράγματα στη ζωή μου τα έχω κάνει υπό την επίρρεια «θυμού». Ενός καλού θυμού.
Αν είχα τις απαντήσεις για τώρα, θα είμουν πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Μερικές φορές, νιώθω πως μπορεί να χρειάζομαι ένα νοητό χέρι να με τραβήξει, να είναι αυτή η απάντηση. Απλά να βγω από τα νέφη και τον δρόμο θα τον βρω και θα τον ορίσω μόνη μου.

Πριν λίγες νύχτες είδα τίς «Νύχτες της Καμπίρια» του Φελλίνι. Στη τελευταία πράξη, πέφτει η πιο ελπιδοφόρα ατάκα που έχω ακούσει σε ταινία, σε συνδυασμό με όλη την εικόνα... εν μέσω γελαστών νέων που παίζουν μουσική, τραγουδούν, χορεύουν, μα σαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από ένα μελαγχολικό τσίρκο.

“Buona sera” λέει παραδεισένια χαμογελαστά μια άγνωστη περαστική κοπέλα στη Cabiria που μέχρι πριν λίγες στιγμές νόμιζε πως η ζωή της είχε τελειώσει. Ήταν αυτό το "χέρι".
Αν βλέπατε το βλέμμα της Cabiria…με ένα αντανακλαστικό χαμόγελο. Το βλέμμα αυτό ήταν τα πάντα! Και τώρα που το έφερα στο μυαλό μου χαμογέλασα και΄γω αντανακλαστικά.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάει αμαχητί.

Σικέ ατάκα, μα πάνσοφη.

Ενστικτώδης αντίδραση στην απτική επαφή

Έβηξε απότομα και την ακούμπησα απαλά στη πλάτη λέγοντας της «θέλεις λίγο νερό;» Τινάχτηκε σχεδόν απ’τη θέση της, με κοίταξε με έκπληκτο βλέμμα, «όχι» απαντά.
Ένιωσα άσχημα προς στιγμή, μα η αυθόρμητη κίνηση μου έγινε λόγω οικειότητας, είμαστε συνεργάτες-συνάδελφοι εδώ και ένα χρόνο.
Συνειδητοποίησα αμέσως μετά, ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω ακουμπήσει ποτέ ξανά και δεν έχει τύχει να δω και άλλους να το κάνουν.

Οι άνθρωποι είναι σαν φοβισμένα πουλιά μερικές φορές.

Δέχομαι από μερικούς ανθρώπους την επαφή, ενώ δεν την αντέχω από άλλους. Χωρίς να σημαίνει πως τους αντιπαθώ. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο. Αν νιώσω καλά, ασφαλής, αγγίζω, αγκαλιάζω, αλλά αν το κάνει κάποιος που δεν το περιμένω, είναι λες και με χτυπάει ρεύμα.

Καμιά φορά χαμογελάω για να νικήσω το φόβο μου, κοιτάω στα μάτια τους ανθρώπους που μπορεί να με αγχώνουν υπερβολικά, απλά για να το ξεπεράσω. Να τους ξεπεράσω.
Αλλά αυτό με την επαφή, είναι παράξενα ανυπέρβλητο ώρες-ώρες...

Κόκκινοι δρόμοι

Είναι παράξενο κάποια πράγματα, να συμβαίνουν, να τα ζεις και απλά να κουμπώνουν μυστηριωδώς με ότι έρχεται, στις επόμενες μέρες ή ώρες.

Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα ποστ, που αναφερόμουν και σε ένα αγαπημένο μου κομμάτι, το “love will tear us apart”. Μόλις χθες, είδα την ταινία “Red Road”, που στους τίτλους τέλους ακούγεται σε εξαιρετική ερμηνεία και πάλι, από τους “Honeyroot”. Σε απόλυτη συνάρτηση με ότι έχει προηγουμένως διαδραματιστεί.
Γυρισμένη στη Γλασκώβη, που το πέρασμα από αυτή τη πόλη πριν λίγα χρόνια, μέσα απο το “Sweet Sixteen” με είχε και πάλι συγκλονίσει (με τον Martin Compston παρεμπιπτόντως να παίζει δεύτερο ρόλο στο Red Road, που πρωταγωνιστούσε στο “Γλυκά Δεκάξι”).
Είναι μοναδική, σχεδόν σοκάρεσαι. Είναι μια ταινία ψυχογράφημα, σκληρή, ξεγυμνώνει τις ψυχές των ηρώων της, ξεγυμνώνει σε κάποιες σκηνές τα σώματα τους, αλλά η οπτική που δίνει η σκηνοθέτης παρόλη την ωμότητα όσων φαίνονται, πίσω απ’όλα κρύβει απίστευτο νόημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και το τι μπορεί να σημαίνει για τον κάθε έναν εκδίκηση, πλήρωμα. Είναι μια ταινία θλιβερή μα συνάμα απρόσμενα ελπιδοφόρα και λυτρωτική στις τελευταίες πράξεις της. Καλύτερα να μην πω περισσότερα, είναι από αυτές τις ταινιές που λέω “δες το, οπωσδήποτε.-”

Όταν αργότερα συνάντησα μια αγαπημένη φίλη, για άλλη μια φορά είπα στον εαυτό μου, πως οι άνθρωποι είμαστε τόσο, μα τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τις καταστάσεις κάτω από τελειώς διαφορετικές πρισματικές γωνίες και θέες, και λειτουργούμε πολύπλοκα, πολλές φορές χωρίς σημαντικό λόγο.
6 χρόνια ζώντας μια περίεργη σχέση που ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι όπως έπρεπε, εγκαίρως, δεν έγιναν πράξεις ουσίας για να καταλάβουν αυτοί οι 2 άνθρωποι πως νιώθουν πραγματικά ο ένας για τον άλλο, πολλές φορές αντ’αυτού ειπώθηκαν και έγιναν πράγματα κάτω από το πέπλο της εκδίκησης. Η εκδίκηση ήταν και είναι για μένα, από τις πιο ηλίθιες συμπεριφορές που κουβαλά η ανθρώπινη ύπαρξη. Κανένας από τους 2 δεν κατάφερε, λόγω ιδιοσυγκρασίας, να κάνει την υπέρβαση, να πει "έεεειι σου τραβάω το χέρι, σου φωνάζω, δεν μ’ακούς;"
Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, έγινε μια κουβέντα εφ’όλης της ύλης (έζησα τον παραλληλισμό εκείνη τη στιγμή, με μια από τις σκηνές που είδα στη ταινία), έμειναν δύο άνθρωποι απλά στο τέλος να κοιτάζονται, εξουθενωμένοι, το κορίτσι να σκέφτεται πως κάπως ηρέμησε πια, το αγόρι δεν ξέρω, δεν είμαι στο μυαλό του και τον γνωρίζω ελάχιστα.
Μπερδεύτηκαν πολύ, πάρα πολύ. Τόσα χρόνια, άλλα έπραττε ο ένας, άλλα αντιλαμβανόταν ο άλλος.
Το ουρλιαχτό της αλεπούς, τη νύχτα ακούγεται σαν γυναικεία κραυγή, αυτό ήταν κάτι που είδα στο "Red Road". Έτσι νομίζεις. Σε τρομάζει... και όμως είναι απλά μια αλεπού, και τίποτα άλλο.

"Την ώρα που σουρουπώνει, θ’άναβες ένα μικρό μπακιρένιο καντήλι.
Εγώ θα ξάπλωνα πάνω στη χλιαρή άμμο της ερήμου σου,
ποζάροντας κοιτώντας σε στα μάτια,
πίνοντας το κρασί που μου προσφέρεις.

Κρατάς μυστικό..;
Μόνον εσύ θα δεις την εικόνα πάνω στον πάπυρο που θα ζωγραφίσεις".

«Με το Φεγγάρι αγκαλιά» σ’ευχαριστώ για την πρόσκληση.

μικρό μου κοράκι

Η Σ. μου.
Ακούγαμε πολύ μουσική μαζί. Μικρές που ήμασταν ακούσαμε το love will tear us apart και το θεωρήσαμε ύμνο. Μετά από χρόνια άκουσα το song for the lovers και όταν το άκουσε και η Σ. ήταν ο μόνος άνθρωπος που χωρίς να το έχουμε συζητήσει ποτέ πριν μεταξύ μας, βρήκε τον συσχετισμό στα δύο κομμάτια όπως και΄γω.
Μαζί της έβλεπα γερμανικό εναλλακτικό και ότι σινεφίλ βρισκόταν μπροστά μας. Έχουμε κάτσει και έχουμε δει σερί dvd από το μεσημέρι έως το βράδυ και στο καπάκι μεταμεσονύχτιες.
Μαζί της ήθελα να κάνω όλα μου τα ταξίδια. Τσακωνόμασταν γιατί επέμενε να πάμε στο Μόναχο για να πιούμε μπυρόνια και’γω επέμενα Βερολίνο. Μπορούσε να φάει τα πάντα, στη χειρότερη καντίνα της εθνικής και΄γω προτιμούσα να πεθάνω της πείνας.

Πάντα έσπαγε πλάκα μαζί μου γιατί με δούλευε και’γω ψάρωνα τρελά. Στο μόνο που κατάφερνα να τη ψαρώσω ήταν ο «μικρόκοσμος» μου, όπως τον αποκαλούσε και τρόπος που συγκρατούσα «άχρηστες πληροφορίες» στο μυαλό μου.
Ο μικρόκοσμος μου ακόμα την ανατριχιάζει. Μέσα από περιστατικά μπορώ να ανακαλύψω και αποκαλύψω ότι το άτομο στο οποίο αναφέρεται εγώ παίζει να το ξέρω, όχι απαραίτητα προσωπικά, αλλά ξέρω τον τάδε, που ξέρει την τάδε που την είχα συμμαθήτρια στο φροντιστήριο αγγλικών. Εκεί η Σ. τρελαίνεται. Λέει πως με φοβάται το χαζό.
Οι άχρηστες πληροφορίες μου όπως λέει είναι σχεδόν πάντα άχρηστες. Μπορεί να θυμάμαι απίστευτες φάτσες από την εποχή των δεινοσαύρων, τηλεφωνικούς αριθμούς από τον καιρό εκείνο που τα τηλέφωνα ήταν με καντράν, τι χρώμα είχαν τα αθλητικά της παπούτσια στη 2α γυμνασίου, και άλλα τέτοια ηλίθια πράγματα. Λέει πως είμαι κοράκι.

Η Σ. σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη από το ’95 έως το 2000.
Εκείνο το Σ/Κ που έφτασα στη Θεσσαλονίκη ήταν τρελό. Γιατί η βαλίτσα μου αντί να βρεθεί στο Μακεδονία, βρέθηκε στο Ντύσελντορφ και δεν είχα μαζί μου τίποτα άλλο. Η Σ. σε μίνι διαστάσεις το μόνο που μπορούσε να μου δανείσει ήταν ένα πουκάμισο που φόρεσα με χαρά για να ξεφορτωθώ το μπλουζάκι μου. Βγήκαμε το βράδυ, γυρίσαμε τη μισή Θεσ/κη.
Το πρωί ξυπνήσαμε. Κάτσαμε στη βεράντα να πιούμε καφέ. Τα λέγαμε και’γω της κλαιγόμουν και της εξιστορούσα τα κατορθώματα μου και πως τα’χω κάνει σκατά στα 24 μου. Και όλα αυτά γιατί ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, από τη δουλειά μου, γιατί δεν με χώραγε ο τόπος, γιατί είχα χάσει τη βαλίτσα μου. Όλα. Και όλο αυτό σε πλήρη συνάρτηση με τα τότε ξανθά μου μαλλιά και το ύφος πεταλουδίτσας.
Ξαφνικά σηκώνεται και μου λέει «θα ανεβάσω τη τέντα, να μπει ήλιος».
Και έτσι όπως σηκώνεται με το τσιγάρο στο στόμα, με ύφος σαράντα καρδιναλίων και φωνή νταλικέρη (παρόλο μικροσκοπική η φωνή της είναι 10 οκτάβες πάνω απ’τη δική μου που της ρίχνω 2 κεφάλια), γυρνάει και μου λέει «ρε μαλάκα, κόφτο. Σε κάποια χρόνια μπορεί εγώ να'μαι "χωμένη" και’συ free as a bird».
Η Σ. είναι πλέον «χωμένη σε βάθος αμέτρητο», εγώ δεν μπορώ ν'ανεβάσω τη τέντα να μπει ο ήλιος. Τα λέμε όποτε βλεπόμαστε. Χαμογελάει. Θέλω να της ρίξω σφαλιάρα κάποιες στιγμές, μα δεν μπορώ πια. Είναι μη αναστρέψιμος κατάσταση.
Και πολύ θα’θελα να έκανα ένα κλικ στο διακόπτη να πάγωνα το χρόνο εκείνο το απόγευμα που ακούσαμε για πρώτη φορά το love will tear us apart.

Φεγγαράκι μου λαμπρό

Μου άρεσε η απoψινή έκλειψη.

Έβγαλα φωτογραφία από τη βεράντα.

Θα'θελα πολύ να κρατούσα το χέρι του.

Καληνύχτα

Άνοιξη

Drink up baby Stay up all night

With the things you could do You won't but you might

The potential you'll be But you'll never see

The promises you'll only make

Drink up with me now And forget all about

The pressure of days Do what I say And I'll make you okay

Drive them away The images stuck in your head

People you've been before That you don't want around anymore

That push and shove and won't bend to your will

I'll keep them still

Drink up baby Look at the stars

I'll kiss you again Between the bars

Where I'm seeing you there With your hands in the air

Waiting to finally be caught

Drink up one more time And I'll make you mine

Keep you apart Deep in my heart

Separate from the rest Where I like you the best

And keep the things you forgot The people you've been before

That you don't want around anymore

That push and shove and won't bend to your will

I'll keep them still

"Between the Bars' του Elliot Smith

- το πρωτοάκουσα στη ταινία "Good Wil Hunting"