Ο κόσμος είναι πολύ μικρός... και το Κρακόβ πολύ κοντά

photo: "Cracow" by Galahard/Rynvord

http://www.wdi.glt.pl

Το Σαββατόβραδο κατέβηκα στο Γκάζι. Έκανα ένα σύντομο πέρασμα από το Athens Video Art Festival, είπα πως θα ξαναπέρναγα σήμερα για να δω περισσότερα μα δεν πρόλαβα. Ωραία πραγματάκια συμβαίνουν στο κέντρο.
Μπουκάραμε σ’ένα από τα γνωστά μαγαζιά στη Περσεφόνης. Είχε ανοίξει και την οροφή του και πίναμε τα ποτάκια μας κάτω από τ’αστέρια. Αρχηγοί.
Επιστρέφοντας κάποια στιγμή από το wc τους βλέπω φάτσα κάρτα μπροστά μου.
Μίτινγκ ποιντ Αθήνα, ώρα 12παρά. Συναντώ τον Γ. που ζει στο Βουκουρέστι και τον Ι. που ζει στο Λονδίνο . Βασικά μείναμε και οι τρεις αποσβολωμένοι, διότι με τον έναν κάποτε ήμασταν ζευγάρι και ο άλλος υπήρξε κολλητός του φίλος από τότε. Είχαμε να συναντηθούμε έτσι όλοι μαζί παραπάνω από δεκαετία και όπως συνέβη ήταν απροσδόκητα ευχάριστο και το κυριότερο απλά τραγελαφικό. Τα είπαμε εν τάχει και ο καθένας από πλευράς του με κάλεσε στη πόλη του να με φιλοξενήσει όποτε θελήσω να πάρω τον αέρα μου εκτός Ελλάδος.
Τους ευχαρίστησα και γέλασα λέγοντάς τους πως το επόμενο ταξίδι μου θα είναι στη πόλη που ονειρεύτηκα κατά τη μεσημεριανή σιέστα που είχα λίγες ώρες νωρίτερα.
Που σκοπεύεις να πας; Στη Κρακοβία τους λέω.
Γούρλωσανε τα μάτια. Ναι, στη Κρακοβία τους ξαναλέω. Αφού το είδα και στον ύπνο μου...

Η Κρακοβία λοιπόν είναι μια πόλη γαμάτη, διατηρητέα κατά ένα μεγάλο μέρος της, με μια αντεργκραουνίλα που πολύ μου αρέσει. Μπήκα και σε sites της πόλης, ξετρελάθηκα, έχει ένα σωρό πράγματα να δεις και να κάνεις, η διαμονή πάμφθηνη και πόσο μάλλον τα αεροπορικά εισητήρια που κοστίζουν λιγότερο από ότι να πας σε ένα κωλονησί με high speed για Σ/Κ. Έχω αρπάξει και μια τρελή σύγχιση ωστόσο, όταν διάβασα τις προάλλες ότι το κόστος των ακτοπλοικών εισητηρίων έχει διπλασιαστεί φέτος σε σχέση με το ‘04 .
Βρε ουστ από’δω. Κρακοβία δαγκωτό. Άσε που μ’αρέσει και το όνομα.
Κκκρρρακοββία!!!

Πίνα κολάντα

Στάση μετρό Ακρόπολη. Σε ένα τεταρτάκι καθόμασταν στα γλυστερά ancient marbles όπως τα έλεγα στη Β. και γελούσαμε παρατηρώντας από ψηλά την πιο άναρχη πόλη από πλευράς δόμησης, πανευρωπαικώς (μπορεί και παγκοσμίως). Φωτογράφισα την πρωτεύουσα όσο πιο χαριτωμένα μπορούσα, με τις κεραμιδοσκεπές σε πρώτο πλάνο έτσι για το ξεκάρφωμα, πριν το απόλυτο τσιμεντί.
Είχα να βολτάρω εκεί πάνω 5 χρόνια. Η αλήθεια είναι πως ο Παρθενώνας μου είχε λείψει μα περισσότερο το Ερέχθειο που είναι και ο αγαπημένος μου ναός από όλο το σετάκι. Επί τουρκοκρατίας είχε χρησιμοποιηθεί και ως κατάλυμα για να στεγάσει ο τότε τούρκος διοικητής το χαρέμι του, άκουσα μια ξεναγό να αναφέρει σ’ενα γκρούπ άγγλων την ιστορία (φαντάζομαι το Ερέχθειο ημιφωτισμένο, με μυρωδιά πατσουλί και τέζα στο ναργιλέ...).

Κυριακάτικη τουρνέ. Παρθενώνας, Θησείο, Σύνταγμα, Κολωνάκι, Ακαδημία και πάλι κάτω Ψυρρή. Τις τελευταίες μέρες κάτι έχω πάθει με το κέντρο. Όλο εκεί τραβιέμαι. Τη Παρασκευή που κατέβηκα να δω ένα ταινιάκι, πήγα στο μπαρ του σινεμά και παρήγγειλα γρανίτα φράουλα. Είχα να πιώ γρανίτα από τότε που ήμουν μικράκι και μου έπαιρνε η μαμά μου όταν πηγαίναμε θέατρο. Μετά περπατούσα μόνη την Πανεπιστημίου και έλεγα «έτσι να γουστάρεις». Μου έχει κολλήσει αυτή η έκφραση τελευταία, τι έχω πάθει. Και σήμερα είπα στον εαυτό μου πως ήρθε η άνοιξη, χειμωνιάτικα ρούχα τέλος, καπέλο για τον ήλιο, «έτσι να γουστάρουμε».



Βρέθηκα σ’ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι νωρίς το απόγευμα και παρήγγειλα κοκτέηλ με αστείο όνομα. Μια πίνα κολάντα, που έγιναν δύο και έγιναν τρεις. Με φόντο ζωγραφιές οσάν τη ζούγκλα της Ζανζιβάρης και εξωτικά παπαγαλάκια μα καθόλου κιτς ήταν σαν να έπινα το ποτάκι μου σε μπητς μπαρ χωρίς όμως να ακούω το κυματάκι να σκάει. Ο Κουρτ, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που ξέχασε να επιστρέψει στην Αυστρία από κάποιες καλοκαιρινές του διακοπές στην Ελλάδα, μου έλεγε πως βρήκε τον προσωπικό του παράδεισο εδώ. Μπορούμε να κάνουμε ανταλλαγή παραδείσων τον ρωτάω; Να πάρω το σπιτάκι στη Βιέννη να πάρεις εσύ το δικό μου στην Αθήνα; Γέλασε. Το σπίτι στη Βιέννη το πούλησε, πούλησε τα πάντα και ήρθε στην Ελλάδα μόνιμα. Ατύχησα. Ή μήπως όχι.

Όνειρα γλυκά, καληνύχτα και καλή εβδομάδα.

ταξιδάκι υπερατλαντικό

Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να αποτυπώσω πως ένιωθα βλέποντας τόσα πολλά καινούργια για μένα. Από τα υπέροχα μουσεία, γκαλλερί και ένα σωρό ακόμη που είδα έχω φώτο που θα γέμιζαν ένα μπλογκ μόνες τους...

Και επειδή τον μπλόγκερ, δεν ξέρω τι τον έχει πιάσει... αφήνω μια μοναδική φώτο, έτσι τύπικαλ νιού γιόρκ, καθότι τις υπόλοιπες δεν μπορώ να τις επαναφέρω στο ποστ.
Όποιος πρόλαβε να τις δει μέχρι χθες, πρόλαβε...

Πρέπει επιτέλους να κοιμηθώ απόψε

Πως θα μπορούσε η μνήμη να μας βοηθήσει να διεκδικήσουμε τη ζωή μας; Ρώτησα την Έ. Πάντα πίστευα πως η μνήμη είναι ο πιο ισχυρός δεσμός που μπορεί να έχει ο άνθρωπος με το παρελθόν του. Και πως θα μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε δυναμικά για να κάνουμε μεγάλες ανατροπές στο παρόν και για ότι έρχεται. Η μνήμη λειτουργεί με θράσσος, δικαιωματικά. Δεν έχει υποχρεώσεις, παρά μόνον δυνατότητες, δικαιώματα σε όλο μας το είναι και το ζην. Φέρνουμε στο νου εικόνες, συναισθήματα, ανακαλούμε μυρωδιές. Απλά γιατί έτσι το αφήνουμε να μας συμβεί τη δεδομένη στιγμή.

Η Έ. με κοίταξε και χαμογέλασε. Είσαι ο πιο ατρόμητος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, μου απαντά. Είσαι ηλίθια της είπα. Αν ήμουν ατρόμητη δεν θα έκλαιγα τη στιγμή που μου το έλεγε. Τα δάκρυα μου πέσανε στο ποτήρι κάνοντας τη σύσταση του ούζου που έπινα ακόμη πιο θολή. Οι ατρόμητοι άνθρωποι δεν κλαίνε ποτέ.
Άρχισε να μου εξιστορεί και να υποστηρίζει την άποψη της και εγώ στωικά έβλεπα και άκουγα ως παρατηρητής της ζωής ενός άλλου. Τότε άρχισα να επιβεβαιώνω πως η εντύπωση που έχω για τον εαυτό μου, η ζωή αυτή στα μάτια των άλλων είναι μια άλλη εικόνα. Πιο ξεκάθαρη από αυτή που έχω εγώ για μένα. Και διαφορετική σε πολλά γαμώτο. Αν μπορούσα να δω και’γω αυτή την εικόνα, μήπως τελικά έπραττα και διαφορετικά. Μπα, καλύτερα στο κόσμο μου...

Ζούμε τη ζωή, αλλά μπορούμε να τη φανταστούμε; Νομίζω δεν είναι πολύ εύκολο να φανταστείς τη ζωή. Είναι παρακινδυνεμένο. Για πολλούς αυτό μπορεί να αποβεί εώς και τρομακτικό ή τραυματικό. Αν κάτσεις να σκεφτείς τις άπειρες δυνατότητες που απλώνονται μπροστά σου, εκτός του ότι αρχικά αυτό μπορεί να σε ενθουσιάσει, μπορεί να σε συντρίψει, αν συνειδητοποιήσεις πως απλά υπάρχεις. Ποιές δυνατότητες άρπαξες από τα μαλλιά και ποιές άφησες να γλυστρήσουν, τραβώντας το καζανάκι κιόλας. Πολλοί μπερδεύουν τη ζωή με την ύπαρξη. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου και λέω «αυτός υπάρχει, δεν ζει».

Θύμησα στην Έ. πως τον τελευταίο χρόνο σκέφτομαι τη ζωή μου όπως είναι επί του παρόντος, αλλά με μια άλλη προοπτική. Φέρνω στο νου μου εικόνες σαν να ζω παράλληλες ζωές. Πάντα το γούσταρα αυτό, από παιδί. Εντελώς διαφορετικές ζωές, που μπορεί να άλλαζαν και τη ψυχοσύνθεση μου σε κάθε περίπτωση. Η ζωή νούμερο 6 είναι ενδεχομένως αυτή που μου αρέσει περισσότερο να επιλέξω για να πραγματώσω.

Το να ζεις επικινδύνως! Η άλλη αγαπημένη Έ. έτσι μου είπε μια φορά. Της ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτάκι τη φράση, διότι στα ιταλικά που τη πρόφερε, δεν μπορούσα να τη καταλάβω. “Vivere Pericolosamente”. Σιγά το επικίνδυνο. Η ψυχή μου μπορεί να γαμιέται, αλλά το μυαλό μου παίζει πιο δυνατά παιχνίδια.
Κοίτα πως θα γίνει η μεγάλη ανατροπή. Κοίτα.



Ο blogger από την άλλη, μου κάνει παιχνίδια και με δυσκολεύει να ανεβάσω τις φωτο από το ταξίδι. Να δω πότε θα τα καταφέρω...

abstracted idol

Όσο ζεις μαθαίνεις.... Έτσι μου είπε η Ι. όταν της περιέγραψα τα έργα και ημέρες μου από το ταξίδι στην Αμερικανική ήπειρο.

Στο «ψυχαγωγικό» του μέρος, το ταξιδάκι-tour σε Νέα Υόρκη, Τορόντο, Νιαγάρα και πάλι Νέα Υόρκη υπήρξε συναρπαστικό.
Καταιγισμός εικόνων, ήχων, διαδρομών εντός του πραγματικού. Στο εξωπραγματικό, θύελλα από σκέψεις, συναισθήματα, ένστικτα. Πως γίνεται να αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι έτσι ξαφνικά.
Κλικ του μαγικού διακόπτη.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που νιώθεις αόρατος. Γιατί είναι σαν να νιώθεις πως σχεδόν δεν υπάρχεις ως φυσική παρουσία.
Όταν αντίκρυσα το mirror room σκίρτησα μέσα μου. Πρέπει να με δω είπα στον εαυτό μου. Αφού κατάφερα να δω το είδωλο μου στους διαδοχικούς του καθρέφτες ησύχασα. Και απαθανάτησα τη στιγμή.
Με βλέπω! Υπάρχω ρε! Πως έγινε αυτό; Μα νόμιζα πως είμαι αόρατη... Τι στο καλό. Είχα τρομάξει προς στιγμή.
Κλικ της φωτογραφικής μηχανής.

Σήμερα δεν πήγα στο γραφείο. Όλο το βράδυ είχα πυρετό προφανώς από υπερκόπωση. Το jet lag με έκανε να κοιμηθώ τελικά μετά από 35 ώρες από τη στιγμή που ξύπνησα για τελευταία φορά στη Νέα Υόρκη. Αρρωστημένο. Το πρωί κάπως συνήλθα.
Το απόγευμα βρέθηκα πάνω σε ένα βουνό με το φιλαράκι μου, καθισμένοι στα βραχάκια ανάμεσα σε λουλούδια και βλέποντας όλο το Αττικό λεκανοπέδιο πιάτο. Και μιλούσαμε και πίναμε χυμό. Έφυγε το μυαλό μου και πέταξε, πέταξε μακρυά σαν γλαράκι.
Κλακ του σκηνοθέτη. Και πάμε...


Η αναρτημένη φωτογραφία είναι από το έργο του Lucas Samaras “Mirror Room” , που εκτείθεται στην Albright-Knox Art Gallery.

Είμαι τόσο γεμάτη και μπλοκαρισμένη από όλα όσα είδα, που σχεδόν αδυνατώ να περιγράψω. Αυτό που θα κάνω σύντομα είναι να αφιερώσω λίγο χώρο στο blog μου για φωτογραφίες από υπέροχα μέρη που περπάτησα. Κρατάω τις όμορφες στιγμές και εικόνες.