Όσο ζω μαθαίνω από όσα συμβαίνουν στη ζωή και σαν συνειδητοποιώ τι γίνεται, είναι σαν να κοιτάω αποστασιοποιημένα κάπως από απόσταση εμένα και ότι διαδραματίζεται. Σχεδόν με απάθεια. Σαν να τα βλέπω πίσω από ένα φωτογραφικό φακό όλα αυτά. Όχι κάμερα, διότι από τη ζωή κρατώ στιγμές και ποτέ εικόνες διαρκείας.

«παράδοξοι άνθρωποι σε συμβατικές ζωές;
ή
συμβατικοί άνθρωποι σε παράδοξες ζωές;»

Με ελκύουν ιδιαίτερα, αν και δεν μπορώ ακόμη να συνειδητοποιήσω ποιό από τα δύο υπερισχύει τελικά στο «επιλέγω» ή στο «επιλέγομαι».
Το μυαλό μου δημιούργησε αυτές τις κατηγορίες, λες και τίποτα άλλο δεν έχει υπόσταση. Απλά το αντιλαμβάνομαι έτσι. Συμβατικοί άνθρωποι σε συμβατικές ζωές είναι το σύνηθες, το απλό, ναι, μπορεί να είμαι και’γώ έτσι δεν ξέρω, μα σίγουρα δεν είναι του γούστου μου. Γι’αυτό και παλεύω ακόμη με ότι θέλω να αλλάξω.

Να ανακαλύπτεις αργά και να αφήνεσαι αργά να σε ανακαλύψουν. Όπως όταν σκέφτεσαι κάποιον και ερεθίζεσαι και μόνον με την εικόνα όταν σε κοίταξε βαθειά στα μάτια.
Τι συμβαίνει όμως στην ιδέα και μόνον, ότι αυτός ο άνθρωπος που ποθείς κάποια στιγμή κοιτάξει μέσα στα μάτια σου, την εικονική αντανάκλαση της ψυχής σου...;
Η πρώτη μορφή σεξ με τα μάτια γίνεται, αλλά δεν είναι αυτό που τελικά μας κατακτά.
Το μυαλό, το πλέον απόρθητο φρούριο, μπορεί να κρύβει τους πιο σκοτεινούς υπέροχους θησαυρούς, τις πιο πολύτιμες σκέψεις και ορέξεις. Και αν το μυαλό είναι έξυπνο, το ερωτικό κάλεσμα θα είναι συναρπαστικό. Το λιγότερο.
Ο νους, που μόλις διαισθάνεται πως κάποιος κατάφερε να πλησιάσει κοντά στις πόρτες του, είναι που τότε αναρριγεί, κάνουν να σφίξουν οι κλειδαριές γιατί φοβούνται.. ή χαλαρώνουν οι αλυσίδες από την επιθυμία...
Έτσι, σαν νιώθω το φρούριο αυτό στη κορώνα του κορμιού μου, να αναμοχλεύει ήχους, τότε σημαίνει πως κουρσάρος ζυγώνει. Για κάθε πόρτα πάντα αρκεί μόνον ένα χέρι για να ανοίξει τη κλειδαριά.

από το 1956 στο 1990

"well, did you evah?"

λατρεμένο

και πίσω απ' τις κλειστές κουρτίνες τη μέρα κάνω νύχτα και τ' αντίστροφο

Πόσο ελεεινά νοιώθω αυτές τις μέρες που παρακολουθώ τηλεόραση. Εγώ, που σιχαίνομαι τη τιβι όσο και τις μελιτζάνες ιμαμ. Και όμως, παίζει πολλές ώρες, παρασκηνιακή παρέα να μου τριβελίζει το μυαλό σε στιγμές. Συγκρατώ λέξεις και φράσεις “συγκλίσεις θέσεων, αυτοδυναμία, ασσύμετρη απειλή, ιδεολογία, διαπλοκή, λευκά, άκυρα”. Οι φάτσες και τα βλακόμουτρα σε πλήρη παράταξη, παρελαύνουν ακούραστα χωρίς σεμνότητα, χωρίς ντροπή. Και πρέπει να πείσουν εμένα, εσένα, ακόμη τον τυφλό γείτονα, τον παραπληγικό συγγενή. Τι ξεφτίλα, ούτε κανονικά πεζοδρόμια δεν υπάρχουν καλά καλά για να περπατήσω εγώ, εσύ, ο άνθρωπος με το μπαστουνάκι, ο άνθρωπος στο καροτσάκι. Συχτιρίζω φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από πόλεις του εξωτερικού που επισκέφθηκα.
Δεν το’χω καθόλου με τα πολιτικά πλέον. Δεν θέλω να εννοήσω τίποτα, παρά μόνον ότι είναι στο χέρι του καθενός, πίσω από τη κουρτίνα του παραβάν να μην νιώσει ότι κοροιδεύει τον εαυτό του, τη ζωή του, εκτός και αν είναι βλαμμένος. Δεν είναι μόνο αυτό που μετράει εκείνη τη στιγμή. Είναι και ότι έρθει μετά. Και μετά τη κουρτίνα του παραβάν, πέφτει αυτή της αυλαίας. Το μυαλό και η συνείδηση μας ως άνθρωποι να είναι σε μόνιμη αγρύπνεια, άντε ξύπνα.
Όμορφα τα λέω, αερολογώ ενίοτε, ρίχνω τα μπινελίκια μου, αναθεωρώ εν μια νυκτή, τώρα πια ξέρω.
Κουτσή ξεκουτσή θα πάω. Όπως και κάτι παππούδια ενενηνταφεύγα που δεν έχουν αφήσει τετραετία ποτέ, έτσι και’γω θα πάω να το ρίξω. Μετά από τη φάση εγκλεισμού που περνώ, αυτό θα το θεωρήσω μεγάλο ιβέντ. Έξοδος, λες και είμαι φαντάρος, άλλωστε το βαράω το γερμανικό στο σπίτι καθημερινά. Ξεκούραστα.


Κάποτε με μια φίλη μου (ναι για σένα λέω που διαβάζεις τώρα) πηγαίναμε σε ένα συνοικιακό μαγαζί που λεγόταν «Ώρες» και καθόμασταν ώρες. Μετά τις δύο το γύριζε απότομα σε τέζα λαικά και θυμάμαι να ακούω τον Τερλέγκα. Έλεγε λοιπόν ο Βασίλης και ακόμη συγκρατώ έναν εντυπωσιακό στίχο “...και πίσω απ’τις κλειστές κουρτίνες τη μέρα κάνω νύχτα και τ’αντίστροφο...”. Μεγάλη κουβέντα.

ήσσσσυχα

Autumn -

εκλάμψεις

Αυτές τις μέρες ξυπνώ το πρωί και λέω «πφφφφ ακόμη μια μέρα». Τριγυρνώ στα πενηνταδύο τετραγωνικά και προσπαθώ να γειάνω το συντομότερο.
Στάθηκα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη κοιτώντας με με το λευκό θηρίο τυλιγμένο γύρω από το αριστερό μου πόδι και μου την έδωσε. «Κόψε τα ψυχαναγκαστικά ηλίθια σε λίγες μέρες θα είσαι καλά και πάλι».
Θυμήθηκα ότι το πόδι μου με ενοχλούσε από τις μέρες που ήμουν στη Βαρκελώνη και περπατούσα χιλιόμετρα καθημερινά με αποκορύφωμα το αποχαιρετιστήριο πάρτυ για το Sonar στο MACBA, όπου χοροπηδούσα παντού με τη φωτογραφική μηχανή και ένα mojito ανα χείρας. Γούσταρα τρελά το βίντεο γουόλ και το φωτογράφισα.


Κοιτώντας στο νετ έψαχνα να βρω έργα του Bill Brandt που τον θεωρώ μοναδικό όχι μόνον για τα γυμνά του, αλλά για αυτά ειδικά τρέφω αδυναμία με την ασύλληπτη οπτική και έναν τόσο ευρυγωνικό φακό που κάνει την κόρη των ματιών μου να ανοίγει όπως και τα lens του.

Όσο σκέφτομαι ότι αυτά τα έργα του είναι πριν πενήντα χρόνια...θα ήθελα να έβλεπα το δικό μου αριστερό πόδι να ποζάρει με απόλυτη φυσικότητα. Φαντάζομαι τον Brandt, μου κλείνει το μάτι και να μου υπόσχεται πως σε μια άλλη ζωή θα με φωτογραφίσει. Άλλο που δεν θέλω το ψώνιο.

Σταματώ εδώ "the end", "fin" πως το λένε; Το είδα στην Art Athina. Ζουμ, κλικ. Αντίο.

καλοκαιρινή μη αυταπάτη τη πρώτη μέρα του φθινοπώρου

Αυτή η φίλη λέει πως κοιτά τα μάτια μου και βλέπει θάλασσα φουρτουνιασμένη με κεραυνούς λαμπερούς. Από μέσα της να ξεπηδούν λουλούδια και πεταλούδες. Γάτες και πουλιά. Και νότες και γουργουρητά και κουτιά που κρύβουν μέσα τους άλλα μάτια.

Και όταν κοιτώ τους ανθρώπους λέει, νομίζουν πως τους κοιτώ στην επιφάνεια για να τους μπερδεύω, αλλά εγώ τους κοιτάω πιο μέσα και φτάνω μέχρι όπου μπορώ για να δω. Αν δεν φύγω τρέχοντας θα μείνω να κοιτώ μέσα τους για πάντα αν αξίζει έναν τέτοιο κόπο.

Δεν θα συνηθίσει ποτέ το μυαλό μου που είναι αδίστακτο στη σκέψη και αυτιστικό στη λεπτομέρεια. Έτσι λέει. Εγώ της λέω «πως παραγνωριστήκαμε» της κλείνω το μάτι και γελάμε. Πίνουμε ένα ακόμη μικρούλι σφηνάκι ξαπλωμένες δίπλα στη θάλασσα. Μέχρι που ξάπλωσε και ο ήλιος μαζί μας. Αισθάνθηκα στιγμιαία ευτυχισμένη που Ζω.

Έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα,,,,,