αυγοψυχή

Αυτές τις μικρές ώρες... είναι που νιώθω την αυγοψυχή μου να δοκιμάζεται από υπόκωφη νωχελική προσμονή.. από σκέψεις και εικόνες που πετάνε στον ουρανό μου σαν αυγοζέπελιν.
Η αυγοψυχή είναι η πιο δύσκολη ψυχή που υπάρχει... γιατί είναι η πιο φοβισμένη και η πιο αδίστακτη.. προκλητική.. ευαίσθητη.. έτοιμη να σπάσει στη πρώτη βουτιά ακόμη και από χαμηλά.
Η κρούστα της αυγοψυχής μου δοκιμάζεται να αντέξει στα όνειρα που έκανα από παιδί...
Και στο συναίσθημα αυτό που τη κάνει να τρέμει.. και στο άγγιγμα που τη κάνει να αισθάνεται ανάλαφρη... και να αφήνει ροδαλούς καταράκτες να κυλάνε στο πρόσωπο μου... σαν αυτούς που θα έγλυφα και πάλι από τα μάτια σου.. σαν γατί.. όσες φορές και αν χρειαστεί.

νύχτες

Όταν βρισκόμουν στη Βαρκελώνη είδα αναρτημένα στο δρόμο τα πόστερ του MACBA, για τις «Νύχτες του MACBA». Τα φωτογράφησα. Μετά από κάποιες μέρες στο Sonar festival ένας φύλακας μου χάρισε τα πόστερ, χωρίς να καταλαβαίνει γρι από αγγλικά. Μάλλον από το βλέμμα μου κατάλαβε ότι ήθελα να τα αποκτήσω και βρέθηκα με το χάρτινο ρολό στα χέρια μου να γυρνάω στις συναυλίες.
Και επιτέλους.. μετά από τόσους μήνες καδράρισα τα δύο αγαπημένα μου πόστερ.


Πάντα με κέντριζαν οι εικόνες ανθρώπων σε κατάσταση ύπνου.
Αυτή η ηρεμία του προσώπου και του σώματος... η απόλυτα ανυπεράσπιστη ύπαρξη σε κάθε τι που μπορεί να συμβεί...
Και στο MoMA όταν είδα την Κοιμισμένη Τσιγγάνα του Rousseau.. κόλλησαν τα πόδια μου στο πάτωμα. Που να το πεις και να σε πιστέψουν δηλαδή....
Και τώρα ψάχνω να βρω αυτή την εικόνα.. και εάν τη βρω θα τη ταιριάξω με τις άλλες δύο που ήδη κρεμιούνται σους τοίχους μου.

επιστροφή

Σενάριο απλό.. με μοναδική οπτική όταν ο χρόνος για τον πρωταγωνιστή παγώνει.
Πόσο θα’θελα να μπορούσα να το κάνω... Για να απολαύσω την ακινησία των στιγμών, γνωρίζοντας ότι η πορεία τους είναι μη αναστρέψιμη.
Δεν μπορεί να παγώνουν για πάντα. Μόνο μέσα στο μυαλό...


Λίγο πριν το τέλος της ταινίας αυτή την εικόνα. Σαν συνέχεια του προγενέστερου ποστ... Κάτω απó χιονονιφάδες. Σε κρατά το χέρι που θέλεις...


Κατ.

σνοουγουάιτ

Χθες βράδυ...
στο δρόμο ξανά έκλεισα τα μάτια, άνοιξα το στόμα μου να φάω νιφάδες. Συνήθεια που έχω από μικρή. Χαζή συνήθεια.. το έκανα και απόψε.

Απόψε...
βγήκα μια βόλτα. Πατούσα το χιόνι στο δρόμο. Παχύ σαν άχνη ζάχαρη. Τα παπούτσια μου έγιναν κουραμπιέδες. Έφτασα μέχρι το γεφυράκι στο δρόμο της γειτονιάς, που εκεί κατά ένα παράδοξο τρόπο η θερμοκρασία πέφτει απότομα. Το ρέμα που περνάει από κάτω παρέσυρε το μυαλό μου σε λευκές νύχτες. Σκανδιναβικές.
Ήθελα να κρατούσα το χέρι σου εκείνη τη στιγμή. Χωρίς γάντια.

Από χρόνο σε χρόνο.....

Πέρσυ...
μια ίδια Κυριακή του Φλεβάρη στη “Weinerei” στο Βερολίνο είδα τα χρώματα του κόσμου κοιτάζοντας απλά στο ταβάνι. Τράβηξα τη φωτογραφία. Και χωρίς αυτή πάλι θα τα θυμόμουν. Μια φωτογραφία, κάποιες φορές δίνει την αυταπάτη ότι η στιγμή σου ανήκει. Ποτέ. Απλά συμμετέχεις στη στιγμή και τίποτα άλλο.
Ένα κορίτσι τότε μου είπε ότι η ιστορία που έβλεπε να διαδραματίζεται ήταν ρομαντική. «Α όχι, καθόλου ρομαντική» αποκρίθηκα αμέσως.
Το φιλαράκι μου, μου είπε πρόσφατα ότι είμαι γλυκειά και ρομαντική. Πάλι αντέδρασα στο ίδιο άκουσμα. Λες και πάσχω από αρρώστια. Δεν με νοιάζει, ας είναι..

Αύριο...
ο μπαμπάς μου θα μπει για μια επέμβαση. Αγχώνομαι.. Αυτός όχι. Γελάει χαζά όποτε του το θυμίζω. Απλά με θέλει μαζί γιατί ξέρει πως στα νοσοκομεία εγώ το αντέχω. Το’χω πως το λένε. Χωρίς ρομαντισμούς εκεί. Η μάνα μου απορεί κάθε φορά με την αναισθησία μου όταν βρισκόμαστε σε τέτοια μέρη. Κοιτάζω στο γκρι ταβάνι τους. Ζαλίζομαι από τα φώτα.

Τι είμαι... ένας αναίσθητος ρομαντικός άνθρωπος τελικά;

Πρωί Τετάρτης .. ξύπνημα με την αίσθηση της παγωμένης μύτης μου. Έξω έχει και πάλι κρύο, σίγουρα. Συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει ίχνος από καφέ στο σπίτι και πρέπει να βγω. Θα ρουφήξω το πρωινό ποτάκι μου έξω λέω.

Το καφέ έχει ωραίες μυρωδιές και θρονιάζομαι στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Παρατηρώ τα πάντα και τα ρουφάω όπως τον εσπρέσσο. Εικόνες έξω από το παράθυρο.. οι ζωές τους. Η δική μου μέσα. Κουλουριασμένη πάνω στην πολυθρόνα.
Στο διπλανό τραπέζι κάθησε ένας κύριος. Μου τράβηξε την προσοχή γιατί παρότι μεγάλος σε ηλικία φαινόταν τόσο γοητευτικός άνθρωπος. Φορούσε ένα σκούρο τουίντ σακάκι, πεθαίνω για τα τουίντ, και καπέλο. Ο μπαμπάς μου φορούσε καπέλα στα νιάτα του.
Απομόνωσα ότι άκουγα γύρω μου.. συνέχιζα να διαβάζω τον Explorer για το Παρίσι και το άλλο μυαλό μου έφερε εικόνες. Δεν είμαι στην Αθήνα, μα κάθομαι και πίνω καφέ σε ένα μπιστρό στο Marais. Ότι να’ναι δηλαδή..
Μου πέφτει ο αναπτήρας. Ο κύριος δίπλα σκύβει και μου τον δίνει «σας ευχαριστώ» λέω. «όμορφο χαμόγελο, εγώ ευχαριστώ» απαντά. Σηκώνεται και φεύγει. Τζέντλεμαν. Χαμογελάω στιγμιαία μόνη.


Ανοίγω τα mail μου. Τα «εισερχόμενα» είναι άδεια. Τα «ανεπιθύμητα» πάντα κάτι έχουν.
Γιατί τόσα spam τελευταία μονολογώ... Κοιτάζω τους τίτλους «ultrap is safe – fast pain relief». Πλάκα μου κάνετε.. που είναι αυτό το χάπι. Αυτές τις μέρες θα κατάπινα ολόκληρες καρτέλες από αυτό...

...τα μάγουλα μου είναι κόκκινα
σαν να προσπαθώ να σου μιλήσω
και δεν προλαβαίνω γιατί με φιλάς..
ντρέπομαι..

...ένα κοχύλι σου για να ακούω τη θάλασσα..
εγώ θα σου έδινα μια από τις ζωγραφιές μου
για να ονειρευτείς εσύ.

..θα’συναντιόμασταν τυχαία
στο βυθό
θα καθόμασταν πλάι σε κοράλλια..
και θα ήσουν ο γάτος που σου ζωγράφισα
και’γω το κανάρι που πέταγε
με φεγγάρι να επιπλέει στα σύννεφα
σαν και εκείνο που σου αρέσει...

θα μπορούσα να σε χαιδεύω βράδυα ολόκληρα...
θα ήθελες να το κάνεις μέρες ολόκληρες...
θα μπορούσα να το κάνω οποιαδήποτε στιγμή..

θέλω να το κάνω οποιαδήποτε στιγμή...

...είσαι ο άγγελος που κατάπια όταν μπήκε ο χρόνος..
και τη νύχτα σε σκέφτομαι...
όπως νιώθω...
πάντα ένιωθα από μόνη μου..

σιωπηλά..
είναι σαν να σε βλέπω...