αυγό στα φώτα

Το πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Όχι λόγω θρησκευτικού συναισθήματος, παρά μόνον εικαστικού ενδιαφέροντος σε ότι βλέπω γύρω μου.
Βιτρίνες. Χοντρά κοτόπουλα που ξεπηδούν μέσα από φωλιές, κοτόπουλα που χορεύουν, κοτόπουλα λούτρινα σε λαμπάδες, κοτόπουλα σουβλιστά,
λαγοί που κάνουν κούνια, λαγοί που τρώνε καρότα, λαγοί αγρότες, λαγοί στιφάδο,
αυγά βαμμένα σαν ουράνια τόξα, αυγά ζωγραφιστά, αυγά με αυτοκολλητάκια, αυγά σε καλάθια, αυγά σοκολατένια, αυγά που γελάνε, αυγά βραστά, αυγά τσουγκρισμένα.

Από πάντα αισθανόμουν αυγό. Νομίζω ότι την πρώτη φορά που το ένιωσα ήταν τη μέρα που πήγα νηπιαγωγείο. Έτσι ξαναένιωσα όταν πήγα και στο νηπιαγωγείο για ποτό.
Συνειρμός.

Βρήκα ένα αυγό που όταν το κοιτούσα νόμιζα πως στεκόμουν μπροστά σε καθρέφτη. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι κρύβει ένα αυγό από μέσα. Και αυτό είναι κάτι που δεν το εξαγοράζω με τίποτα. Γιατί απλά έτσι πρέπει.

Το περασμένο πάσχα βρέθηκα Αμερική. Η βιτρίνα ενός φωτογραφείου στο Greenwich Village απεικονίζει τον κύριο κοτόπουλο να ποζάρει με όσους θέλησαν να έχουν μια στιγμή μαζί του.
Εάν ήταν αυγό άραγε θα το προτιμούσαν...;

I feel like an Easter egg.