μην ξανακρυφτείς

..ήταν ωραία τότε που
το'σκαγα απ'τα παράθυρα απόκρυμνων πύργων
και βρισκόμουν σε γλιστερά μονοπάτια
ακούγοντας ούγγρικα βιολιά να σιγοντάρουν
τις εικόνες της ψυχής μου
..και ξαναθυμόνουν πως είναι
να είσαι παιδί.

..ακόμη και όταν στεναχωριόμουν

και πονούσα στις στιγμές

γιατί φερόμουν και σκεφτόμουν

σαν παιδί.

αντίο δεν θα σου πω ποτέ

απλά, να προσέχεις μικρό..

ανοιξιάτικος ήλιος χειμωνιάτικο φεγγάρι

Πριν λίγο καιρό, μια κατάμαυρη νύχτα χωρίς αστέρια ξαναπήγα να αντικρύσω τη θάλασσα. Ξέρεις πόσο φοβάμαι τη θάλασσα;
Σκεφτόμουν κοιτώντας τη, αλλά με τα μάτια μισόκλειστα... πως θα έρθει μια μέρα, ξέρεις, μια από αυτές τις συνηθισμένες μέρες που ξυπνάς και βρέχει, που φτιάχνεις καφέ και τον ανακατεύεις ασυναίσθητα για ώρα με το κουτάλι σαν να ανακατεύεις τη ψυχή σου, που τρίβεις με το χέρι τα θολά τζάμια του αυτοκινήτου για να δεις έξω μωβ σπίτια και κίτρινα δέντρα, μια από αυτές τις συνηθισμένες μέρες που ανοίγεις να διαβάσεις ένα βιβλίο και μυρίζεις ξάφνου το μελάνι και το χαρτί σαν να'ναι η πρώτη φορά, μια από αυτές τις μέρες που ο λαιμός σου πονάει από το κρύο και ίσως πεις αν μου φιλούσες το λαιμό θα μου περνούσε μονομιάς, και θα ζωντάνευαν του νου οι ιαματικές πηγές, με χαρούμενους σκίουρους και σβέλτους λαγούς που θα βουτούσαν και θα πλατσούριζαν μέσα τους...

Μια τέτοια μέρα λοιπόν, όταν ο χειμώνας θα γινόταν άνοιξη και λίγο καλοκαίρι, ένα βήμα πριν το καλοκαίρι δηλαδή, ήταν που θα πήγαινες στο σταθμό και θα έπαιρνες το πρώτο τραίνο. Θα ανέβαινες μόνος για ταξίδι, για μέρες, για μήνες... Θα περνούσες μέσα από πόλεις, καθαρές και περιποιημένες, αυτές που ο αέρας τους μυρίζει φρέσκια μπογιά και φρούτα απ'τα μανάβικα. Θα κατέβαινες για λίγες ώρες σε πόλεις βρώμικες, αυτές που μυρίζουν σκουπίδια και τηγανιτά ψάρια, που οι κάτοικοι είναι σαν μουτρωμένοι, αλλά και σαν με ψεύτικο χαμόγελο, θα τραβούσες φωτογραφίες τα στάσιμα νερά στους δρόμους τους που καθρεφτίζουν τον ουρανό, θα έκανες μπάνιο σε φτηνά ξενοδοχεία και θα συνέχιζες με τις επόμενες αμαξοστοιχίες.
Θα πέρναγες από απότομα φαράγγια με οδοντωτό, τις νύχτες θα έβλεπες φουντωτές ουρές από κρυμμένες αλεπούδες σε θάμνους δίπλα στις ράγες, τα φώτα από τις μακρυνές πόλεις, τον έναστρο ουρανό ξαπλωμένο σε λίμνες, τις ημέρες λιβάδια με πρόβατα μέσα στο πράσινο του γκαζόν και το κόκκινο της παπαρούνας, και ουράνια τοξά παχιά σαν σύννεφα να βουτάνε σε ποτάμια.
Θα μιλούσες με τυχαίους αγνώστους ταξιδιώτες για τον καιρό, για τους προορισμούς, σε πόση ώρα φτάνουμε; θα ακούγες καμπάνες να χτυπούν σε χωριά, θα έβλεπες παζάρια και εκκλησίες, θα διάβαζες ξεχασμένες εφημερίδες και βιβλία στα βαγόνια και θα έκανες συλλογές από χρησιμοποιημένα εισητήρια και τις φωτογραφίες που θα τραβούσες..
Τα ξημερώματα στη κουκέτα και λίγο πριν κοιμηθείς, θα άκουγες μουσικές και θα ονειρευόσουν με τα μάτια ανοιχτά και θα σκεφτόσουν για τη μέρα που πέρασε και όλη την ζωή σου πριν απ’το ταξίδι. Για την επόμενη μέρα που ξημέρωνε, δεν ξέρω τι σκέψεις θα έκανες... Ούτε που το φαντάζομαι δηλαδή. Αλλά είναι παράξενα ωραίο να παίζω μερικές φορές με άμυαλες πιθανότητες που δεν βγάζουν πουθενά, παρά μόνον σε όνειρα. Είναι όμορφο όταν οι προορισμοί είναι έκπληξη. Η αλήθεια είναι αυτή.

Μια μέρα όπως και οι άλλες μέρες, χειμωνιάτικη πλέον, ήταν που με είδες να κάθομαι στο σταθμό. Δεν περίμενα το τραίνο, είχα κάτσει μόνον για να ξεκουραστώ, γιατί μου αρέσουν και εμένα τα τραίνα... Σε είδα όρθιο μέσα από το παράθυρο και με είδες καθισμένη σε ένα παγκάκι να κρατώ ένα κίτρινο φάκελο. Φορούσες γαλάζια και εγώ πράσινα. Είχε κρύο και φυσούσε και όταν χαμογέλασες είπα πως πρέπει να ανέβω στο τραίνο γιατί σε ερωτεύτηκα...
Γλύστρησες στο μυαλό μου, απλώθηκα στα μάτια σου, μετά μπήκες μέσα μου. Χαμογελούσα. Και δεν σου έλεγα γιατί. Εσύ σαν να απορούσες, αλλά ήξερες, γιατί μου έκανες έρωτα και χαμογελούσες την ίδια στιγμή με μένα.
Ξύπνησα μετά από ώρες, μέρες ύπνου και κοίταξα τις εικόνες που τρέχαν στο παράθυρο του τραίνου. Άσπρα. Παντού χιόνι και ομίχλη. Στα πεζοδρόμια, στα περβάζια, στις στέγες, στις ταράτσες, στους δρόμους, στα λουλούδια που κοιμόντουσαν, στα δέντρα που ξεκουράζονταν, στα βουνά που περίμεναν. Λευκό τόσο, που η γύμνια του μ'έκανε να τρέμω. Εσύ δίπλα μου γυμνός πάλευκος και ζεστός. Σου έγλειψα τον λοβό του αριστερού αυτιού σου. Ντύθηκα με το πράσινο παλτό μου, κατέβηκα. Θλιμμένα χαμόγελα, μεγάλα μάτια... Η πολύτιμη ηρεμία. Καμιά παραφροσύνη και για κανέναν.

Το ξέρω... Και ξέρω πως μπορείς να με αντιληφθείς ακόμη και όταν ψιθυρίζω...
Σε αίθουσες αναμονής σταθμών που αλλάζεις τραίνο, ακόμη και όταν έχουμε γυρισμένες τις πλάτες μας και δεν έχουμε ειδωθεί, εσύ πρώτος ξέρεις ότι βρίσκομαι εκεί. Δεν σε βλέπω. Τελευταία στιγμή τρέχω να προλάβω και πέφτω πάνω σου. Σαστίζω, μα σου δίνω στο λαιμό ένα έτοιμο κλεφτό φιλί που έχω φυλαγμένο, και φεύγω με το επόμενο τραίνο, ίσως μέχρι την επόμενη τυχαία συνάντησή μας σε έναν σταθμό στο πουθενά, όπου μπορεί να προλάβεις να με φιλήσεις εσύ πρώτος...

αυγό στα φώτα

Το πάσχα είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Όχι λόγω θρησκευτικού συναισθήματος, παρά μόνον εικαστικού ενδιαφέροντος σε ότι βλέπω γύρω μου.
Βιτρίνες. Χοντρά κοτόπουλα που ξεπηδούν μέσα από φωλιές, κοτόπουλα που χορεύουν, κοτόπουλα λούτρινα σε λαμπάδες, κοτόπουλα σουβλιστά,
λαγοί που κάνουν κούνια, λαγοί που τρώνε καρότα, λαγοί αγρότες, λαγοί στιφάδο,
αυγά βαμμένα σαν ουράνια τόξα, αυγά ζωγραφιστά, αυγά με αυτοκολλητάκια, αυγά σε καλάθια, αυγά σοκολατένια, αυγά που γελάνε, αυγά βραστά, αυγά τσουγκρισμένα.

Από πάντα αισθανόμουν αυγό. Νομίζω ότι την πρώτη φορά που το ένιωσα ήταν τη μέρα που πήγα νηπιαγωγείο. Έτσι ξαναένιωσα όταν πήγα και στο νηπιαγωγείο για ποτό.
Συνειρμός.

Βρήκα ένα αυγό που όταν το κοιτούσα νόμιζα πως στεκόμουν μπροστά σε καθρέφτη. Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις τι κρύβει ένα αυγό από μέσα. Και αυτό είναι κάτι που δεν το εξαγοράζω με τίποτα. Γιατί απλά έτσι πρέπει.

Το περασμένο πάσχα βρέθηκα Αμερική. Η βιτρίνα ενός φωτογραφείου στο Greenwich Village απεικονίζει τον κύριο κοτόπουλο να ποζάρει με όσους θέλησαν να έχουν μια στιγμή μαζί του.
Εάν ήταν αυγό άραγε θα το προτιμούσαν...;

I feel like an Easter egg.

hand on lens

στο τόκυο

Με τις θερινές ώρες ξεκινούν τα κίτρινα καλοκαίρια.
Αυτά που φέρουν την σκόνη της πόλης ανάκατη με μυρωδιά θαλασσινή, ιδρώτα, αντηλιακό και καυσαέριο.
Αυτά τα καλοκαίρια της πόλης... που οι νύχτες τους τραβάνε στο κέντρο. Απομίμηση νησιού. Πορτοκαλί, γαλάζιο, γκρι. Με τσιμέντα που αχνίζουν. Και τις πατούσες μου να γίνονται μαύρες στους δρόμους τους.

Τα καλοκαίρια της πόλης μεταμορφώνουν τα μπαρ. Υδαρές οι λάμψεις τους... μέχρι το τέλος της νύχτας γίνονται απόνερα φώτα απρόσμενων πάρτυ.
Και μετά τα πάρτυ έρχονται τα βρώμικα... Στο Tokyo με τα τέζα φώτα θα βρεθώ για μια κρέπα που σαλεύει και με αγχώνει σαν να'ναι ζωντανή. Τα κοκτέιλ θα έχουν κάνει τη δουλειά τους.

Η θάλασσα της πόλης. Παραλιακή. Μεσ'το κατακαλόκαιρο κατά μήκος της διαδραματίζονται αποκριάτικα προδιαγεγραμμένα πάρτυ. Κάποτε πήγαινα. Και φορούσα μια ξανθιά περούκα...
Καλοκαίρια με ταβέρνες, με κλαμπ, με μπουζούκια για κάποιους .

Αυτός, πρώτο τραπέζι απόψε μόνος του. Από ποιο πάρτυ να το έσκασε...

...δεν υπάρχει μέρα χωρίς μνήμη;

Όταν βρέθηκα κάτω από τον πύργο του Eiffel, έβρεχε και φυσούσε ανελέητα. Και’γω σαν γυμνό αυγό – μόνον αυτό γίνομαι στη σκέψη σου - ξεδίπλωσα κι’άλλο τα τσόφλια μου. Γυμνή δίπλα στο Σηκουάνα... Έκλεισα την κόκκινη ομπρέλλα μου, δεν είχε νόημα. Mary Poppins is dead.

Στο Trocadero ένας Ινδός μου έδειχνε τον πύργο του αρχιτέκτονα Eiffel σε μικρογραφία από πλέξιγκλας με πολύχρωμα φωτάκια. Τον αγόρασα με τη σκέψη να στον χαρίσω... Είναι ένα αστείο κιτς σουβενίρ. Το’ξερες ότι μου αρέσουν τα κιτς αντικείμενα; Δεν θα σου άρεσε σίγουρα. Gustave Eiffel is dead.

Στο Marais θέλησα να σου αγοράσω ένα ξυπνητήρι, από αυτά τα παλιά τα στρόγγυλα που σηκώνουν και τους γείτονες στο πόδι εάν αρχίσουν να χτυπούν. Στο πράσινο καντράν του απεικονιζόταν ένα ζευγάρι χαμογελαστών κινέζων... Η φίλη μου γέλασε όταν το είδε «είναι εντελώς μάο τσετούνγκ και κιτς. Πως σου’ρθε τώρα αυτό να το αγοράσεις;». Ντράπηκα και το άφησα. Mao Zedong is dead.

Στο Quartier Latin, μέσα στο παλιό βιβλιοπωλείο έπεσα πάνω στο Franny & Zooey του Salinger. Τότε θυμήθηκα το Catcher in the Rye. Θα σου το χάριζα ξανά. Μα το τελευταίο αντίτυπο είχε πουληθεί τη προηγούμενη μέρα... Και το βιβλίο το έχεις άλλωστε. Και ο J.D. Salinger is Not dead.

Όταν μου χαμογελούσες, κοιτούσα πάντα προς τα μέσα. Σε μένα. Ποιος είναι αυτός..; Μου έλεγα τάχαμου λες και δεν ήξερα...
Η απάντηση κάθε φορά ερχόταν σαν πουλί από τα ξένα. Και ένιωθα παγωτό κρέμα στο στόμα και μια ήρεμη θάλασσα γύρω μου. Παιδί σε καλοκαίρια. Και τα καλοκαίρια πάντα κρατάνε λίγο. Και δεν μ’ένοιαζε. Ήσουν το αυγό μου.

παρίσι, στους δρόμους του...

Οι αγαπημένες μου φωτογραφίες είναι αυτές που έβγαλα με το κινητό μου... θα τις λάτρευα περισσότερο εάν ήταν και polaroid. Διαφορετικές εικόνες μιας υπέροχης πόλης.

Το πρώτο βράδυ στο Παρίσι... όταν το αυγό αντίκρισε το πυργάκι των 324ων μέτρων... σαν να με περίμενε.


Θα μπορούσα να μείνω ατελείωτες ώρες στο μικρό, χαώδες Shakespeare & Co. Kilometre Zéro Paris, στο Quartier Latin. Τα βιβλία του φέρουν την πρωτότυπη σφραγίδα του εκδοτικού οίκου, από το 1951.


Στο Mona LisaΙΤ, ένα ακόμη βιβλιοπωλείο στο Marais. Εκεί ένας γορίλλας έχει αγκαλιά τη Τζοκόντα.


Πλησιάζοντας στο Pompidou Centre, μια τάξη νηπιαγωγείου μόλις βγαίνει από ένα ανθοπωλείο. Όλα τους κρατάνε στα χέρια κάτι χάρτινες πεταλούδες που τους χάρισε η ανθοπώλης. Άκουσα το πιο γλυκό merciiiiiii florist! από το πιτσιρίκι με το πράσινο μπουφάν που χαιρετάει...


Στην πλατεία G.Pompidou συνάντησα την ChicksJune, γατί τρελοοό πάνω στον ώμο του Στηβ. Ήρθαν μαζί από το Σικάγο να δουν το Παρίσι.


...εγώ που νόμιζα ότι το όνομα Κλο Κλο ανήκε μόνο στη γνωστή μάγισσα των παιδικών μου χρόνων. Ο Κλο Κλο (Claude Francois) υπήρξε τραγουδιστής. Ένα βράδυ παιζόταν στο κανάλι TF1 τιμής ένεκεν το σώου CloClo Generation..!


http://www.youtube.com/watch?v=lWLUy4yqQbI
Εργοστάσιο Συναισθημάτων... παίζεται σε όλη την πόλη.


Παλιάτσος σε μια γκαλερί στο Saint Germain..


Στο Metro. Για μια στιγμή νόμισα πως με κοιτούσαν τα μάτια σου. Μοιάζαν τόσο με τα δικά σου...

parisακι

"this city on everybody" by MotyPest

εικόνες του κόσμου

(η φωτογραφία από το κατάστημα Vincon στη Βαρκελώνη τον περασμένο Ιούνη)

Είμαστε όλοι τόσο μα τόσο διαφορετικοί.. Μοναδικοί.
Στο παιχνίδι όμως... πως παίζεις;
Χαζά;
Τίμια;
Ήσυχα;
Ύπουλα;
Θαρραλέα;
Συγκλονιστικά;

Με μετριοπάθεια;

Ή μήπως απλώς με τον δικό σου τρόπο..;

(η φωτογραφία από την Times Square στη ΝΥ τον περασμένο Απρίλη)

Άκουσα κάτι που μου έκανε εντύπωση από έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο που ζει σε ένα νησί (ιδανικό μέρος, γιατρικό στις στιγμές που καραδοκούν με την αίσθηση της πόλης που σε πνίγει... ) Και το γούσταρα γιατί καθρεφτιζόταν η λαχτάρα, η όρεξη για ζωή στα αδηφάγα μάτια. Έτσι νιώθω και'γω μπροστά σε νέες εικόνες.

«Θέλω να περπατάω στο δρόμο και να νιώθω ότι με σκουντάνε, ότι πέφτουν πάνω μου..» . Έτσι είπε.
Όταν βρέθηκα στην Times Sq, τότε κατάλαβα πως είναι ο ορισμός του να συμβαίνει αυτό...
Να νιώθεις πιο ζωντανός άραγε..;

Fridays

Πριν λίγες μέρες πήγα σ’ένα μασκε πάρτυ.
-Τι έχεις ντυθεί ; με ρωτούσαν.
-Παρασκευάς απαντούσα.
Γουρλώναν τα μάτια.
-Και αυτό το «8» στο λαιμό;
-Του Παρασκευά είναι και αυτό...
Κανείς δεν καταλάβαινε το όνομα.
Απλά είχα ντυθεί Παρασκευάς.. θα ταίριαζε να πω ότι ήμουν ο Παρασκευάς, από το βιβλίο του Ντεφόε «Ροβινσώνας Κρούσσος».
Ίσως.. και το ότι το πάρτυ γινόταν Παρασκευή.
Τόσο απλά.

Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει ένα πρωινό περνώντας δίπλα από ένα έρημο λούνα παρκ. Είναι από τις αγαπημένες μου.
Ο Βίκινγκ στη πλώρη του καραβιού.
Σαν να’βλεπα ακόμη έναν Βίκινγκ μαζί του. Που του έπαιζε μουσικές, τον έκανε να γελά. Το ταξίδι ήταν όμορφο. Καθισμένος αυτός ως αντίβαρο στη πρύμνη.. και ο αέρας επίσης στα πρίμα...
Τη Παρασκευή πέρασα ξανά από εκεί.
Ο Βίκινγκ μόνος στο καράβι. Και πίσω από κιγκλιδώματα.

χθεσινό όνειρο

Ήταν ένα σπίτι σαν αυτό που μεγάλωσα, σαν αυτό που ζω και τώρα.. σκιερό. Είχε σύννεφα εκείνο το απόγευμα στον ουρανό. Γκρίζα πρόβατα σε γαλάζιο λιβάδι.
Βγήκα έξω φορώντας ένα νυχτικό. Αντίκρυσα τον μεγάλο κήπο. Αυτός ένας άλλος κήπος λιδάδι.. που τελείωνε στις πλαγιές τεσσάρων λόφων.
Αυτό που είδα όμως... Ένας κήπος που μέχρι εκεί που ξεκινούσαν οι λόφοι ήταν γεμάτος από χιλιάδες χρυσές καραβίδες. Που κουνιόντουσαν και λιάζονταν κάτω από τον ήλιο...
Το λιβάδι με τις χρυσές καραβίδες.
Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό.. μα εκείνη τη στιγμή το μόνον που σκέφτηκα ήταν τι θα συνέβαινε αν όλες αυτές οι καραβίδες πεθαίναν στο κήπο μου.
Ξαναμπήκα στο σπίτι, φόρεσα μια ζακέτα και έφυγα.
Έφτασα σε μια εκκλησία που μόλις μπήκα μέσα της σκοτείνιασε.. άρχισα να ανάβω κεριά παντού για να φωτίσει ο χώρος. Άναψα όλα τα μανουάλια της. Μύρισε λιβάνι.. Και τότε συλλογίστηκα ξανά τις καραβίδες στον κήπο μου. Είπα.. «πρέπει να επιστρέψω».
Φτάνοντας στο σπίτι αντίκρυσα τα πάντα χιονισμένα.. και σκοτάδι παντού.. Άναψα ένα γυάλινο φανάρι, το πήρα και βγήκα εμπρός για να δω τον κήπο.
Και τότε τον είδα κατάλευκο, χιονισμένο. Οι χρυσές καραβίδες λαμπήριζαν σκεπασμένες, κάτω από το αφράτο χιόνι. Ζωντανές..
..Περπάτησα ξυπόλητη μέσα στο λιβάδι. Πατώντας στο χιόνι. Άκουγα καραβίδες να κρατσανίζουν κάτω από κάθε πατημασιά μου.. Σταμάτησα και κάθησα οκλαδών με τις χρυσές καραβίδες κάτω μου και γύρω μου. Έστρεψα το βλέμμα προς τα πάνω. Κοίταξα το φεγγάρι που δέσχιζε σαν παλιό τρένο το νυχτερινό λιβάδι. Νόμιζα πως άκουγα μουσικές...
Και όλα σαν λίγο πιο όμορφα μου φάνηκαν με μιας.

απόκριες..;

στο μπλε της νύχτας

ήμερα

αυγοψυχή

Αυτές τις μικρές ώρες... είναι που νιώθω την αυγοψυχή μου να δοκιμάζεται από υπόκωφη νωχελική προσμονή.. από σκέψεις και εικόνες που πετάνε στον ουρανό μου σαν αυγοζέπελιν.
Η αυγοψυχή είναι η πιο δύσκολη ψυχή που υπάρχει... γιατί είναι η πιο φοβισμένη και η πιο αδίστακτη.. προκλητική.. ευαίσθητη.. έτοιμη να σπάσει στη πρώτη βουτιά ακόμη και από χαμηλά.
Η κρούστα της αυγοψυχής μου δοκιμάζεται να αντέξει στα όνειρα που έκανα από παιδί...
Και στο συναίσθημα αυτό που τη κάνει να τρέμει.. και στο άγγιγμα που τη κάνει να αισθάνεται ανάλαφρη... και να αφήνει ροδαλούς καταράκτες να κυλάνε στο πρόσωπο μου... σαν αυτούς που θα έγλυφα και πάλι από τα μάτια σου.. σαν γατί.. όσες φορές και αν χρειαστεί.