στο τόκυο

Με τις θερινές ώρες ξεκινούν τα κίτρινα καλοκαίρια.
Αυτά που φέρουν την σκόνη της πόλης ανάκατη με μυρωδιά θαλασσινή, ιδρώτα, αντηλιακό και καυσαέριο.
Αυτά τα καλοκαίρια της πόλης... που οι νύχτες τους τραβάνε στο κέντρο. Απομίμηση νησιού. Πορτοκαλί, γαλάζιο, γκρι. Με τσιμέντα που αχνίζουν. Και τις πατούσες μου να γίνονται μαύρες στους δρόμους τους.

Τα καλοκαίρια της πόλης μεταμορφώνουν τα μπαρ. Υδαρές οι λάμψεις τους... μέχρι το τέλος της νύχτας γίνονται απόνερα φώτα απρόσμενων πάρτυ.
Και μετά τα πάρτυ έρχονται τα βρώμικα... Στο Tokyo με τα τέζα φώτα θα βρεθώ για μια κρέπα που σαλεύει και με αγχώνει σαν να'ναι ζωντανή. Τα κοκτέιλ θα έχουν κάνει τη δουλειά τους.

Η θάλασσα της πόλης. Παραλιακή. Μεσ'το κατακαλόκαιρο κατά μήκος της διαδραματίζονται αποκριάτικα προδιαγεγραμμένα πάρτυ. Κάποτε πήγαινα. Και φορούσα μια ξανθιά περούκα...
Καλοκαίρια με ταβέρνες, με κλαμπ, με μπουζούκια για κάποιους .

Αυτός, πρώτο τραπέζι απόψε μόνος του. Από ποιο πάρτυ να το έσκασε...

...δεν υπάρχει μέρα χωρίς μνήμη;

Όταν βρέθηκα κάτω από τον πύργο του Eiffel, έβρεχε και φυσούσε ανελέητα. Και’γω σαν γυμνό αυγό – μόνον αυτό γίνομαι στη σκέψη σου - ξεδίπλωσα κι’άλλο τα τσόφλια μου. Γυμνή δίπλα στο Σηκουάνα... Έκλεισα την κόκκινη ομπρέλλα μου, δεν είχε νόημα. Mary Poppins is dead.

Στο Trocadero ένας Ινδός μου έδειχνε τον πύργο του αρχιτέκτονα Eiffel σε μικρογραφία από πλέξιγκλας με πολύχρωμα φωτάκια. Τον αγόρασα με τη σκέψη να στον χαρίσω... Είναι ένα αστείο κιτς σουβενίρ. Το’ξερες ότι μου αρέσουν τα κιτς αντικείμενα; Δεν θα σου άρεσε σίγουρα. Gustave Eiffel is dead.

Στο Marais θέλησα να σου αγοράσω ένα ξυπνητήρι, από αυτά τα παλιά τα στρόγγυλα που σηκώνουν και τους γείτονες στο πόδι εάν αρχίσουν να χτυπούν. Στο πράσινο καντράν του απεικονιζόταν ένα ζευγάρι χαμογελαστών κινέζων... Η φίλη μου γέλασε όταν το είδε «είναι εντελώς μάο τσετούνγκ και κιτς. Πως σου’ρθε τώρα αυτό να το αγοράσεις;». Ντράπηκα και το άφησα. Mao Zedong is dead.

Στο Quartier Latin, μέσα στο παλιό βιβλιοπωλείο έπεσα πάνω στο Franny & Zooey του Salinger. Τότε θυμήθηκα το Catcher in the Rye. Θα σου το χάριζα ξανά. Μα το τελευταίο αντίτυπο είχε πουληθεί τη προηγούμενη μέρα... Και το βιβλίο το έχεις άλλωστε. Και ο J.D. Salinger is Not dead.

Όταν μου χαμογελούσες, κοιτούσα πάντα προς τα μέσα. Σε μένα. Ποιος είναι αυτός..; Μου έλεγα τάχαμου λες και δεν ήξερα...
Η απάντηση κάθε φορά ερχόταν σαν πουλί από τα ξένα. Και ένιωθα παγωτό κρέμα στο στόμα και μια ήρεμη θάλασσα γύρω μου. Παιδί σε καλοκαίρια. Και τα καλοκαίρια πάντα κρατάνε λίγο. Και δεν μ’ένοιαζε. Ήσουν το αυγό μου.

παρίσι, στους δρόμους του...

Οι αγαπημένες μου φωτογραφίες είναι αυτές που έβγαλα με το κινητό μου... θα τις λάτρευα περισσότερο εάν ήταν και polaroid. Διαφορετικές εικόνες μιας υπέροχης πόλης.

Το πρώτο βράδυ στο Παρίσι... όταν το αυγό αντίκρισε το πυργάκι των 324ων μέτρων... σαν να με περίμενε.


Θα μπορούσα να μείνω ατελείωτες ώρες στο μικρό, χαώδες Shakespeare & Co. Kilometre Zéro Paris, στο Quartier Latin. Τα βιβλία του φέρουν την πρωτότυπη σφραγίδα του εκδοτικού οίκου, από το 1951.


Στο Mona LisaΙΤ, ένα ακόμη βιβλιοπωλείο στο Marais. Εκεί ένας γορίλλας έχει αγκαλιά τη Τζοκόντα.


Πλησιάζοντας στο Pompidou Centre, μια τάξη νηπιαγωγείου μόλις βγαίνει από ένα ανθοπωλείο. Όλα τους κρατάνε στα χέρια κάτι χάρτινες πεταλούδες που τους χάρισε η ανθοπώλης. Άκουσα το πιο γλυκό merciiiiiii florist! από το πιτσιρίκι με το πράσινο μπουφάν που χαιρετάει...


Στην πλατεία G.Pompidou συνάντησα την ChicksJune, γατί τρελοοό πάνω στον ώμο του Στηβ. Ήρθαν μαζί από το Σικάγο να δουν το Παρίσι.


...εγώ που νόμιζα ότι το όνομα Κλο Κλο ανήκε μόνο στη γνωστή μάγισσα των παιδικών μου χρόνων. Ο Κλο Κλο (Claude Francois) υπήρξε τραγουδιστής. Ένα βράδυ παιζόταν στο κανάλι TF1 τιμής ένεκεν το σώου CloClo Generation..!


http://www.youtube.com/watch?v=lWLUy4yqQbI
Εργοστάσιο Συναισθημάτων... παίζεται σε όλη την πόλη.


Παλιάτσος σε μια γκαλερί στο Saint Germain..


Στο Metro. Για μια στιγμή νόμισα πως με κοιτούσαν τα μάτια σου. Μοιάζαν τόσο με τα δικά σου...

parisακι

"this city on everybody" by MotyPest

εικόνες του κόσμου

(η φωτογραφία από το κατάστημα Vincon στη Βαρκελώνη τον περασμένο Ιούνη)

Είμαστε όλοι τόσο μα τόσο διαφορετικοί.. Μοναδικοί.
Στο παιχνίδι όμως... πως παίζεις;
Χαζά;
Τίμια;
Ήσυχα;
Ύπουλα;
Θαρραλέα;
Συγκλονιστικά;

Με μετριοπάθεια;

Ή μήπως απλώς με τον δικό σου τρόπο..;

(η φωτογραφία από την Times Square στη ΝΥ τον περασμένο Απρίλη)

Άκουσα κάτι που μου έκανε εντύπωση από έναν ενδιαφέροντα άνθρωπο που ζει σε ένα νησί (ιδανικό μέρος, γιατρικό στις στιγμές που καραδοκούν με την αίσθηση της πόλης που σε πνίγει... ) Και το γούσταρα γιατί καθρεφτιζόταν η λαχτάρα, η όρεξη για ζωή στα αδηφάγα μάτια. Έτσι νιώθω και'γω μπροστά σε νέες εικόνες.

«Θέλω να περπατάω στο δρόμο και να νιώθω ότι με σκουντάνε, ότι πέφτουν πάνω μου..» . Έτσι είπε.
Όταν βρέθηκα στην Times Sq, τότε κατάλαβα πως είναι ο ορισμός του να συμβαίνει αυτό...
Να νιώθεις πιο ζωντανός άραγε..;

Fridays

Πριν λίγες μέρες πήγα σ’ένα μασκε πάρτυ.
-Τι έχεις ντυθεί ; με ρωτούσαν.
-Παρασκευάς απαντούσα.
Γουρλώναν τα μάτια.
-Και αυτό το «8» στο λαιμό;
-Του Παρασκευά είναι και αυτό...
Κανείς δεν καταλάβαινε το όνομα.
Απλά είχα ντυθεί Παρασκευάς.. θα ταίριαζε να πω ότι ήμουν ο Παρασκευάς, από το βιβλίο του Ντεφόε «Ροβινσώνας Κρούσσος».
Ίσως.. και το ότι το πάρτυ γινόταν Παρασκευή.
Τόσο απλά.

Αυτή τη φωτογραφία την είχα τραβήξει ένα πρωινό περνώντας δίπλα από ένα έρημο λούνα παρκ. Είναι από τις αγαπημένες μου.
Ο Βίκινγκ στη πλώρη του καραβιού.
Σαν να’βλεπα ακόμη έναν Βίκινγκ μαζί του. Που του έπαιζε μουσικές, τον έκανε να γελά. Το ταξίδι ήταν όμορφο. Καθισμένος αυτός ως αντίβαρο στη πρύμνη.. και ο αέρας επίσης στα πρίμα...
Τη Παρασκευή πέρασα ξανά από εκεί.
Ο Βίκινγκ μόνος στο καράβι. Και πίσω από κιγκλιδώματα.

χθεσινό όνειρο

Ήταν ένα σπίτι σαν αυτό που μεγάλωσα, σαν αυτό που ζω και τώρα.. σκιερό. Είχε σύννεφα εκείνο το απόγευμα στον ουρανό. Γκρίζα πρόβατα σε γαλάζιο λιβάδι.
Βγήκα έξω φορώντας ένα νυχτικό. Αντίκρυσα τον μεγάλο κήπο. Αυτός ένας άλλος κήπος λιδάδι.. που τελείωνε στις πλαγιές τεσσάρων λόφων.
Αυτό που είδα όμως... Ένας κήπος που μέχρι εκεί που ξεκινούσαν οι λόφοι ήταν γεμάτος από χιλιάδες χρυσές καραβίδες. Που κουνιόντουσαν και λιάζονταν κάτω από τον ήλιο...
Το λιβάδι με τις χρυσές καραβίδες.
Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό.. μα εκείνη τη στιγμή το μόνον που σκέφτηκα ήταν τι θα συνέβαινε αν όλες αυτές οι καραβίδες πεθαίναν στο κήπο μου.
Ξαναμπήκα στο σπίτι, φόρεσα μια ζακέτα και έφυγα.
Έφτασα σε μια εκκλησία που μόλις μπήκα μέσα της σκοτείνιασε.. άρχισα να ανάβω κεριά παντού για να φωτίσει ο χώρος. Άναψα όλα τα μανουάλια της. Μύρισε λιβάνι.. Και τότε συλλογίστηκα ξανά τις καραβίδες στον κήπο μου. Είπα.. «πρέπει να επιστρέψω».
Φτάνοντας στο σπίτι αντίκρυσα τα πάντα χιονισμένα.. και σκοτάδι παντού.. Άναψα ένα γυάλινο φανάρι, το πήρα και βγήκα εμπρός για να δω τον κήπο.
Και τότε τον είδα κατάλευκο, χιονισμένο. Οι χρυσές καραβίδες λαμπήριζαν σκεπασμένες, κάτω από το αφράτο χιόνι. Ζωντανές..
..Περπάτησα ξυπόλητη μέσα στο λιβάδι. Πατώντας στο χιόνι. Άκουγα καραβίδες να κρατσανίζουν κάτω από κάθε πατημασιά μου.. Σταμάτησα και κάθησα οκλαδών με τις χρυσές καραβίδες κάτω μου και γύρω μου. Έστρεψα το βλέμμα προς τα πάνω. Κοίταξα το φεγγάρι που δέσχιζε σαν παλιό τρένο το νυχτερινό λιβάδι. Νόμιζα πως άκουγα μουσικές...
Και όλα σαν λίγο πιο όμορφα μου φάνηκαν με μιας.

απόκριες..;

στο μπλε της νύχτας

ήμερα