Γνώρισα ένα βασιλιά...

Θαρρώ πως είναι ένας βασιλιάς χωρίς κορόνα.
Τρέχει κι'αυτός με τον απλό λαό και αγωνίζεται γι' αυτά που μπορεί να αλλάξουν κάποτε, γι' αυτά που θα κάνουν την μέρα του πιο ενδιαφέρουσα. Εγώ δεν έχω ξαναδεί βασιλιά να κολλάει το πρόσωπο του στην ασπίδα μπάτσου... Και μοιάζει και με τα ατίθασα μαλλιά του σαν γελωτοποιός...εκεί είναι το παράδοξο!
Με μια παιδικότητα στα μάτια και μυστήριες διαθέσεις, συναρπαστικός και συνάμα ισοπεδωτικός.
Μπερδεύει με τα λόγια του όλο τον κόσμο. Πίνει τα κόκκινα merlot του με μισόκλειστα μάτια...

Πως μπορεί να είναι τόσο σκοτεινός και σαδιστής .. Με τις φυλακές του κάστρου του να έχουν μόνο παράθυρα, καθόλου πόρτες. Και'γω για να φύγω πρέπει να το σκάσω απ'το παράθυρο...
Μου αφηγείται παραμύθια δίχως τέλος, καθότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πρωταγωνιστής σε παραμύθι. Γι'αυτό μάλλον επέλεξε να παίζει τον ρόλο του βασιλιά σε πραγματικό θέατρο, απωθημένο βλέπεις..
Στο θέατρο της ζωής του είναι ένας βασιλιάς φευγάτος, με τις ανθρώπινες σχέσεις κάπου στο παρασκήνιο...
Και να που καβαλάει ποδήλατο και εξαφανίζεται, αντί για το άλογο του. Αυτό κάπου το άφησε σίγουρα... δε θα ξεστόμιζε ποτέ σε απελπισία "a horse...a horse...my kingdom for a horse..." *.

*(Shakespeare's Richard III).