Για το άγγιγμα που χάνεται....

Ένιωσα ότι μπορούσα να αφεθώ... ήταν τόσο όμορφη η στιγμή που σε είδα που ήθελα να τη φυλάξω μέσα σ'ένα κοχύλι στη θάλασσα της ψυχής μου.
Ένα τόσο δα σεντουκάκι φτιαγμένο από φίλντισι, γυαλιστερό μα δυνατό... κι αν το παράσερναν τα κύματα δεν θα χανόταν... το'ξερα.

Έστω για λίγο με πήρες μαζί σου σε έναν διαφορετικό κόσμο, μαγικό... με το μυαλό σου να με συναρπάζει... με τα μάτια σου τόσο γλυκά, μελιά... που αν τα είχα μάλλον θα'βλεπα τον κόσμο σε χρώμα καραμελέ...
Ξύπνησε μέσα μου όμορφο συναισθήμα αλλά και μια σκοτεινή διαίσθηση την ίδια στιγμή...
Όταν νιώσω έτσι ξέρω τι έρχεται... και χθες η διαίσθηση αυτή με τύλιξε σαν παλιό τριμμένο παλτό, ξένο πάνω μου.
Με έντυσες στα χρώματα του χειμώνα μέσα σ'ένα λεπτό... εμένα που φοράω κόκκινα φουστάνια και χαμογελάω...
Δεν είναι η ανάγκη μου να σε δώ, είναι που πίστεψα το ένστικτο μου... ήταν όμορφα όμως, έστω για λίγο...

So close to my dreams...
and far away from this moment...
d.s.