Φαν Μπάρτσα :)

Το πρωινό καφεδάκι πάντα στο Kasparo στη καρδιά της El Raval. Κάθε πρωί εκεί. Hola!
Περπατώντας βρήκα έναν ακόμη άγγελο. Δεν είναι σαν τον αγαπημένο μου από το Βερολίνο, αλλά ήταν και αυτός συμπαθητικός με φόντο το γαλάζιο.
Στο πάρκο Ciutadella αράξαμε κάποια μεσημέρια με τις μπυρίτσες μας. Είναι κλασσικό μέρος για την σιέστα των Καταλανών.
Στο λόφο Montjuic χαζεύεις τους απίθανους κήπους. Πρώτη φορά είδα σε τόση πληθώρα νούφαρα όλων των χρωμάτων.
Σε τουριστικά μαγαζιά με σουβενίρ βλέπεις ότι να'ναι. Μέχρι και τον Πικάσσο να σε υποδέχεται!
Το σπίτι ήταν 2 λεπτά με τα πόδια από την αγορά, κάτι σαν τη δική μας Βαρβάκειο, μόνο που εκεί σφύζει από χρώμα και έχει απίθανο φαγητό και φρέσκους χυμούς από νωρίς το πρωί έως αργά το απόγευμα.
Η εναλλαγή από τη γέφυρα του Καλατράβα πάνω στη θάλασσα,
στα στενά του barri Gotic στο κέντρο της πόλης...

Εκεί στο γοτθικό κομμάτι, βρίσκεις και το Els Quatre Gats. Στην έκθεση Barcelona & Modernity στο ΜΕΤ είχα δει ένα σωρό γι'αυτό το θρυλικό καφέ-βάση του Μοντερνισμού, όπου ο Πικάσσο έκανε τη πρώτη του έκθεση. Το τιμήσαμε πίνοντας ένα κρασάκι!
Για φαγητό απίθανο το Rosa Raval, με πολλές γεύσεις και από Μεξικό. Έμπαινα σ'αυτό το μαγαζί και άνοιγε η καρδιά μου από το τόσο χρώμα...
η ΜΟΡΦΗ της Raval, El Gato de Raval του Botero (ο Botero ζωγραφίζει και σμηλεύει τα πάντα χοντρά!). Τον γάτο τον λάτρεψα, καθώς τον έβλεπα συχνά τα βράδυα που πηγαίναμε για ποτάκι εκεί γύρω.
Η περιοχή El Raval που μέναμε είναι τύπου Ψυρρή-Γκάζι. Τελευταία νύχτα στη Βαρκελώνη και απέναντι από το σπίτι στο CCCB, σε μουσειακό(!) χώρο γίνεται πάρτυ για το κλείσιμο του Sonar Festival. Όλα τα ποτά τζάμπα. Μόλις το μάθαμε τρέξαμε... και ξημερωθήκαμε...
Αποχαιρετισμός στη πόλη. Ο Κολόμβος στη βάση του δείχνει πορεία.....
επόμενο ταξίδι που λοιπόν;

Αρτ Μπάρτσα!

Όταν φτάσαμε σπίτι συνειδητοποίησα ότι το MACBA (Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης) ήταν ακριβώς απέναντι από το σπίτι. Βγήκα στο μπαλκόνι και από τη χαρά μου ήθελα να κλάψω..
Αίσθηση θεάτρου στη καθημερινότητα και τα γεγονότα που την απαρτίζουν. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκθεση...
Mimeograf 1954: Μια μικρή Οδύσσεια σε κόκκινο δωμάτιο. Η δουλειά του Favio, ενός από τους συγκατοίκους μας στο σπίτι, είναι το στήσιμο των έργων σε μουσεία, ανά τον κόσμο. Γελούσα μαζί του γιατί παρόλα αυτά τη μοντέρνα τέχνη την αποκαλεί "conteporary shit". Ασχολήθηκε με το συγκεκριμένο έργο στο MACBA.
Εντυπωσιάστηκα βλέποντας τη φωτογραφία αντικατοπτρισμού. Μου θύμισε μια δική μου πριν λίγους μήνες στην Αμερική.
CCCB (Κέντρο Μοντέρνας Κουλτούρας, ακριβώς δίπλα στο MACBA). Το 3ήμερο του Sonar Festival το επισκεφθήκαμε. Σούπερ εκθέσεις με αρτιστικό πειραματισμό. Όπως η επόμενη φωτογραφία. Ο Π. ο φίλος μας, μέσα από μια οθόνη φωτοκυττάρων μεταμορφώνεται σε κάτι εξωτικό, ενώ από τα χέρια μου(αριστερά) γεννιοούνται πεταλούδες! Δεν είναι απίστευτο..;

Στο γοτθικό μέρος της πόλης βρίσκεις ένα σωρό μουσεία...
Το μουσείο Picasso είχε μια έκθεση-αφιέρωμα σε φωτογραφίες της Lee Miller, όπου φωτογράφισε μέσα απο παραπάνω από χίλιες φωτογραφίες την καθημερινή ζωή και τα έργα του Πικάσσο.
Ο Πικάσσο στο Τσίρκο. Παρατηρώντας τους ανθρώπους του τσίρκο Medrano(!) δημιούργησε όλα τα έργα της Ροζ εποχής του από το 1905 έως το 1906.
O Velasquez, ο αγαπημένος ζωγράφος των Ισπανών κάποτε ζωγράφισε ένα χαριτωμένο κοριτσάκι σε μια σάλα, αλλά ο Πικάσσο είχε τη δική του εκδοχή για τη Las Meninas!
Στο μουσείο του Antoni Tapies. Ένας ακόμη μοντερνιστής. Είχε έκθεση της Sanja Iveković από το Ζαγκρεμπ, με καινοτομικά κόνσεπτ. Πάρα πάρα πολύ καλή!
Στη θέα της Sagrada Familia, απλά μένεις άφωνος. O Gaudi, έντονα θρησκευόμενος, δημιούργησε αυτό το ναό ύψους 170 μέτρων, με τα 12 καμπαναριά αφιερωμένα στους 12 αποστόλους, που σε σημεία του είναι σχεδόν τρομακτικός... Ένα πρωινό κοντοστάθηκε στη μέση του δρόμου θαυμάζοντας το έργο του, και τον πάτησε το τραμ. Έτσι άδοξα πήγε! Το έργο προβλέπεται να ολοκληρωθεί το 2030.
Στο πάρκο Güell ενθουσιάστηκα. Τι να πεις βλέποντας τι έφτιαξε ο άνθρωπος... Τα πάντα σχεδόν είναι ψηφιδωτά.
Προσπαθώντας να αποτυπώσει εικόνες του βυθού, ο Gaudi έδωσε μέχρι και στις κολόνες του οικοδομήματος μια τέτοια κλήση λες και κινούνται από το νερό!
Στη La Pedrera το βλέπεις ΟΛΑ. Από την είσοδο παίρνεις μια μικρή ιδέα... Ο Gaudi ήταν πολύ πολύ μπροστά...
Στη ταράτσα του κτιρίου, παρέα με τους ιππότες-καμινάδες, αγναντεύεις όλη τη πόλη. Ασσύληπτο!
Ανεβαίνοντας στο Montjuic (ο λόφος με το κάστρο της πόλης) επισκέφθηκα το μουσείο του Joan Miro. Μου είχε καρφωθεί στο νου από τότε που είχα δει έργα του στο Metropolitan NY. Δυστυχώς δεν επιτρέπονταν οι φώτο, αλλά δεν αντιστάθηκα.
Υπέροχο έργο... "the diamond smiles at twilight". Αυτό που λατρεύω στον Miro, είναι πως με τα έργα του κεντρίζει απίστευτα τη φαντασία.

Με το articket και 20€, επισκέφθεσαι τα καλύτερα σημεία-μουσεία της πόλης. Είναι πολύ όμορφα.

Σε επόμενο ποστ, άλλες φώτο, από τη ζωή στη Μπάρτσα!

πλέιμοβιλ

Ω ναι!
Με ιδιαίτερη περηφάνια και πριν από οποιαδήποτε φωτογραφία, αναρτώ τη ταινία μικρού μήκους του φίλου που μας φιλοξένησε.
Κέρδισε το βραβείο Express Idea του φεστιβάλ DiBa, πριν από 20 μέρες.
Το κλιπάκι είναι σούπερ-σούπερ. Το άξιζε...

* http://www.youtube.com/watch?v=QO_pQPCGuYs *

Let me introduce my NEW friends

Στην εταιρεία που εργάζομαι τα meetings είναι τόσο συχνά, που σχεδόν τα 2/3 του εργασιακού μου χρόνου γίνονται κατα βάση αέρας κοπανιστός, εν μέσω παρουσιάσεων, brain storming και διαδρομικών συζητήσεων. Η τακτικότητα των εκπαιδεύσεων τόσο αυτών που παρακολουθώ όσο και αυτών που εισηγούμαι, μου δημιουργεί ώρες-ώρες την εντύπωση ότι παίρνω μέρος σε κάποιο παιγνίδι συλλογής πόντων. Λες και μαζεύω μίλια πτήσεων (ναι...θα’θελες...). Τελικός προορισμός η Ταγκανίκα.
Αντ’αυτού, το μόνο που αναγνωρίζω σε όλο αυτό, είναι η αλλαγή εικόνων και η επαφή μου με κόσμο, πράγμα καλό, που συχνά με τροφοδοτεί, με παίρνει απ’το χεράκι και με βγάζει έξω από τη καθημερινή ρουτίνα.
Έτσι λοιπόν, στη διάρκεια μιας εκπαίδευσης για μια εφαρμογή που στήναμε πέρσι το καλοκαίρι, με πήρε ο G από το χεράκι και με έβγαλε βόλτα ένα βράδυ.
Χθες τον συνάντησα έξω από τη δουλειά μου. Είχα να τον δω από πέρσι τον Ιούλη και χάρηκα που τον είδα, έστω και απρόοπτα. Άλλωστε εγώ έχω συνηθίσει από τέτοια, τα απρόοπτα. Γι’αυτόν δεν είμαι πολύ σίγουρη.
Τότε, ο G (ελληνοσουηδός), στις ελάχιστες μέρες που γνωριζόμασταν μου είχε προτείνει να πάμε στο Jönköping (Γιονσσεπιν) στη Σουηδία, να πλατσουρίσουμε στη λίμνη Vättern γιατί το πατρικό του ήταν ακριβώς εκεί. Η περιγραφή του υπήρξε απόλυτα ειδυλιακή, αλλά τι να το κάνεις... τη στιγμή που μου το έλεγε συνειδητοποιούσα ότι δεν πρόκειται να περάσω καλά, γιατί πρωταρχικώς έπληττα μαζί του, πράγμα που το συνειδητοποιούσα δραματικά μέρα με τη μέρα. Κατά πάσα πιθανότητα, βγαίνοντας από το απογευματινό του μπανάκι στη λίμνη θα μου έλεγε πως ψάρεψε βέρες. Οπότε «άστο μανούλα μου».
Βρε τον G! Έχει αφήσει μούσι ωστόσο, ίδιος Βίκινγκ στο πιο μελαχρινό του. «Φτούσου» του λέω «σαν καπετάνιος είσαι». Εκεί γέλασε. Και μου ανταπέδωσε τη φιλοφρόνηση για το ωραίο κόκκινο φουστάνι μου. Ήταν πάντα τζέντλεμαν.

Σήμερα ψάχνοντας να βρω ένα τραγούδι αποχαιρετισμού, εν’όψει του ταξιδιού μου στη Βαρκελώνη έπεσα πάνω σε ένα απίστευτο γκρουπάκι, τους “I’m from Barcelona”.
Είναι μια μπάντα αποτελούμενη από 29 καλλιτέχνες(!) που κάνουν τη τρέλα τους… Τους λάτρεψα και μόνο από το εξώφυλλο του δίσκου τους “Let me introduce my friends”, που μου θύμισε κολάζ σαν αυτά που έφτιαχνα μικρή.
Η μουσική και οι στίχοι τους στο πρώτο άκουσμα είναι σχεδόν αφελείς, μα αμέσως συνειδητοποίησα ότι είναι μια χαρούμενη, ζωντανή pop/indie και απλά αισιόδοξη μουσική, ακριβώς αυτό που μου χρειάζεται για να ενισχύσει τη διάθεση μου για το επικείμενο ταξίδι σε λίγα εικοσιτετράωρα. Με κάνει και χαμογελάω αγγίζοντας πανεύκολα την παιδική πλευρά του εαυτού μου.
Στο Collection of Stamps τραγουδούν περίτρανα πως κάθε γραμματόσημο είναι ένα μέρος στον κόσμο που μπορείς να πάς “You know I can’t believe I’m telling everyone that I know, That every stamp in my collection is a place we could go!” Και βέβαια μπορείς να πας!
Και στο We’re from Barcelona “I'm gonna sing this song with all of my friends and we're I'm from Barcelona - Love is a feeling that we don't understand, but we're gonna give it to ya”. Τόσο απλά.

Αναζητώντας πληροφορίες στη Wikipedia ανακάλυψα πως η μπάντα είναι από....... το Jönköping(!).

Σάββατο πρωί αναχωρώ από το Ελ Βενιζελ για το Ελ Πρατ. Αφήνω συντροφιά στο μπλογκ τους I’m from Barcelona. Όσο θα’μαι Barcelona. Και τα φιλιά μου!!!

αρτ ατάκ

η έκθεση art athina ήταν γενικά συμπαθητική, μα είχε πολύ καιρό να αιχμαλωτίσει το βλέμμα μου σύγχρονη τέχνη. έλεγα στον Τ πόσο μου άρεσε ο Juliano Kaglis και χαμογελούσε. ο Juliano είναι δικό μας παιδί, γεννημένος στην Αθήνα το '74. έχει ένα μοναδικό τρόπο να αποτυπώνει γυναικείες μορφές. τα μάτια & η ψυχή μου αφομοιωμένα στις εικόνες... εξαιρετικές.

παροδικά νιώθω πως ζω κατακτημένη από την καθημερινότητα. μα όλο και κάποιες εναλλακτικές εξόδους ανακαλύπτω. το κορίτσι της φωτογραφίας (από art athina και αυτή) ταξιδεύει μάτια και νου μέσα από ένα συνοθήλευμα τέχνης ολόγυρα. η ομορφιά στη τέχνη είναι το μόνο περίβλημα που δεν είναι φθαρτό τελικά... και είναι απόλυτα ελεύθερο.