Θέλω να βάλεις τα χέρια σου κάτω από το καπέλο μου
Και να βρεις το κουνέλι που κρύβεται.
Είναι ένα άσπρο κουνέλι με κόκκινα μάτια
Ένας αλμπίνος που θέλει να βουτήξει σε ένα κουβά με χρώματα
Όσο τίποτε άλλο...
Πίστεψε με.

Και έτσι λοιπόν θυμήθηκα πως κάποτε είχα γράψει... «βρέθηκα στη μέση ενός ξέφωτου με τα μάτια κλειστά και το στόμα μου ανοιχτό για να φάω νιφάδες»... σε μια στιγμή επανήλθα και πάλι ως παιδί, που μέχρι πριν λίγο κοιμόταν σε γκρίζες εικόνες και αιφνίς το κρύο αεράκι το ξύπνησε γλυκά στον ίσκιο του βουνού ανάμεσα στα πράσινα, γαλάζια και λευκά.

Όταν νιώθω καλά, νιώθω όπως τη στιγμή που βρίσκω χαμένα κλειδιά. Αυτά που ψάχνεις, χαμένα μήνες, χαμένα χρόνια. Και μπορεί ένα χέρι να στα εμφανίσει, έτσι απλά. «Να τα κλειδιά.. είδες που τα βρήκαμε; Γιατί δεν με φώναζες, θα ερχόμουν νωρίτερα...».

Όταν νιώθω καλά, βλέπω θολά. Και είδα θολές εικόνες προτού μπω στην ομίχλη. Και αυτό είναι καλό, δεν με γελάνε τα μάτια μου είπα. Τις ομίχλες θέλω να τις αντικρύζω με θολά μάτια.. «αχ, κάτι μπήκε στο μάτι μου...». Ένα αλμυρό ρυάκι έτοιμο να στάξει, χαρούμενο να ξαπλώσει επάνω σε μάγουλα.
Δεν είναι τίποτα, μη φοβάσαι. Μόνον εγώ φοβάμαι.

Όταν νιώθω καλά, κλείνω τα μάτια μέσα στην ομίχλη. Πως αλλιώς θα την ευχαριστηθώ... Η ομίχλη μυρίζει πάντα σαν κακάο. Από αυτά της λατινικής αμερικής που έχουν μέσα τους και πιπέρι.
Η πιο ικανή στιγμή να φιληθούν κλειστά μάτια, κλειστά χείλια. Ναι ίσως το φιλί αυτό να μύριζε σαν κακάο, ίσως και σαν ιρλανδέζικος καφές, μπορεί και σαν γκράπα βέβαια, ή σαν καπνισμένο μπράντυ, μα αυτό δεν έχει σημασία γιατί απλά θα είχε τη δική του μυρωδιά.

Ακούω έξω τη βροχή. Ο ουρανός βλέπει θολές εικόνες..

Yadivigha’s dream

έργο του Henri Rousseau - The Dream - 1910

ΜοΜΑ - ΝΥ

φωτογραφίζοντας το όνειρο...

η γυναίκα και ο δερβίσης...

πανόραμα

Το καλοκαίρι ακούμπησα ένα μαυρομπλε μύδι στο στήθος... μύδι ανάμεσα σε στήθος. Το γυναικείο στήθος έχει μια δύναμη μαγική, κάτω από αυτό υπάρχει παλμός. Μπορεί ίσως και να μεταμορφώσει ένα μύδι να κρύβει μέσα του ένα ζαφείρι, όπως το στρείδι μαργαριτάρι, όπως το κουλουράκι της τύχης ευχή, όπως η κάμπια την πεταλούδα.

Θα’θελα να’χα μόνον δύο μάτια και όχι τέσσερα. Γεννήθηκα με τέσσερα μάτια, δύο έξω και δύο μέσα, δύο καστανά, ένα πράσινο και ένα μαύρο. Θα ήθελα να’χα μόνον το πράσινο και το μαύρο. Για να έβλεπα καθαρά και καθόλου ασπρόμαυρα. Και δεν θα έβαφα ούτε τα καστανά μου μάτια για να γίνουν όμορφα και διαφορετικά.
Ίσως θα μου ήταν πιο εύκολο να δω με τα δίχρωμα μάτια μέσα σε μένα και μέσα στους άλλους. Πιο αγνά και καθόλου θλιβερά. Και δεν θα μ’ένοιαζε τι χρώμα έχουν τα μάτια των άλλων, παρά μόνον τα πράσινα και μαύρα τους μάτια.
Μα, είμαι μόνον ένας άνθρωπος που γκρινιάζει και κλαίει και γελάει και ψυθιρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις του, πουθενά. Να, πάλι ψέμματα λέω. Στον εαυτό μου ναι... εκεί ψυθιρίζω μόνον. Για να μην με συγκλονίζουν οι επικές λέξεις, οι θείες μουσικές και οι εξεγερμένοι στίχοι όσων λένε αλήθεια.