πανόραμα

Το καλοκαίρι ακούμπησα ένα μαυρομπλε μύδι στο στήθος... μύδι ανάμεσα σε στήθος. Το γυναικείο στήθος έχει μια δύναμη μαγική, κάτω από αυτό υπάρχει παλμός. Μπορεί ίσως και να μεταμορφώσει ένα μύδι να κρύβει μέσα του ένα ζαφείρι, όπως το στρείδι μαργαριτάρι, όπως το κουλουράκι της τύχης ευχή, όπως η κάμπια την πεταλούδα.

Θα’θελα να’χα μόνον δύο μάτια και όχι τέσσερα. Γεννήθηκα με τέσσερα μάτια, δύο έξω και δύο μέσα, δύο καστανά, ένα πράσινο και ένα μαύρο. Θα ήθελα να’χα μόνον το πράσινο και το μαύρο. Για να έβλεπα καθαρά και καθόλου ασπρόμαυρα. Και δεν θα έβαφα ούτε τα καστανά μου μάτια για να γίνουν όμορφα και διαφορετικά.
Ίσως θα μου ήταν πιο εύκολο να δω με τα δίχρωμα μάτια μέσα σε μένα και μέσα στους άλλους. Πιο αγνά και καθόλου θλιβερά. Και δεν θα μ’ένοιαζε τι χρώμα έχουν τα μάτια των άλλων, παρά μόνον τα πράσινα και μαύρα τους μάτια.
Μα, είμαι μόνον ένας άνθρωπος που γκρινιάζει και κλαίει και γελάει και ψυθιρίζει τις πιο μύχιες σκέψεις του, πουθενά. Να, πάλι ψέμματα λέω. Στον εαυτό μου ναι... εκεί ψυθιρίζω μόνον. Για να μην με συγκλονίζουν οι επικές λέξεις, οι θείες μουσικές και οι εξεγερμένοι στίχοι όσων λένε αλήθεια.