Pieta

Ω... μα τι υπόκλιση ήταν αυτή! και δεν ήξερε καν τ'ονομά μου...
Μέσα σ'ενα bar στου Ψυρρή, αισθάνθηκα σαν καλεσμένη στη Villa Borgese..
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε κάνουν να θες να τους εμπιστευτείς μυστικά σου, κι ας μην τους γνώριζες ποτέ πριν...

Τι κι αν έφυγε ο πατέρας σου νωρίς, κι αν έχασες κάποια χρόνια σε μια ζωή παραίσθηση...γλίτωσες καλέ μου διασκεδαστή, και φανερώθηκες μπροστά μου με χαμόγελο, καθαρός, γνήσιος και πιο σοφός.
Από μικρό και από τρελό ακούς αλήθειες.. έτσι λένε.

"Να προσέχω τον εαυτό μου, να με αγαπάω, και να φέρω στον κόσμο καλά και όμορφα παιδιά...". Ωραία που τα λες! Τι απλά που είναι όλα ε; Και τόσο δύσκολα συνάμα...Χα!
"Βάζω στόχο το φεγγάρι, και όχι τη λάμπα στο δωμάτιο, αφού δεν μπορώ να φτάσω ποτέ σ'αυτό να μην στεναχωρηθώ. Να να πω μια μέρα δεν βαριέσαι, δεν γινόταν άλλωστε ποτέ να φτάσω... είναι πολύ μακριά..". Θα υπάρχει κάποιος τρόπος. Θα ανακαλύψω το δικό μου δικό μου διαστημόπλοιο...

"Έχεις ένα πρόσωπο σαν της Παναγίας..." και κοκκίνισα σαν κοριτσάκι... "Φύγε... να αγαπηθείς". Αχ, καλέ μου φίλε... Είναι που από παιδί μ'άρεσε να ζω τις στιγμές όπως είναι.
Ξέρω πως περπατάω την καρδιά μου σε σκοτεινό μονοπάτι και δεν ρίχνω πίσω μου χαλικάκια για να ξαναγυρίσω, όπως ο Κοντορεβυθούλης
"Τ' άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη του κοντορεβυθούλη ποιος πρώτος θα τα βρει; Στους δρόμους σκορπισμένα για σένα και για μένα κι όποιος πρώτος τα βρει στο κάστρο αυτός θα μπει. ...Το μόνο της ζωής μου ταξίδι είσαι εσύ, κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί. .." .

Κάπου θα φτάσω..όλοι οι δρόμοι κάπου καταλήγουν.

"Ο Κοντορεβυθούλης" -Στοίχοι, μουσική: Ν.Ξυδάκης