ένας μήνας πριν το χειμώνα

.................
- Τι εικόνα έχεις για τον εαυτό σου όταν βρίσκεσαι σε χώρο με άγνωστο κόσμο;
- Ότι δεν περνάω απαρατήρητη ακόμη και αν δεν βγάλω άχνα.
- Γιατί; Επειδή γνωρίζεις ότι είσαι όμορφη ε..;
- Όχι, απλά ξέρω ότι φαίνομαι.
- Μα δεν γίνεται.. κάποιο ατού έχεις.
- Δεν έχω.
- Έχεις.
- ......
Σταμάτησε να μιλά και με κοίταξε. Με το βλέμμα που προσπαθεί και δεν καταφέρνει τίποτα περισσότερο από κάτι που σχηματίζεται από δυό μάτια. Τίποτα που να θέλεις να βάλεις χέρια για να ανακαλύψεις, να αρπάξεις, να χαιδέψεις, ότι βρίσκεται πίσω από αυτό.
Θέλω να φύγω. Πεθαίνω από βαρεμάρα. Και φεύγω.

********

Θέλω τους φίλους μου. Τους αγαπημένους μου. Τους αποζητώ περισσότερο κάθε που χειμωνιάζει. Οι γοητευτικοί φίλοι μου.... Αλλιώς δεν θα τους έκανα παρέα και δεν θα τους αγαπούσα. Ναι, δεν θα αγαπούσα κανέναν τους. Και δεν θα΄θελα να τους αγκαλιάζω και να τους πειράζω. Και ειδικά όταν θα με πείραζαν αυτοί, θα ήθελα να τους σπάσω τα μούτρα. Μόνον αν δεν ήταν γοητευτικοί.
Όμορφα πλάσματα που κινούνται γύρω μου και μακριά μου. Στο δάσος μου. Σκαρφαλωμένοι στα δέντρα, κουρνιασμένοι στα πόδια μου, μέσα σε σπηλιές με φώς από κεριά ή σε ξέφωτα. Έξυπνοι. Γιατί διαισθάνονται και απλά Ξέρουν. Το γιατί και το πότε.

********

Κατεβαίνοντας στο κέντρο της πόλης το Σάββατο, κάθησα στο τραίνο απέναντι από μια μαμά με τη κόρη της, όχι παραπάνω από πέντε ετών. Το κοριτσάκι είχε ένα σαλιγκάρι στο χέρι του και το άφηνε να γλυστρά, να περπατά γύρω από τον καρπό της. Της είπα ότι είναι πολύ όμορφο το σαλιγκάρι της και ότι θα πρέπει να το προσέχει πολύ γιατί είναι μικρό. Μου είπε χαμογελώντας ότι το βρήκε στο δρόμο, ότι θα το προσέχει και θα το ταίζει τυρόπιτα.. Η μαμά της της χάιδεψε τα μαλλιά, της είπε ότι τα σαλιγκάρια τρέφονται με φύλλα και η μικρή συμφώνησε να του δίνει από αυτά.
Το σαλιγκάρι κάποια στιγμή γλύστρησε γρήγορα μέσα στο μανίκι της. "Κοίτα"μου λέει, "κρύβεται στη μπλούζα μου". "Ναι, εκεί το νομίζει για φωλιά και νιώθει ασφάλεια" απαντώ. Μου λέει τότε.. "θα με αγαπήσει.. θα νομίζει ότι είμαι εγώ η φωλιά του και δεν θα φοβάται"». Η μαμά της χαμογέλασε με γλύκα.
Εγώ έμεινα και την κοίταζα. Αυτό ήταν σίγουρα ένα γοητευτικό πεντάχρονο πλάσμα.
Φεύγοντας, μου έδειξε με καμάρι τη μπλούζα της, μέσα από το μπουφάν. Είχε μπροστά ζωγραφισμένο ένα σεντούκι που από μέσα του ξεπηδούσαν πεταλούδες και σαλιγκάρια!