μικρές προσδοκίες, μεγάλες στιγμές

Σήμερα συζητούσα με φίλους και μου έλεγαν πως θα’θελαν πολύ να είμαι στο πάρτυ που θα κάνουν τη πρωτοχρονιά στο νέο τους σπίτι.

Ορθάνοιξα τα μάτια και απάντησα.. πως τους ευχαριστώ για τη πρόσκληση μα θεέ και κύριε, εγώ ούτε ξέρω που θα βρίσκομαι αύριο.
Άλλωστε πάντα σε όλα αυτά τα «παγκόσμια γεγονότα», εγώ μπορεί να βρίσκομαι παντού και σχεδόν ποτέ σπίτι μου.

Όπως είπε και η μυκονιάτισσα φίλη μου «η Σαβ είναι πολίτης του κόσμου. Ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να τη βρει η επόμενη μέρα».
εύκολα
χαλαρά
απρόσμενα
Και ποτέ σίγουρα.
Ποτέ.

Ποτέ.
Ούτε για τον εαυτό μας.
Εγγύηση δεν υπάρχει πουθενά.
Αφού δεν μπορώ να εγγυηθώ ούτε για μένα.

Δεν ξέρω αύριο πως θα’ναι η μέρα μου.
Δεν ξέρω απόψε πως θα είναι η νύχτα μου.

Ξέρω μόνον πως το χαμόγελο μου είναι
φτιαγμένο από διαμάντια,
πάντα,
έξοχο,
και αυτές τις μέρες είμαι σε τρομερή ευεξία,
και νιώθω μέλι παντού γύρω μου,
και πάνω μου,
έτσι απλά
μέλι
και
κ.

Πολύ απλά. Είναι αυτό.