Monday, October 22, 2007

μυαλό σαμοβάρι


Τι μπορεί να σε κάνει να αγαπήσεις τη τέχνη. Μήπως γεννιέσαι με αυτό το χαρακτηριστικό, να αντιλαμβάνεσαι αλλιώς τα πράγματα γύρω σου και να εκφράζεσαι διαφορετικά. Πόσο μπορεί να επηρεάσουν τα ερεθίσματα που έχει κάποιος από έμβρυο, από παιδί στη μετέπειτα αγάπη που μπορεί να αναπτύξει για τις τέχνες.

Η μητέρα μου είχε σπάνιες αναλαμπές για το θέατρο και την ακολουθούσαμε όλοι σαν υπνωτισμένοι, καθώς κανείς μας από την οικογένεια δεν το αγάπησε ιδιαίτερα. Θυμάμαι τον πατέρα μου να διασκεδάζει με επιθεωρήσεις στο Μινώα(τραγικός) και τη μάνα μου να βλέπει ταινίες εποχής(ρομαντική). Η αδερφή μου έπαιζε φλογέρα μέχρι τα δώδεκα, ο πατέρας μου ακορντεόν.
Μεγάλωσα ακούγοντας Στέλλιο, Στράτο και κάτι ιταλούς τενόρους προ Παβαρότι. Θυμάμαι Κυριακές μεσημέρια η μάνα μου να μαγειρεύει κοτόπουλο με πατάτες και’γω να βαράω παλαμάκια στις ζεμπεκιές του πατέρα μου στο σαλόνι. Με την ίδια ευκολία αυτός ο άνθρωπος γοητεύεται τόσο από τους χορευτές των Κίροφ όσο και από τις ύαινες που κατασπαράζουν ένα γκνου στη στέππα. Η μάνα μου είναι τελείως αλλού. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι της αρέσει. Νομίζω ότι έχει μια ροπή στο σινεμά, αλλά δεν το έχει ανακαλύψει ποτέ.

Εγώ αγαπούσα οτιδήποτε ηλέκτριζε τα μάτια, τα αυτιά και το μυαλό μου. Στην Αυστραλία η αδερφή μου έπαιρνε μέρος σε κοντσέρτα παίζοντας φλογέρα. Με πήραν μια φορά μαζί και η αδερφή με θυμάται που είχα μείνει με τις ματάρες ανοιχτές και παρακολουθούσα χωρίς να κάνω κιχ, παρότι τρομερά ζωηρή. Αμίλητη.
Πρώτη φορά στα έξι μου επισκέφτηκα με τον πατέρα μου το αρχαιολογικό μουσείο στη Πατησίων. Το έκανα πολύ κέφι και του ζήτησα να πάμε πάλι.
Με το πέρασμα των χρόνων άρχισαν να καταλαβαίνουν περισσότερο οι άλλοι γύρω μου και ελάχιστα εγώ, πως ήμουν ένα μικρό πουλί με χέρια-φτερά που καταπιανόταν με διάφορα, που ποτέ όμως δεν βρήκα τη κλίση μου σε αυτό που θα με συνέπαιρνε. Ακόμη και σήμερα. Απλά πια ξέρω ότι θέλω να ζω σαν σφουγγάρι.
Ακόμη ζωγραφίζω, ακόμη γράφω, ίσως αυτά τα δύο να τ’αγαπώ περισσότερο. Μετά είναι η μουσική που αγαπώ, αλλά ελάχιστα την άγγιξα με τα φυσικά μου άκρα, γιατί πάντα ένιωθα μια αστάθεια και έλλειψη ελέγχου σε αυτά.

Μια μέρα όταν είμασταν Αυστραλία, του πατέρα μου του έπεσε ένα από τα χρυσά του δόντια. Χρυσά έβαζε τότε ο κόσμος που δεν υπήρχαν ακόμη τα πορσελάνινα. Ο πατέρας του, ο παππούς μου δηλαδή, το πήρε γελώντας, το έβαλε στη χουφτίτσα μου και μου είπε να το πετάξω στη σκεπή του σπιτιού μας και να κάνω μια ευχή, έτσι έπρεπε. Τι μυαλό τώρα το τετράχρονο.. Κράτησα το χρυσό δόντι και είπα του παππού «Παππούκα θέλω το σπίτι μας να γίνει τσαγιέρα και η καμινάδα να σφυρίζει όπως όταν φτιάχνει η μαμά το τσάι.»
Ο παππούς μου ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος και άκουγε όλες τις βλακείες που του έλεγα. Με σήκωσε και πέταξα το χρυσό δόντι στα κεραμίδια.
Μα το σπίτι μας δεν έγινε τσαγιέρα, ούτε σαμοβάρι.
Εγώ δεν έγινα ζωγράφος, ούτε συγγραφέας.
Γίνομαι μέσα μου. Εσωτερική ευχαρίστηση όταν δημιουργώ ή όταν αποκαλύπτεται δημιουργία εμπρός μου.
Καμιά φορά λέω πως η πραγματική χαρά, η στιγμιαία ευτυχία είναι αυτή που νιώθουμε μέσα μας, σαν βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής, ακούμε με αυτιά ίδια με θαλασσινά κοχύλια, αγγίζουμε με τα ακροδάχτυλα ότι τα κάνει να τρέμουν. Πραγματικά.

35 Comments:

Blogger the navigator said...

Εγώ πάλι έχω περάσει πολύ καιρό "διχοτομημένος"...από την μια πλευρά η μουσική...(εγώ έβαζα και τα χεράκια μου...), η φωτογραφία, το γράψιμο..το σβήσιμο και ότι άλλο και από την άλλη...οι σχολές, οι δουλειές...οι επιστήμες (αν και ακούγεται περίεργα αυτός ο όρος εδώ....). Μια ζωή ήμουν "καλλιτεχνικός" στις παρέες των πανεπιστημίων και "τεχνοκράτης" στις άλλες...

Και έτσι μεγαλώνω...και τίποτα δεν έρχεται να ξεκαθαρίσει τα πράγματα...απλώς μαθαίνω με αργά και δύσκολα βήματα ότι πρέπει να παίρνω από ότι συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου ότι θέλω...ότι μπορώ...και να το μεταμορφώνω...με όποιο τρόπο μου είναι κάθε φορά μπορετό...

για να μαζεύω τέτοιες στιγμές σαν αυτές που λες...και μετά να τις αφήνω μόνες να γράψουν τον δικό τους δρόμο εκεί που εγώ ίσως δεν πάω ποτέ...

22/10/07 11:42 PM  
Blogger Desposini Savio said...

navigator το λες καλά για τον εαυτό σου. "διχοτομημένος" να πως φαίνεται η πλευρά των επιστημών σε μια τόσο απλή λέξη. με εξέπληξες η αλήθεια είναι, η γραφή σου έχει μια άλλη χρειά και όχι αυτή του "τεχνοκράτη".
αφού βρίσκεις την ισορροπία έχεις καλά χαράξει τη πορεία σου..

22/10/07 11:50 PM  
Blogger venomous said...

the only thing that I can easily understand is the art of nature.i have never created something beautiful in my life.i always feel that what i create must work well and succeed in doing his duty.i'm an engineer...

23/10/07 1:59 AM  
Blogger lust-time said...

Δεν ξέρω πόσες φορές έχω κερδίσει τον εαυτό μου και πότε χάνω στα σημεία ...πάντως όσο και αν παλέψω μέσα μου κάτι θα μείνει ανέπαφο στην άκρη σαν μια μορφή ακατέργαστης τέχνης

23/10/07 2:36 PM  
Blogger [Germanos] said...

και εγω ειμαι καλλιτεχνης [προφανως] διοτι μολις διαβαζει κανεις τα ποστ μου αναρωτιεται
Τι θελει να ειπει ο καλλιτεχνης

23/10/07 3:49 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Venomous η φύση είναι όλες η τέχνες μαζί. αυτό είναι αλήθεια. αλλά δεν είναι τόσο γοητευτικό όταν ανθρώπινες δημιουργίες σε κάνουν να ριγείς και να αισθάνεσαι μέσα σου τόσα..;


LustTime αυτό είσαι εσύ. και είναι ωραίο που το ξέρεις.


Ω ναι! Γερμανέ έχεις τον δικό σου τρόπο. εμένα μου αρέσεις. είσαι μεγάλος αρτίστας :)

23/10/07 8:07 PM  
Blogger Tradescadia said...

Γλυκό μου κοριτσάκι, μπορεί το σπίτι σας να μην έγινε τσαγιέρα, αλλά εσύ σίγουρα τσαγιέρα γεννήθηκες. Και επειδή (ευτυχώς) δεν σε σώπασαν όταν ήσουν ακόμα μικρό, τώρα έγινες ολόκληρη ατμομηχανή και κάθε φορά που βρίσκεσαι στο πέρασμά μου, ο ατμός σου με παρασύρει και με κάνει να χαμογελάω. Ε...αν αυτό δεν είναι τέχνη...τότε τι είναι;

23/10/07 9:16 PM  
Blogger GhostHunter said...

Παρά τη βροχή...
Ο ήλιος σε αγγίζει ακόμα...

23/10/07 10:08 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Tradescadia η τέχνη του να φέρνεις το χαμόγελο και το γέλιο ενίοτε. από τέτοια, με ξέρεις.. το'χω. φιλιά


Hunter τελικά μόνον οι άλλοι το βλέπουν αυτό μου φαίνεται. αφού μπορείς και το βλέπεις.. ίσως να αρχίσω να το πιστεύω!

23/10/07 10:18 PM  
Blogger prasino liker said...

desposini
Eιναι τεχνη να μπορεις να απολαμβανεις ολα αυτα που σε περιβαλλουν.Γινεσαι ζωγραφος.Ειναι τεχνη η καθημερινοτητα.Γινεσαι συγγραφεας.Ειναι τεχνη να ακους την θαλασσα την βροχη τα τραγουδια.Γινεσαι μουσικος.Γινεσαι ενας σκηνοθετης της ζωης σου.

23/10/07 11:01 PM  
Blogger o said...

να μην το λες "καμιά φορά"
μπλογκοφίλη μου, να το λες πάντα.

"αγγίζουμε με τα ακροδάχτυλα ότι τα κάνει να τρέμουν."

!!!

24/10/07 11:06 AM  
Blogger Angel Vs Life said...

mporei na min eisai syggrafeas, alla einai syggrafeis pou tha 'prepe na diavazoun to blog sou... :o)

24/10/07 4:43 PM  
Blogger Dawkinson said...

μεγάλο προνόμιο το να είσαι δημιουργικός. σού χαρίζει τις πιο ολοκληρωμένες στιγμές ευτυχίας.

24/10/07 9:22 PM  
Blogger Desposini Savio said...

prasino liker γίνομαι όσα λες. εκτός από σκηνοθέτης. νιώθω ότι απλά παίζω και κάποιος από μια γωνιά με κινηματογραφεί.


Έλεν λέω "καμιά φορά".. για να μην το αναμοχλεύω συνέχεια. ξέρεις νομίζω ότι χάνει τη μαγεία του αν πράξω διαφορετικά. φιλιά μπλογκοφίλη :x


Angel αν γνωρίζεις κάποιον μπορείς να το προτείνεις. δεν με χαλάει. ;)
σ'αρέσει να είσαι υπερβολικός, είναι στον τύπο σου τελικά!


MissDawkinson εσύ πρέπει να το ξέρεις πολύ καλά αυτό. ε;

25/10/07 12:24 AM  
Blogger celsius33 said...

Πολύ ωραία Δεσποσύνη μου, ωραία τα λένε και οι σχολιαστές σου. Υπέροχο κείμενο , και ένα σπίτι τσαγιέρα αυτή είναι καλλιτεχνική εικόνα. Συνέχισε να τη βρίσκεις όπως και με όποια μέσα εσύ γουστάρεις. Θα μας βάλεις μια ζωγραφιά σου να καμαρώσουμε ?

25/10/07 8:04 PM  
Blogger Desposini Savio said...

celsius έτσι! να τη βρίσκουμε όπως λες.
άκου.. δεν ξέρω ποια θα είναι η στιγμή που θα αναρτηθεί ζωγραφικό θέμα. πίστεψε με, όσο και αν σου φαίνεται περίεργο, θα έχω άγχος.
θα δεις. φιλιά

25/10/07 8:48 PM  
Blogger Angel Vs Life said...

dimosiografos gar... :o)
an kai stin periptosi sou den eimai ypervolikos :o)

26/10/07 3:28 PM  
Blogger Caesar said...

Οταν η καθημερινότητα σε ισοπεδώνει η, οποιαδήποτε, τέχνη σε ανυψώνει ;))

26/10/07 7:36 PM  
Blogger Desposini Savio said...

angel θα κοκκινίσω άμεσα!


Κάιζερ τα λες ωραία. Και επειδή η καθημερινότητα σχεδόν με "πάτησε" αυτή την εβδομάδα, το σ/κ θα είναι πλήρως αφιερωμένο στη ψυχοσωματική μου ανόρθωση. Λέω!

27/10/07 12:14 AM  
Blogger Sigmataf said...

μου έλειψες.

27/10/07 1:52 PM  
Blogger Desposini Savio said...

ξέρεις ήδη.

27/10/07 5:07 PM  
Blogger DREAM ON FUCKERS said...

ΨΥΧΟΣΩΜΑΤΙΚΉ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗ
ΔΥΣΚΟΛΟ ΤΟ ΛΕΣ, ΑΛΛΑ ΜΕΓΑΛΟ
ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΦΙΛΙΑ, ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΡΟΒΟΤ

28/10/07 9:51 PM  
Blogger Equilibrium said...

Καλώς σε βρήκα λοιπόν κι εγώ κι ανταποδίδοντάς σου την επίσκεψη, ξεκινώ λέγοντας ότι βρίσκω έναν άνθρωπο με τόσα κοινά. Ο μπαμπάς μου, όντας ναυτικός (μείναμε και κάμποσα χρονάκια έξω) μοιάζει πολύ στον δικό σου, ως προς τις μουσικές επιλογές του κλπ. Η μαμά μου, από την άλλη, ποιήτρια (κυρίως) και πεζογράφος, που ποτέ της όμως δεν το πήρε στα σοβαρά.

Νιώθω σαν τον navigator. Απολύτως όμως. Οι σπουδές μου, η δουλειά μου (όχι πλέον τόσο, καθώς είμαι στο κομμάτι του Πολιτισμού, και λόγω του PhD που κάνω) είναι τεχνοκρατικές, και οι αντίστοιχες παρέες ποτέ δεν με εξέφραζαν, διατηρούνται ίσως από ανάγκη. Οι αγαπημένες παρέες μου από την άλλη, μουσικοί, θεατρολόγοι, ζωγράφοι. Να παίρνω λίγο μυρωδιά από την αύρα τους, να γεύομαι ανεπαίσθητα την συνεχή τους έμπνευση, το κυνήγι για δημιουργία. Να δίνω καμιά φορά στίχους μου στους τραγουδοποιούς, να αποτελεί κάποιο κειμενό μου έμπνευση για έναν πίνακα.

Η καθημερινότητά μου χωρισμένη ανάμεσα στα δύο όπως και η ίδια μου η φύση. Απο μικρός, άριστος στα μαθηματικά αλλά και στη λογοτεχνία. Το μόνο μου παράπονο, ότι δεν ασχολήθηκα ποτέ με την μουσική πιο ενεργά, πέρα από το τραγούδι. Κι όμως κάποιες μελωδίες με κάνουν να κλαίω, φθάνουν κατευθείαν στο κέντρο του εγκεφάλου κι απο εκεί ένα μυρμήγκιασμα κατεβαίνει τη σπονδυλική μου στήλη.

Μια ζωή να ψάχνω ακριβώς τί είμαι, που έχω κλίση, και τλκ να μην καταλήγω. Η φράση σου "Γίνομαι μέσα μου. Εσωτερική ευχαρίστηση όταν δημιουργώ ή όταν αποκαλύπτεται δημιουργία εμπρός μου" θα μπορούσε να'ναι και δική μου. Μου αρέσει να γράφω, και να το μοιράζομαι ενίοτε. Αλλά δεν πιέζομαι να'μαι συνεχώς παραγωγικός, ούτε περιμένω να ζήσω από αυτό. Ίσως ανεβάσω το μυθιστόρημά μου κάποια στιγμή στο νέο μου μπλογκ, μιας και δεν με απασχόλησε ποτέ να "εκδοθώ" σε κάποιον "οίκο".

Η τέχνη σαφώς είναι στην καθημερινότητά μου, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, και προσπαθώ την καθημερινότητά μου (ξέρεις αυτές τις 2-3 μαγικές στιγμές της) να την περνώ στην "τέχνη" (μου) -κι εντός πολλών εισαγωγικών-

Καλή μου, συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Είσαι ατμομηχανή εδώ μέσα και σημείο αναφοράς για πολλούς επαγγελματίες-συγγραφείς!

28/10/07 11:40 PM  
Blogger Desposini Savio said...

r2d2 κορίτσι robot
ναι δύσκολο και όμορφο. κάποτε έγραψα σε ένα ποστ πως είμαι ένα κορίτσι ρομπότ.
καλώς τη!


equilibrium ευχαριστήθηκα να διαβάζω τέτοιο σεντόνι. ειλικρινά. και αισθάνθηκα για όσα κείμενα σου διάβασα.
άκου.. οι ψυχές είναι καλειδοσκόπια. με βλέπω σε σένα, εσύ σε μένα, και αλλού.


καλή εβδομάδα σε όλους

29/10/07 11:04 PM  
Blogger Bliss said...

ok to diabasa xwris break
katelhkses sto pio omorfo k alh8ino porismo!
gi auto s agapaw
m aresei etsi opws grafeis
alh8ina
amesa

30/10/07 3:26 AM  
Blogger Bliss said...

eimaste auto pou niw8oume
kaia uto pou niw8oume allazei
allazoume k meis!
eimaste an8rwpoi ths stigmhs
san ton stigmiaio kafe
xo
makiaaa

30/10/07 3:28 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Margouli αγαπημένο μου.
όταν μου έρχεσαι ανοίγει η καρδιά μου!
φιλιά κουκλί - καλημέεεεερα

30/10/07 9:27 AM  
Blogger Αιολος said...

Είναι γεγονός πως έχω ονειρευτεί να γίνω πολλά πράγματα. Από αστρονάυτης (δεν είχε βγει ακόμα τοτε το Ουρανία) και αξιοματικός του ΠΝ μέχρι ξυλοκόπος και ποιητής. Τελικά δεν έγινα τίποτε από όλα αυτά. Επίσης εδώ και πολλούς μα πολλούς μήνες (κάπου στα τρία χρόνια μαζεύουν αν τους φέρεις κοντά) σχεδιάζω ένα ταξιδάκι στα Γιάννενα. Και πάλι τζίφος.

Το τι καταλήγουμε να είμαστε δεν έχει να κάνει εν τέλει με τις επιθυμίες μας. Είναι απλά ό,τι κατάφερε η ιστορία μέχρι στιγμής να γράψει στα τεφτέρια της κι εμείς απλά παρακολουθούμε κουρδισμένοι σαν τα ρολόγια από μια γωνία. Άλλοι, καλή ώρα, καπνίζουν παράλληλα.

Την καλησπέρα μου.

30/10/07 7:35 PM  
Blogger Αιολος said...

Μαλακία. Πάλι ο μοιρολάτρης της παρέας φάνηκα.

30/10/07 7:36 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Αίολε! με το τελευταίο σου σχόλιο έκλεισες απίθανα!
άκου.. όλα αυτά που ονειρεύτηκες να γίνεις, εντάξει, δεν συνέβη.
Ποιητής όμως; αφού σου αρέσει κάνε το.
και το ταξίδι στα Γιάννενα κάνε το.
αυτό, πίστεψε με, είναι πραγματικά εύκολο. θέλησε το πολύ και πραγματοποιήσε το. εύκολα. καλησπέρα!

30/10/07 8:25 PM  
Blogger theachilles said...

Εγώ απλά θέλω να σταματήσω το χρόνο... Μπορείς να με βοηθήσεις;;

31/10/07 3:10 PM  
Blogger Άρης said...

Ωραία εγώ είχα μόνο μια γιαγιά που μιλούσε 5 γλώσσες τραγουδούσε στις γιορτές όπερες και είχε καλλιτεχνικές τάσεις. Οι γονείς μου μετανάστες δεν είχαν ούτε τον χρόνο, ούτε την έμπνευση να μου δώσουν τίποτα εκτός από την αγάπη τους και η γιαγιά που είχε όλα όσα ζήλευα ήταν πάντα μακριά και πέθανε στα 14 μου χωρίς να προλάβω να την ζήσω και να μάθω όσα έπρεπε και ήθελα . Έτσι αναγκάστηκα να ανακαλύψω μόνος μου τη είναι αυτό που μου αρέσει αλλά μου πήρε χρόνο περισσότερο από ότι έπρεπε … …

Όμως όπως και να το κανείς δεν μάθεις αυτά που πρέπει στην λάθος ηλικία τεσπα προσπαθώ να αναπληρώσω τα κενά….

31/10/07 5:09 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Αχιλλέα.. μπορώ;
κανείς μας δεν μπορεί.
καλησπέρα σου


Εντροπια καλώς τον.
καλά κάνεις με τα "κενά".
κάνουμε ότι μπορούμε.
να μην ξεχνάς εσένα...

31/10/07 7:55 PM  
Blogger Alex A. said...

Σαν να κάνουν διάλογο τα μπλογκ μας τελευταία, δε σου φαίνεται; Συγκινητικό και μετρημένο, το ποστ σου αυτό μου φάνηκε πολύ οικείο. Να'σαι καλά!

31/10/07 10:15 PM  
Blogger Desposini Savio said...

..παραλληλισμός σχεδόν.
καλησπέρα καλέ μου άλεξ

1/11/07 1:29 AM  

Post a Comment

<< Home