εκλάμψεις

Αυτές τις μέρες ξυπνώ το πρωί και λέω «πφφφφ ακόμη μια μέρα». Τριγυρνώ στα πενηνταδύο τετραγωνικά και προσπαθώ να γειάνω το συντομότερο.
Στάθηκα γυμνή μπροστά στον καθρέφτη κοιτώντας με με το λευκό θηρίο τυλιγμένο γύρω από το αριστερό μου πόδι και μου την έδωσε. «Κόψε τα ψυχαναγκαστικά ηλίθια σε λίγες μέρες θα είσαι καλά και πάλι».
Θυμήθηκα ότι το πόδι μου με ενοχλούσε από τις μέρες που ήμουν στη Βαρκελώνη και περπατούσα χιλιόμετρα καθημερινά με αποκορύφωμα το αποχαιρετιστήριο πάρτυ για το Sonar στο MACBA, όπου χοροπηδούσα παντού με τη φωτογραφική μηχανή και ένα mojito ανα χείρας. Γούσταρα τρελά το βίντεο γουόλ και το φωτογράφισα.


Κοιτώντας στο νετ έψαχνα να βρω έργα του Bill Brandt που τον θεωρώ μοναδικό όχι μόνον για τα γυμνά του, αλλά για αυτά ειδικά τρέφω αδυναμία με την ασύλληπτη οπτική και έναν τόσο ευρυγωνικό φακό που κάνει την κόρη των ματιών μου να ανοίγει όπως και τα lens του.

Όσο σκέφτομαι ότι αυτά τα έργα του είναι πριν πενήντα χρόνια...θα ήθελα να έβλεπα το δικό μου αριστερό πόδι να ποζάρει με απόλυτη φυσικότητα. Φαντάζομαι τον Brandt, μου κλείνει το μάτι και να μου υπόσχεται πως σε μια άλλη ζωή θα με φωτογραφίσει. Άλλο που δεν θέλω το ψώνιο.

Σταματώ εδώ "the end", "fin" πως το λένε; Το είδα στην Art Athina. Ζουμ, κλικ. Αντίο.