στην υγειά μας και στη σπάνια ομορφιά μας

Στις συναντήσεις με το σόι μου υπάρχουν πάντα ακούσματα από φωνές ελαφρά τραγουδιστές, ανακατεμένα με μυρωδιές από φαγητό, γυναικεία αρώματα, λουλούδια και με διάχυτη μια αίσθηση έντασης να υποβόσκει μόνιμα. Η χθεσινή βραδιά έχρηζε μιας λανθάνουσας μεγαλοπρέπειας , όλο το σόι μαζεμένο για το γάμο μιας αγαπημένης μου ξαδέρφης, που τιμήσαμε πριν την αναχώρηση της για την Κύπρο όπου και θα διαμένει μόνιμα πλέον.
Στην κορυφή του τραπεζιού κάθησε η θεία Τ, η μεγαλύτερη κόρη απ'όλες καθώς και η "στηλοβάτης" της οικογένειας λόγω του πρόσφατου θανάτου της γιαγιάς, αλλά και λόγω κυβικών. Σε όλο το υπόλοιπο τραπέζι περίπου τριάντα άτομα, το ογδόντα τις εκατό γυναίκες. Όταν γεννιέται αγόρι στο σόι μου, όλοι πανηγυρίζουν λες και κέρδισαν οι γονείς του το τζόκερ. Μεγάλες στιγμές.
Η Κ μία από τις πολλές ξαδέρφες μου, όταν με συνάντησε στην εκκλησία νωρίτερα μου φώναξε από μακριά να πάω κοντά της, καθώς οι υπόλοιπες ξαδέρφες την κοιτούσαν ήδη με μισό μάτι και θα έλεγα ότι ελαφρώς την έκραζαν, κάτι που κάνουν και για μένα κατά καιρούς, αλλά δεν πειράζει, έχει και στα μέρη τους ξύδι. Μου ζήτησε να καθήσουμε δίπλα δίπλα μετά στο τραπέζι, γιατί είχε πάνω από χρόνο να με δει και ήθελε να τα πούμε.
Είναι μια κοπέλα με ομορφιά εξότικ, με κατάμαυρο μαλλί, πολύ ωραίο σώμα, και ένα τατού στη πλάτη. Αλλά έχει ένα κακό για τα δικά μου δεδομένα. Ντύνεται χειμώνα-καλοκαίρι στα μαύρα και βάφεται πάρα πάρα πολύ έντονα. Το δεύτερο ειδικά, όταν το αντικρίζω με χτυπάει στα μάτια. Κακό στην επιδερμίδα της κάνει. Οι υπόλοιπες ξαδέρφες λένε πως οι πενταετείς σπουδές της Κ. στην Πάτρα έκαναν όλη τη ζημιά, γιατί έβαλε σκοπό να γίνει βασίλισσα του πατρινού καρναβαλιού, όλο τον χρόνο όμως. Επίσης από κάποια ειπώθηκε πως τατουάζ βαράνε οι άνθρωποι που έχουν ψυχολογικά τραύματα. Κόντεψα να χάσω το μυαλό μου... Θυμήθηκα ωστόσω κάτι άλλα ξεκατινιάσματα του παρελθόντος που είχαν λάβει χώρα για την αφεντιά μου καθώς πάντα νόμιζαν ότι τις σνόμπαρα όταν δεν έπαιρνα μέρος σε τελετές φτυάρι-τσάπας-κομπρεσέρ, τις οποίες διοργάνωναν σε κλάσματα δευτερολέπτου για φίλους ή συγγενείς. Δεν μπορούσαν να με πιάσουν πουθενά. Οπότε δεν ήμουν μια καλή ξαδέρφη.
Όπως και να’χει, η Κ είναι καλό παιδί, απλά διαφορετική από τις υπόλοιπες τους, λόγω ιδιοσυγκρασίας αλλά και λόγω εμφάνισης, καθ’ότι και κορμάρα. Η μία από τις απέναντι εξαδέρφες, τέρμα ρομαντική και σε κατάσταση μόνιμου παλιμπαιδισμού που έχει ενταθεί τη τελευταία διετία, είδε κάποιον που πουλούσε μπαλόνια-ζωάκια και αποφάσισε να αγοράσει ένα μπαλόνι πασχαλίτσα για να το πάρει σπίτι, τόσο που της άρεσε. Εντάξει λοιπόν, μπαλόνι πασχαλίτσα. Το αγόρασε και το έδεσε στη καρέκλα της μέσ’τη χαρά, το κοριτσάκι των τριανταδύο ετών.
Μιλήσαμε, ήπιαμε τα κρασάκια μας, ρίξαμε και πέντε γύρες νησιώτικους χορούς να τιμήσουμε το ζεύγος. Κατά τις δώδεκα εμφανίστηκε ένας σερβιτόρος με ποτήρια και ένα μπουκάλι σαμπάνιας, λέγοντας στη Κ ότι το στέλνει το τραπέζι με τους φίλους του γαμπρού. Η Κ γέλασε και ευχαρίστησε με ένα νεύμα τη παρέα. Ο σερβιτόρος ξετύλιξε το συρματάκι και με μιά κίνηση απελευθέρωσε το φελό από το στόμιο της σαμπάνιας, με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Έκανα ένα «α!» γιατί πάντα με τρομάζει ο ήχος της σαμπάνιας, αλλά αυτή τη φορά περισσότερο γιατί ο ήχος υπήρξε πιο δυνατός. Ο φελός είχε εκτιναχθεί θεαματικά σκάζοντας το μπαλόνι πασχαλίτσα. Ω ρε γλέντια... Η αδερφή μου αναφώνησε γούρι-γούρι, εγώ είχα χαμηλώσει το βλέμμα κατακόκκινη από χαρά, ενώ η Κ έλεγε στην «απέναντι» ξαδέρφη ότι μόλις δει τον πακιστανό θα πάει να της πάρει ένα ίδιο μπαλόνι.
Η αδερφή μου και’γω ήπιαμε «για το καλό» δυό γουλιές σαμπάνια και εξαφανιστήκαμε για το σπίτι.