όχι άλλα τυφλά αυγά μάτια

Από μικρό είχα τα μάτια μου ανοιχτά, τα αυτιά μου διαπασών και τη μύτη μου σαν το λαγωνικό Κ9. Ρούφαγα από παντού ότι μπορούσα, εικόνες, πρόσωπα, ήχους, μυρωδιές και τα μάζευα προσεκτικά στη θυρίδα των «άχρηστων πληροφοριών & σημαντικών γεγονότων».
Θυμάμαι τη μαμά μου να μας φτιάχνει τηγανιτά αυγά για μένα και την αδερφή μου μικρές που ήμασταν. Ήμουν στο δωμάτιο και άκουσα να με φωνάζουν απ΄τη κουζίνα για να κάτσω να φάμε. Όταν πήγα είδα την αδερφή μου να έχει στο πιάτο μπροστά της δύο αυγά μάτια και στο δικό μου πιάτο υπήρχαν δύο αυγά μάτια.. μα το ένα ήταν τυφλό. Γιατί η αδερφή μου είχε φάει τον κρόκο από το ένα μου αυγό και απτόητη συνέχιζε να τρώει απ’το πιάτο της. Νομίζω πως την έβρισα και πήγα στο δωμάτιο μου χωρίς να φάω εκείνο το βράδυ.
Το γεγονός δεν είναι συγκλονιστικό, μα εμένα με έβαλε σε σκέψεις από τότε. Αυτή η εικόνα με τα δύο (αυγά) μάτια να με κοιτάνε με μονόφθαλμο βλέμμα μέσα από το πιάτο, μου θύμισε πολλές φορές στη μετέπειτα ζωή μου πως συνάντησα πρόσωπα και καταστάσεις μονόφθαλμες με το ένα μάτι κλειστό, κούφιο, τυφλό, γυάλινο σαν κακοί κουασιμόδοι.

Τα τελευταία δύο χρόνια έζησα τέτοιες ανατροπές και αλλαγές, είδα πράγματα και εικόνες διαφορετικές, γνώρισα ανθρώπους που ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου ή που τις έθαψαν απλά, βίωσα μέσα μου τυφώνες και νηνεμίες, σημεία και τέρατα να συναγωνίζονται την πρωτειά της πρωτοτυπίας. Μια μόνιμη σβούρα, κηκεώνας αποκαλύψεων και ανακαλύψεων, το μυαλό μου σε αέναο μαραθώνιο.
Και τον τελευταίο καιρό έχω κουραστεί να σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια και τα μπουρδουκλώνω όλα τόσο μέσα στο μυαλό μου, που μοναδικές στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης μπορώ να έχω μόνον κάπου που δεν μου θυμίζει τίποτα από την καθημερινότητά μου και από μένα.
Παιδί της πόλης, τσιμεντόπαιδο που λατρεύει τις μεγάλες πόλεις με τα τρεις χιλιάδες πράγματα να δεις και να κάνεις, αλλά και τη μυρωδιά από το βρεγμένο χώμα, σε λίγο καιρό θα βρεθώ σε ένα χωριουδάκι, θα πηγαίνω μόνη στη θάλασσα, θα την ακούω και ας με φοβίζει, θα με κάψει ο ήλιος, τα μεσημέρια θα τρώω γεμιστά και αυγά μάτια κανονικά, το απόγευμα θα φεύγω ξανά βόλτες μόνη με το αυτοκίνητο στα βόρεια να βλέπω ακρογιαλιές με τα βράχια κάθετα στη θάλασσα που θα την ακούω και ας με φοβίζει. Γιατί κάνει αυτό που θέλει.
Έχω κουραστεί να είμαι μόνη μου, να βρίσκω τρόπους να κάνω πράγματα μόνη μου. Ωραία η ελευθερία, καμιά φορά νιώθω σαν αγριόγατα. Μόνο που θέλω ένα χάδι στο λαιμό να τιθασεύσει την φύση μου. Αυτό μπορεί να με κάνει να ξεχάσω το όνομα μου; Μπορεί;
Και θέλω δυό αυγά μάτια να κοιτούν ορθάνοιχτα τα δικά μου μάτια. Αυτό μπορεί να αγγίξει τη ψυχή μου; Ναι μπορεί.