urban feeling

Στο σπίτι που μένω θυμάμαι που ερχόμουν μικρή με τη μητέρα μου για να παραλάβει το ενοίκιο από την οικογένεια που έμενε τότε. Δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μου πως γίνεται να έχεις δικό σου ένα σπίτι και να αφήνεις άλλους να ζούνε σε αυτό για να σου δίνουν λεφτά.
Με έθλιβε η ιδέα πως στο δικό μας σπίτι υπήρχαν τα δικά τους έπιπλα, οι δικές τους μυρωδιές, οι δικές τους ζωές. Και το κυριότερο, ζήλευα κάτι μικροσκοπικά σκαλιστά καρεκλάκια που είχαν στο σαλόνι, που πάντα καθόμουν σε αυτά, και όταν φεύγαμε τα φανταζόμουν στο δωμάτιο μου. Με τα χρόνια κατάλαβα πως το να μένεις σε σπίτι που δεν σου ανήκει είναι κάτι φυσιολογικό, αλλά όταν ήμουν παιδί είχα αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια της ιδιοκτησίας.

Μετά από είκοσι χρόνια πανηγύρισα την επική αποχώρηση των τελευταίων εκοινιαστών. Την ίδια μέρα με την τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων, μετακόμισαν. Και΄γω κατοικοέδρευσα σιγά σιγά και ήσυχα χωρίς φανφάρες, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου.
Η μάνα μου λίγες μέρες πριν, με ρωτούσε πόσα χρώματα θα βάλω στους τοίχους του σπιτιού, ανακατεύοντας μανουριασμένη τον ελληνικό που έφτιαχνε στους μπογιατζήδες. Το ύφος της είναι πάντα επικριτικό σε οτιδήποτε δεν της αρέσει. Ποτέ δεν κράτησε τα προσχήματα. Της απάντησα ότι θα το κάνω ουράνιο τόξο. Θύμωσε. Άφησε με δύναμη το μπρίκι στον πάγκο της κουζίνας και με κοίταξε με το βλέμμα που κοιτάω και’γω, κάποιον που θέλω να πατήσω στο λαιμό.

Μετά ήρθα εδώ. Θυμάμαι που το έφτιαχνα μόνη μου, γιατί με τους δικούς μου είχα τσακωθεί. Μου είχαν μουτρώσει που έφυγα. Τώρα συνήθισαν και αγαπιόμαστε το ίδιο.
Συναρμολογούσα τραπέζια, καναπέδες, καρέκλες, κρέμαγα κουρτίνες, κολλούσα ταπετσαρίες στα συρτάρια. Τι γέλια είχα κάνει με τη πάρτη μου. Η αίσθηση όμως εκείνου του πρώτου πρωινού ήταν ανεπανάληπτη. Ξύπνησα, έφτιαξα έναν μεγάλο καφέ και κάθησα οκλαδόν στον καναπέ μου....

Τρία χρόνια μετά. Το πρωί έφτιαξα έναν μικρό γρήγορο καφέ. Περίμενα φίλους το μεσημέρι για φαγητό. Και σκεφτόμουν πως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Και πως το σπίτι μου πρέπει να το ανοίγω συχνότερα για τους φίλους μου και για μένα. Μαγειρεύω καλά, η αλήθεια είναι αυτή. Όμως τη κουζίνα τη κάνω πεδίο μάχης και θα ήθελα να έχω κάποιον να μου τη μαζεύει μετά.

Το απόγευμα, βγήκα στο μπαλκόνι και έβγαλα τη φωτογραφία. Το κορίτσι της πόλης κοιτάζει τη πόλη. Ήλιος σε αστικό τοπίο. Σιγά το τοπίο δηλαδή, αλλά αυτός είναι ο ήλιος που βλέπω τα απογεύματα. Ένας ήλιος λαίμαργος που τρώει τις πολυκατοικίες ολόγυρα, με τα φούξια δόντια του. Και’γω μικροσκοπική, σαν τα καρεκλάκια που ονειρευόμουν μικρή, τον παρατηρώ καθισμένη στον καναπέ. Νομίζω πως κάποια συναισθήματα τα έχω ξεχάσει πως είναι. Και ονειρεύομαι με τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Και ονειρεύομαι το αστικό μου τοπίο να αλλάξει. Όχι ο ήλιος, το τοπίο μου. Το γκρίζο, "αστικό μου τοπίο"...