Sunday, November 11, 2007

urban feeling


Στο σπίτι που μένω θυμάμαι που ερχόμουν μικρή με τη μητέρα μου για να παραλάβει το ενοίκιο από την οικογένεια που έμενε τότε. Δεν μπορούσε να χωρέσει στο μυαλό μου πως γίνεται να έχεις δικό σου ένα σπίτι και να αφήνεις άλλους να ζούνε σε αυτό για να σου δίνουν λεφτά.
Με έθλιβε η ιδέα πως στο δικό μας σπίτι υπήρχαν τα δικά τους έπιπλα, οι δικές τους μυρωδιές, οι δικές τους ζωές. Και το κυριότερο, ζήλευα κάτι μικροσκοπικά σκαλιστά καρεκλάκια που είχαν στο σαλόνι, που πάντα καθόμουν σε αυτά, και όταν φεύγαμε τα φανταζόμουν στο δωμάτιο μου. Με τα χρόνια κατάλαβα πως το να μένεις σε σπίτι που δεν σου ανήκει είναι κάτι φυσιολογικό, αλλά όταν ήμουν παιδί είχα αλλιώς στο μυαλό μου την έννοια της ιδιοκτησίας.

Μετά από είκοσι χρόνια πανηγύρισα την επική αποχώρηση των τελευταίων εκοινιαστών. Την ίδια μέρα με την τελετή λήξης των ολυμπιακών αγώνων, μετακόμισαν. Και΄γω κατοικοέδρευσα σιγά σιγά και ήσυχα χωρίς φανφάρες, τον Σεπτέμβρη του ίδιου χρόνου.
Η μάνα μου λίγες μέρες πριν, με ρωτούσε πόσα χρώματα θα βάλω στους τοίχους του σπιτιού, ανακατεύοντας μανουριασμένη τον ελληνικό που έφτιαχνε στους μπογιατζήδες. Το ύφος της είναι πάντα επικριτικό σε οτιδήποτε δεν της αρέσει. Ποτέ δεν κράτησε τα προσχήματα. Της απάντησα ότι θα το κάνω ουράνιο τόξο. Θύμωσε. Άφησε με δύναμη το μπρίκι στον πάγκο της κουζίνας και με κοίταξε με το βλέμμα που κοιτάω και’γω, κάποιον που θέλω να πατήσω στο λαιμό.

Μετά ήρθα εδώ. Θυμάμαι που το έφτιαχνα μόνη μου, γιατί με τους δικούς μου είχα τσακωθεί. Μου είχαν μουτρώσει που έφυγα. Τώρα συνήθισαν και αγαπιόμαστε το ίδιο.
Συναρμολογούσα τραπέζια, καναπέδες, καρέκλες, κρέμαγα κουρτίνες, κολλούσα ταπετσαρίες στα συρτάρια. Τι γέλια είχα κάνει με τη πάρτη μου. Η αίσθηση όμως εκείνου του πρώτου πρωινού ήταν ανεπανάληπτη. Ξύπνησα, έφτιαξα έναν μεγάλο καφέ και κάθησα οκλαδόν στον καναπέ μου....

Τρία χρόνια μετά. Το πρωί έφτιαξα έναν μικρό γρήγορο καφέ. Περίμενα φίλους το μεσημέρι για φαγητό. Και σκεφτόμουν πως η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη. Και πως το σπίτι μου πρέπει να το ανοίγω συχνότερα για τους φίλους μου και για μένα. Μαγειρεύω καλά, η αλήθεια είναι αυτή. Όμως τη κουζίνα τη κάνω πεδίο μάχης και θα ήθελα να έχω κάποιον να μου τη μαζεύει μετά.


Το απόγευμα, βγήκα στο μπαλκόνι και έβγαλα τη φωτογραφία. Το κορίτσι της πόλης κοιτάζει τη πόλη. Ήλιος σε αστικό τοπίο. Σιγά το τοπίο δηλαδή, αλλά αυτός είναι ο ήλιος που βλέπω τα απογεύματα. Ένας ήλιος λαίμαργος που τρώει τις πολυκατοικίες ολόγυρα, με τα φούξια δόντια του. Και’γω μικροσκοπική, σαν τα καρεκλάκια που ονειρευόμουν μικρή, τον παρατηρώ καθισμένη στον καναπέ. Νομίζω πως κάποια συναισθήματα τα έχω ξεχάσει πως είναι. Και ονειρεύομαι με τα μάτια και τα αυτιά μου ανοιχτά. Και ονειρεύομαι το αστικό μου τοπίο να αλλάξει. Όχι ο ήλιος, το τοπίο μου. Το γκρίζο, "αστικό μου τοπίο"...


26 Comments:

Blogger helorus said...

Μοίαζει ακόμα κι ο ήλιος να μην μπορεί να τα βγάλει πέρα με αυτή την πόλη.

11/11/07 10:15 PM  
Blogger GhostHunter said...

Απίθανο κείμενο... The best ever!
Ζεστό,αληθινό... τα πάντα...

Που είναι κρυμμένη αυτή η Desposini?

11/11/07 10:27 PM  
Blogger [Germanos] said...

Δεν ειναι καθόλου κρυμμένη......

11/11/07 10:29 PM  
Blogger the navigator said...

Η ιστορία σου θα μπορούσε κάλλιστα να είναι και δική μου αν...

το σπίτι το είχες συν- ιδιοκτησία με τράπεζα !

τα χρόνια ήταν 6...

και αν μαγείρευα εξίσου καλά !!!

:)))

12/11/07 2:11 AM  
Blogger Caesar said...

Μαζί σου στον υπερβατικό επίλογό σου ;)
Καλημέρες,

12/11/07 7:23 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Helorus, ο ήλιος πάντα τα καταφέρνει. εμείς όχι. Τις καλημέρες μου


Hunter μου, σε ευχαριστώ. Μου κάνει εντύπωση που σου άρεσε τόσο. Νομίζω ότι η θλίψη δεν αρέσει, και αυτόν ήταν ένα θλιμμένο κείμενο..


Γερμανέ..ξέρεις εσύ..


Navigator! γράψε σε ένα ποστ τη δική σου εκδοχή. Και δεν πειράζει εάν δεν ξέρεις να μαγειρεύεις καλά. Γράφεις καλά.


Κάιζερ καλημέρα :) Πιστεύω πως τέτοιοι επίλογοι πρέπει να γράφονται, μήπως και ξορκίσουμε τη κακή μας διάθεση τελικά.


Καλή εβδομάδα σε όλους

12/11/07 9:00 AM  
Blogger Tradescadia said...

"Της απάντησα ότι θα το κάνω ουράνιο τόξο." - Να το κάνεις! Να είναι ασορτί με την ψυχούλα σου!

"Η αίσθηση όμως εκείνου του πρώτου πρωινού ήταν ανεπανάληπτη." - Είναι στ'αλήθεια μοναδική! Και δεν την ξαναζεις ποτέ...Όπως και όλα τα πρώτα άλλωστε...

"Και πως το σπίτι μου πρέπει να το ανοίγω συχνότερα για τους φίλους μου και για μένα. Μαγειρεύω καλά, η αλήθεια είναι αυτή." - Να το ανοίγεις κοριτσάκι! Είναι όλα πολύ πιο ζεστά εκεί μέσα από ότι εσύ νομίζεις. Και όντως, μαγειρεύεις υπέροχα!

"Νομίζω πως κάποια συναισθήματα τα έχω ξεχάσει πως είναι." - Νομίζεις κοριτσάκι. Μέσα στο ουράνιο τόξο της ψυχής σου είναι κλεισμένα. Και μόλις φύγει αυτό το παλιοσύννεφο από μπροστά, θα τα ξαναβρείς κι εσύ!

Σόρι για το σεντόνι, αλλά μου έφερες πολλά στο μυαλό! Καλή βδομάδα!

12/11/07 9:47 AM  
Blogger ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

Δεσποσυνη μου,

Κι εμενα με αγγιξε αυτο το κειμενο! Ειλικρινα. Κι αυτο γιατι με πετυχαινει στην ιδια φαση που ησουν κι εσυ φανταζομαι οταν ολοι οι αλλοι πανηγυριζαν για τα χρυσα μας μεταλια του 2004!

Εχω λοιπον ενα σπιτι 120 τετραγωνικων και πασχιζω να αποφασισω να μετοικησω σε αυτο οριστικα, μετα την τελευταια μου επιστρφη στα πατρια μεσσηνιακα εδαφη!

Τωρα γιατι δισταζω;;;

Χμμ, αυτα θα σημανει πολλα! Την εξαλειψη της πιθανοτητας επιστροφης μου στην δευτερη μου πατριδα την Πατρα, την αρχη του τελους για τη αθωοτητα και πολλα αλλα...

Συγνωμη που καταχραστηκα το χωρο σου.

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων.

12/11/07 7:21 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Tradescadia
"Είναι όλα πολύ πιο ζεστά εκεί μέσα από ότι εσύ νομίζεις..."
λες και το'ξερες.. ξέρεις πόσο το σκέφτομαι αυτό; αχ να'ξερες πόσο..


Πυγμαλίωνα, μακάρι να ήταν όλα τόσο απλά όσο μια απόφαση μετοίκησης. Γιατί αυτό τελικά είναι εύκολο τελικά, πίστεψε με. 'Αλλα είναι τα ζόρια.
καλησπέρα

12/11/07 7:29 PM  
Blogger Bliss said...

οταν το πουλησεις και πας σε αλλο
κανε μου ενα τηλεφωνημα
οταν γυρισω ελλαδα δεν προκειται να παω να μεινω σπιτι
απιστευτη σκεψη μου χαρισες
σ ευχαριστω μπεμπα
σματς

12/11/07 8:09 PM  
Blogger ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

Το ξερω αγαπητη μου κι αλλωστε γιαυτο δισταζω - δειλιαζω...

12/11/07 8:59 PM  
Blogger Sigmataf said...

φιλαράκι μου....




πότε θα έρθω στο ουράνιο τόξο να φάμε?


και μετά να σε βλέπω να μαζεύεις την κουζινούλα σου?

12/11/07 9:26 PM  
Anonymous Anonymous said...

μολις με εκανες να αγαπησω το σπιτακι μου much more now...

13/11/07 12:11 PM  
Blogger venomous said...

not a good view... :(

13/11/07 2:48 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Bliss γλυκούλι έλα να το δεις πρώτα!
φιλί

Πυγμαλίωνα με αρετή και τόλμη κάνε το..


ΣΤ Φιλαράκι μου εγώ σου είπα.. και μετά θα φάμε και γλυκά και οι κοιλιές μας θα είναι τούρλα και θα είμαστε τεζα :)


LifeWhispers να αγαπάς το σπιτάκι σου και εσένα!


Venomous αυτή τη περίοδο, ναι δεν είναι και τόσο καλή "η θέα"..

13/11/07 8:18 PM  
Blogger gerasimos said...

Ωραίο post. Μοιάζει κάπως σαν η νοσταλγία να απλώνει τα πλοκάμια της στο παρόν αλλά και στο μέλλον σου...με τον δικό της μοναδικό και ολότελα μαγικό τρόπο.

14/11/07 2:52 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Γεράσιμε καλώς σε βρήκα και πάλι..
η νοσταλγία είναι και θα είναι κομμάτι της ζωής μου, χωρίς να με αποξενώνει από το σήμερα, αλλά πάντα παρούσσα.

14/11/07 5:43 PM  
Blogger Άρης said...

Όμορφος και αξιοζήλευτος ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα

15/11/07 5:45 PM  
Blogger Μιλ1 said...

Να το χαίρεσαι το σπιτάκι σου!
Την έχω ζήσει εκείνη την αίσθηση του πρώτου πρωινού... Ανάμεσα σε κούτες και στοιβαγμένα έπιπλα, κατάκοπη και ξενυχτισμένη, ήπια τον ωραιότερο καφέ της ζωής μου...

Εχω ζήσει σε σπίτια με ενοίκιο. Ομως όταν απέκτησα το δικό μου σπίτι, δεν μπορούσα να διανοηθώ να το νοικιάσω, ακόμα και αν αυτό μου εξασφάλιζε την αποπληρωμή του δανείου μου.
Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν "και θα χέζουν άλλοι στην τουαλέτα μου";
Χαζό; Ισως και ναι.

Φιλιά!!!

15/11/07 8:39 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Εντροπια.. η δική μου οπτική των ανθρώπων και των πραγμάτων..


Μιλένα, τότε με καταλαβαίνεις! φιλιά

15/11/07 10:17 PM  
Blogger Angel Vs Life said...

mas ta eipes ola ektos apo ti dieuthinsi :o)

16/11/07 4:22 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Angel έ όχι και αυτό!

16/11/07 11:46 PM  
Blogger Sigmataf said...

γεια σου........

17/11/07 3:17 AM  
Blogger Talisker said...

Desposini γραφεις πολυ καλα!
ειλικρινα χαρηκα που μπηκα εδω!

27/11/07 5:21 PM  
Blogger Desposini Savio said...

και'γω που ήρθες Talisker (όμορφο νικνέιμ)

27/11/07 8:32 PM  
Anonymous Anonymous said...

Το λάτρεψα :) Να είσαι καλά, Δεσποσύνη, δεν βρήκα θλίψη μέσα του, μόνο πολλές πολύχρωμες εικόνες. Καλό σαββατοκύριακο να έχεις, θα περάσω πάλι να σε δω και να σε διαβάσω, είναι σίγουρο!

16/2/08 2:55 PM  

Post a Comment

<< Home