Γιορτή

Το ταβάνι μου είναι γεμάτο από αστέρια σε πάμφωτη έξαρση. Και σε κάποια απ’αυτά η ψυχή μου οδηγείται, πότε περπατώντας, πότε τρέχοντας, πότε με ταχύτητα αστρικού φωτός, τα βράδια πριν αποκοιμηθώ.

Σχεδιάζω παράξενες διαδρομές, με αδηφάγα μάτια και μύτη σκύλου. Μπορεί από την αρχή το ένστικτο μου να λέει ότι η διαδρομή μπορεί να είναι λανθασμένη, μα άπαξ και την επιλέξω δεν έχει δρόμο προς τα πίσω. Παρεκλίσεις μόνον, που τη κάνουν σαφέστα ενδιαφέρουσα.

Ανοιγοκλείνω γρήγορα τα μάτια και σε στιγμιαίες φωτογραφίσεις βλέπω παραστάσεις και όνειρα που έχουν ενσαρκωθεί από μένα, μα κάποια απ'αυτά δεν τα βίωσα στην ουσία τους. Ίσως επειδή μέσα μου αφήνομαι δύσκολα, πλήττω εύκολα και το κλειδί της ψυχής μπορεί να το έφαγα ένα πρωί μαζί με τη φρυγανιά με βούτυρο και μαρμελάδα. Κάπου έχω αφήσει αντικλείδι εδώ μέσα, δεν θυμάμαι...

Τα πρωινά κοιτάζω τη δέσμη φωτός που μπαίνει απ’το μισάνοιχτο παράθυρο να χαιδεύει το κεφαλάρι του κρεβατιού μου. Και’γω ξαπλωμένη σ’αυτό περιμένω κάποια απ’αυτά τα πρωινά η δέσμη φωτός να πέσει απευθείας πάνω μου, επειδή θα’χω προσπαθήσει πολύ να πείσω τον ήλιο να μου κάνει μια τέτοια χάρη.

Να παρατηρώ τη ζωή και να τη βλέπω με τα όλα χρώματα της ίριδας επάνω της.

Να κοιτάζω στα μάτια των άλλων και να βλέπω ανοιχτές θάλασσες. Να αντικρύζω τα δικά μου μάτια στο καθρέφτη και να βλέπω μέσα τους ανοιχτές θάλασσες.

«Έρχεται μια μέρα όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας, είναι ανάγκη να περάσει στην αίθουσα του θρόνου με τους αυλικούς του, το νου και τη καρδιά, για ν’αποφασίσει πάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του, δηλαδή ν’ασχοληθεί με το μέλλον του...»

Είναι κομμάτι από το βιβλίο του Τάσου Αθανασιάδη "Η αίθουσα του θρόνου" που μ’έχει γοητεύσει από μικρή και μου τριβελίζει το μυαλό εδώ και καιρό.

Πυραμίδα της Σελήνης στη κοιλάδα Τεοτιχουάκαν

Serenity, Tradescadia & Anemodarmeni thank you for inviting me...
...στην αρχή δεν θέλησα να πάρω μέρος στο παιχνίδι. Δεν μου άρεσε ο όρος της "πυραμίδας".
Προτίμησα να τη φανταστώ σαν μια πυραμίδα των Μάγιας, πιο κοντά σε μένα. Η πυραμίδες αυτές έχουν σκαλιά που μπορείς να τις ανέβεις...

• Η δυνατότητα που έχω να προσαρμόζομαι σε νέες καταστάσεις, νέο περιβάλλον και ανθρώπους είναι μοναδική. Δεν είναι ότι δεν θα γκρινιάξω σε ότι με ενοχλεί. Αντιθέτως. Πάντα καταφέρνω να βρω τρόπους και δρόμους στα καινούργια δεδομένα για να τα βγάλω πέρα.
• Είμαι κοινωνική, αλλά όχι lοud. Προτιμώ να συνομιλώ με έναν άνθρωπο κάθε φορά. Ίσως γι'αυτό και δεν λειτουργώ καλά σε ομάδες.
• Μαζί με μια φίλη μου είχαμε γράψει κάποτε σενάριο για ταινία (θυμάσαι;)
• Όταν είμουν μικρή έγραφα τρελές ιστορίες σε εκθέσεις του δημοτικού. Μια γνωστή συγγραφέας παιδικών βιβλίων μου έγραψε κάποτε "όταν γίνεις συγγραφέας θα μου γράψεις ;". Τελικά έγραφα καλά, αλλά ζωγράφιζα καλύτερα. Και τα δάχτυλα μου αποζητούν και πάλι να αγγίξουν τα χρώματα, τα μάτια μου τις εικόνες.
• Στεναχωριέμαι συχνά για χαζά πράγματα και το μυαλό μου λειτουργεί εκνευριστικά χαοτικά. Μέχρι που σχεδόν "αυτοχαστουκίζομαι" για να συνέλθω.
• Εάν δεν είμαι καλά (μέσα μου) αυτό φαίνεται από το πρωί. Επίσης εάν είμαι καλά, αυτό φαίνεται όλες τις ώρες της ημέρας! Τα μάτια μου αδυνατούν να παίξουν μπλόφα.
• Προσπαθώ να σέβομαι τη νοημοσύνη των άλλων. Όταν γνωρίζω έναν άνθρωπο τον τοποθετώ σ'ένα επίπεδο λίγο παραπάνω από ότι φαίνεται. Και θα χαρώ πάρα πολύ αν ανέβει παραπάνω ή μείνει έστω στο ίδιο level. Όχι όμως πιο κάτω.
• Είμαι σοβαρή εκεί που χρειάζεται, όχι όμως "καθώς πρέπει". Και σ'αυτό δεν έχω να πω τίποτε άλλο...

Είναι παραπάνω από 5 πράγματα, αλλά αυτά ήρθαν στο νού μου.
Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για όλους σας. Και δεν σας προσκαλώ σε αυτό το παιχνίδι της blogόσφαιρας. Μάλλον θα σας έχουν ήδη καλέσει άλλοι!
Εγώ θα σας διαβάζω και θα μαθαίνω...

Κασσάτο

Σήμερα στη δουλειά είχαμε για διακοσιοστή φορά ένα από αυτά τα εκ-πληκτικά meetings για brainstorming (Θεέ μου, δεν θέλω άλλο) . Συνάντηση για καταιγίδα σκέψεων. ... Άκου να δεις...
Ήρθε λοιπόν και μια συνάδελφος σε «υψηλά ιστάμενη θέση». Με το συγκεκριμένο άτομο είχα άπειρες φορές κοντραριστεί στο παρελθόν, μεγάλο μένος θεωρούσαν και όλοι οι γύρω ότι υπήρξε μεταξύ μας. Και η αλήθεια είναι ότι εγώ για όσο την ξέρω, την συχτήριζα από μέσα μου.
Την προηγούμενη εβδομάδα είχα πάει στο τμήμα της για μια εκπαίδευση που έκανα. Μέσα στα χαμογελάκια εγώ. Ένα «καλησπέρα» και ένα «σ’ευχαριστούμε πολύ καλό βράδυ» ήταν όλες οι κουβέντες της. «Α! Ωραία» σκέφτηκα «το ρήγμα του μίσους βαθαίνει....».

Σήμερα λοιπόν, αφού τελείωσε η συνάντηση με πλησιάζει και μου λέει: «Πάμε για ένα τσιγαράκι;» «Πάμε» λέω... Και ασυναίσθητα πιάνω τα μαλλιά μου κοτσίδα μπας και τα γλυτώσω από το ξεμάλλιασμα... Και’κείνη κοτσίδα τα έχει. Μόνιμα όμως (κάτι σημαίνει αυτό...)
Και άκουσα λόγια... που ειλικρινά δεν περίμενα.
Πόσο με εκτιμάει, τι έχουν πει οι τάδε και οι τάδε για μένα, πόσο όμορφη που είμαι, πόσο θα΄θελε να με γνώριζε καλύτερα γιατί πάντα μιλάμε τηλεφωνικά και για δουλειά....και άλλα τέτοια. Εγώ αποσβολωμένη.
Και μου το σκάει στο τέλος... «ξέρεις, επειδή έχω πει για σένα στον αδερφό μου...» εγώ έχω γίνει ήδη κασσάτο.... «θα ήθελα να γνωριστείτε». Και μου δείχνει μια φωτογραφία του στο κινητό της.
Εεεεεεεεεεε;;;;;;;;;;;;;; Κόκκαλο η Σάβιω.

Ανοίγω παρένθεση ο αδερφός “δεν παλεύεται” κλείνω παρένθεση.
Και άσχετα μ’αυτό.... Πως της ήρθε..;

Αρνήθηκα ευγενικά, λέγοντας της ότι διατηρώ “αισθηματικό δεσμό”....
...ακόμη γελάω.

Σαράγεβο

Έφυγα με ένα μυαλό όπως το Σαράγεβο, βομβαρδισμένο πριν χρόνια.

Εκεί που πήγα είχε ήλιο, και τη πρώτη μέρα πήγα βόλτα στο δάσος...
Μα σήμερα είχε χιονοθύελλα και βρέθηκα στη μέση ενός ξέφωτου με τα μάτια κλειστά και το στόμα μου ανοιχτό για να φάω νιφάδες. Νόμισα πως έγινα πάλι 8 χρονών.

Μα δεν είμαι πια 8.

Έφυγα με μια ψυχή όπως το Σαράγεβο, βομβαρδισμένο πριν χρόνια.

Έφυγα απ’όλους και όλα. Και τελικά το ήθελα τόσο πολύ αυτό, που το τηλέφωνο μου δεν χτύπησε καν όλες τις μέρες που έλειψα...
Μα σήμερα επιστρέφοντας σκέφτηκα πως δεν είναι δύσκολο τελικά να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.

Αρκεί να το θέλεις πραγματικά.

Γούσταρα πολύ που άκουσα αυτό το τραγούδι. Γιατί είχα να το ακούσω και πολλά χρόνια. Και το άκουσα τη προηγούμενη εβδομάδα όταν επέστρεφα από κάποιο ταξίδι, τυχαία.
Το άκουσα και απόψε, την ώρα που επέστρεφα από αυτό το ταξίδι πάλι τυχαία.

Αλλά χαιρόμουν. Θέλω να γυρίσω σε μένα, σε σένα, σε όσους αγαπώ και θ’αγαπήσω.

Στη ζωή που με περιμένει στη γωνία. Σαν να είμαι πάλι 8.

(Η φωτογραφία είναι μια γειτονιά του Σαράγεβο τώρα)