Σαράγεβο

Έφυγα με ένα μυαλό όπως το Σαράγεβο, βομβαρδισμένο πριν χρόνια.

Εκεί που πήγα είχε ήλιο, και τη πρώτη μέρα πήγα βόλτα στο δάσος...
Μα σήμερα είχε χιονοθύελλα και βρέθηκα στη μέση ενός ξέφωτου με τα μάτια κλειστά και το στόμα μου ανοιχτό για να φάω νιφάδες. Νόμισα πως έγινα πάλι 8 χρονών.

Μα δεν είμαι πια 8.

Έφυγα με μια ψυχή όπως το Σαράγεβο, βομβαρδισμένο πριν χρόνια.

Έφυγα απ’όλους και όλα. Και τελικά το ήθελα τόσο πολύ αυτό, που το τηλέφωνο μου δεν χτύπησε καν όλες τις μέρες που έλειψα...
Μα σήμερα επιστρέφοντας σκέφτηκα πως δεν είναι δύσκολο τελικά να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν.

Αρκεί να το θέλεις πραγματικά.

Γούσταρα πολύ που άκουσα αυτό το τραγούδι. Γιατί είχα να το ακούσω και πολλά χρόνια. Και το άκουσα τη προηγούμενη εβδομάδα όταν επέστρεφα από κάποιο ταξίδι, τυχαία.
Το άκουσα και απόψε, την ώρα που επέστρεφα από αυτό το ταξίδι πάλι τυχαία.

Αλλά χαιρόμουν. Θέλω να γυρίσω σε μένα, σε σένα, σε όσους αγαπώ και θ’αγαπήσω.

Στη ζωή που με περιμένει στη γωνία. Σαν να είμαι πάλι 8.

(Η φωτογραφία είναι μια γειτονιά του Σαράγεβο τώρα)