Thursday, August 23, 2007

πως η καρδιά μπορεί να χάσει έναν χτύπο



Θα μπορούσαμε να ζήσουμε τις μέρες μας πιο διαφορετικές, να χαμογελάμε κάτω από διάφανα καπέλα και να ορκιζόμαστε κάθε μέρα πως σίγουρα είναι ομορφότερη από τη προηγούμενη; Ποιός θα μπορούσε να το πει αυτό.
Να παίρνουμε κάθε μέρα πρωινό, να λέμε καλημέρα γιατί θα είναι καλή η μέρα που άρχισε, να θυμώνουμε αλλά να προσπαθούμε να φτιάξουμε τα πράγματα μετά, και να γελάμε, να δουλεύουμε ευχάριστα ακόμη και όταν αυτό που κάνουμε δεν είναι ότι ακριβώς ονειρευόμασταν μικροί αλλά δεν είναι χάλια, κοίτα έχω καλούς συνεργάτες και αν δεν έχω καθόλου, να έχω ένα καλό εαυτό να με συντροφεύει, να αγκαλιαζόμαστε με την οικογένεια και τους φίλους μας, και να μη μιλάμε μόνο στα τηλέφωνα και στα πλήκτρα, να τους βλέπουμε κιόλας και να τους λέμε σε σκέφτομαι, θέλω να είσαι καλά. Σε όποιους θέλουμε να λέμε “σ’αγαπάω”. Και σε κάποιον να πεις “σε θέλω” αληθινά.


Τα πρωινά μετράω δευτερόλεπτα και ξυπνώ. Ένα κορίτσι ρομπότ. Με καλά λαδωμένους συνδέσμους, μπλε καλώδια οι φλέβες και μια επαναφορτιζόμενη καρδιά να μου δίνει ζωή. Αυτές οι μέρες περνάνε αργά και βασανιστικά σαν μια κλεψύδρα που ο νάνος στη κορυφή της ρίχνει φτυαριές με άμμο χωρίς σταματημό.
Φεύγω από τη γραμμή παραγωγής και κλείνομαι στη σκοτεινή φωλίτσα μου. "..κρικ..κρικ" ξεβιδώνω και γυαλίζω τα μάτια μου, τα ξαναφοράω, χτενίζω τα μεταλλικά μαλλιά μου και πίνω υγρά μπαταρίας. Κάθομαι και γράφω πατώντας πλήκτρα και καμιά φορά διαβάζω αληθινά βιβλία, ακούω μουσικές και βλέπω ζωγραφιές από πεθαμένους ανθρώπους. Καθόλου δεν με ανατριχιάζει. Απλά με πονά γιατί οι πεθαμένοι ήξεραν ενώ εγώ όχι.
Τις νύχτες με πανσέληνο ανεβαίνω στη ταράτσα να αντικρίσω το φεγγάρι. Το φως του θα έρθει από τη δύση για να καθρεφτιστεί στο μεταλλικό κορμί. Τη στιγμή που θα νιώσω αυτό το χλυαρό άγγιγμα, που σαν με αγγίζουν δύο χέρια, είναι που θέλω να χάσω έναν μικρό χτύπο από τη καρδιά μου. Τότε θα ξέρω.
Και αν είμαι τυχερή μπορεί να μεταμορφωθώ σε πραγματικό κορίτσι, με πραγματική καρδιά και βελούδινα μαλλιά που θα λούζω με το φως του ήλιου και θα τα χτενίζω κάτω από το φως των αστεριών.
Θα είμαι εγώ.

19 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Take it or leave it
Γινε ρομπότ η φυγε απο την καθημερινότητα που σου επιβάλλει η λογική και απο την λογικη της καθημερινότητας

23/8/07 10:08 PM  
Blogger Tradescadia said...

Αυτό με το ξεβίδωμα του ματιού, μου θύμισε τη "Νεκρή Νύφη" του Tim Burton. Αν δεν το έχεις δει ακόμα, πάρτο να το δεις. Μερικές φορές ο κόσμος ο "κάτω" είναι πολύ πιο ζωντανός από τον δικό μας τελικά...Ειδικά σε αυτές τις φάσεις που σερνόμαστε στα ροδάκια μας πίνοντας υγρό μπαταρίας...Σε νιώθω ρε μωρό...Γάμησέ τα...

24/8/07 9:42 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Γερμανέ σχεδόν ρομπότ.. αλλά παλεύω να βγω από αυτή τη λογική.


Tradescadia .. δεν έχω δει τη ταινία, θα τη δω όμως, αφού το λες. Με καταλαβαίνεις και το ξέρω.

24/8/07 10:03 AM  
Blogger celsius33 said...

you re sweet , how you re sweet !

24/8/07 8:22 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Celsius... :x

24/8/07 9:47 PM  
Blogger Paranoia said...

απλά υπέροχο, τόσο που πάγωσα στο λίβα το σημερινό
την καλησπέρα μου

24/8/07 10:38 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Paranoia καιρό είχα να σε δω... τη παλεύω. ελπίζω να είσαι καλά
καλημέρα!

25/8/07 12:06 PM  
Blogger Άκης Καπράνος said...

Desposini μου λες αν οι πεθαμένοι ήξεραν να έκαναν τις ζωγραφιές που έκαναν;

Δεν νομίζω.... ή μπορεί απλά να πέταξα αυτή την εξυπνάδα για να υπερασπιστώ την δική μου αδυναμία: Γιατί, ναι, τα θέλω και τα αγαπω μου είναι αληθινά, ναι, με τον θυμό τα καταφέρνω μια χαρά, όχι, δεν μπορώ να δουλεύω ευχάριστα, όχι δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος και, όχι, ούτε ρομπότ είσαι, ούτε με υγρό μπαταρίας ζεις. Μηπως εννοείς ότι θα ήθελες να είσαι "καλά"; Ή, έστω "όπως πρέπει", που λέει και μια φίλη μακρινή;

Μηπως και το αλλο που περιγράφεις ρομποτίζει ελαφρώς; Εκεί να δεις "γαμησέ τα"...

26/8/07 3:45 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Άκη! όχι όχι δεν ΄"ρομποτίζει". τότε μπορεί να νιώσω λίγο περισσότερο άνθρωπος.
Ναι δεν είμαι στη καλύτερη μου φάση, αλλά πίστεψε με, μετά από όλα αυτά που παρακαλουθώ με τη χώρα μου να καίγεται έχω πάθει πραγματική κατάθλιψη...

26/8/07 8:30 AM  
Blogger Alex A. said...

Είσαι μια χαρά πραγματικό κορίτσι, μην ανησυχείς. Μακάρι να ήταν και άλλοι τόσο πραγματικοί όσο εσύ. Καλημέρα!

26/8/07 10:26 AM  
Blogger Αγγελίνα said...

πρωτοβουλία απο bloggers
Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα.

27/8/07 3:28 AM  
Blogger Desposini Savio said...

αλεξ μου..
εύχομαι καλύτερες μέρες...

27/8/07 8:23 PM  
Blogger Stardustia said...

όμορφο κείμενο, δυνατές εικόνες, χαίρομαι που σε βρήκα

28/8/07 8:52 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Zoe welcome! να μας ξαναέρθεις

29/8/07 2:58 AM  
Blogger Attalanti said...

Αγκαλίτσα; Κι ας ξυπνήσουν όλοι από το γκλιν - γκλιν που κάνουν τα σκουριασμένα μου χεράκια γύρω σου! :)

29/8/07 4:31 PM  
Blogger Stardustia said...

όπως βλέπεις ;-)

29/8/07 7:07 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Attalanti ναι ναι, να'ξερες πόσο το θέλω.. φιλιά κοριτσάκι


Zoe! :)

30/8/07 12:45 AM  
Blogger Sigmataf said...

Kaλό μας μήνα ομορφούλα.

Είσαι τέλεια όταν ανοίγεις έτσι.

Είσαι γλύκα.



Εδώ είμαι...


Μην τρελένεσαι.

Όποτε θελήσεις....



εδώ είμαι!

1/9/07 1:27 AM  
Blogger 3 parties a day said...

Μα είσαι ήδη πραγματικό κορίτσι... Με ροζ καρδιά και μαύρα βελούδινα μαλλιά. Ακόμα κι αν πίνεις υγρά μπαταρίας...

3/9/07 10:12 AM  

Post a Comment

<< Home