Όσο ζω μαθαίνω από όσα συμβαίνουν στη ζωή και σαν συνειδητοποιώ τι γίνεται, είναι σαν να κοιτάω αποστασιοποιημένα κάπως από απόσταση εμένα και ότι διαδραματίζεται. Σχεδόν με απάθεια. Σαν να τα βλέπω πίσω από ένα φωτογραφικό φακό όλα αυτά. Όχι κάμερα, διότι από τη ζωή κρατώ στιγμές και ποτέ εικόνες διαρκείας.
«παράδοξοι άνθρωποι σε συμβατικές ζωές;
ή
συμβατικοί άνθρωποι σε παράδοξες ζωές;»
Με ελκύουν ιδιαίτερα, αν και δεν μπορώ ακόμη να συνειδητοποιήσω ποιό από τα δύο υπερισχύει τελικά στο «επιλέγω» ή στο «επιλέγομαι».
Το μυαλό μου δημιούργησε αυτές τις κατηγορίες, λες και τίποτα άλλο δεν έχει υπόσταση. Απλά το αντιλαμβάνομαι έτσι. Συμβατικοί άνθρωποι σε συμβατικές ζωές είναι το σύνηθες, το απλό, ναι, μπορεί να είμαι και’γώ έτσι δεν ξέρω, μα σίγουρα δεν είναι του γούστου μου. Γι’αυτό και παλεύω ακόμη με ότι θέλω να αλλάξω.
Να ανακαλύπτεις αργά και να αφήνεσαι αργά να σε ανακαλύψουν. Όπως όταν σκέφτεσαι κάποιον και ερεθίζεσαι και μόνον με την εικόνα όταν σε κοίταξε βαθειά στα μάτια.
Τι συμβαίνει όμως στην ιδέα και μόνον, ότι αυτός ο άνθρωπος που ποθείς κάποια στιγμή κοιτάξει μέσα στα μάτια σου, την εικονική αντανάκλαση της ψυχής σου...;
Η πρώτη μορφή σεξ με τα μάτια γίνεται, αλλά δεν είναι αυτό που τελικά μας κατακτά.
Το μυαλό, το πλέον απόρθητο φρούριο, μπορεί να κρύβει τους πιο σκοτεινούς υπέροχους θησαυρούς, τις πιο πολύτιμες σκέψεις και ορέξεις. Και αν το μυαλό είναι έξυπνο, το ερωτικό κάλεσμα θα είναι συναρπαστικό. Το λιγότερο.
Ο νους, που μόλις διαισθάνεται πως κάποιος κατάφερε να πλησιάσει κοντά στις πόρτες του, είναι που τότε αναρριγεί, κάνουν να σφίξουν οι κλειδαριές γιατί φοβούνται.. ή χαλαρώνουν οι αλυσίδες από την επιθυμία...
Έτσι, σαν νιώθω το φρούριο αυτό στη κορώνα του κορμιού μου, να αναμοχλεύει ήχους, τότε σημαίνει πως κουρσάρος ζυγώνει. Για κάθε πόρτα πάντα αρκεί μόνον ένα χέρι για να ανοίξει τη κλειδαριά.
<< Home