χθεσινό όνειρο

Ήταν ένα σπίτι σαν αυτό που μεγάλωσα, σαν αυτό που ζω και τώρα.. σκιερό. Είχε σύννεφα εκείνο το απόγευμα στον ουρανό. Γκρίζα πρόβατα σε γαλάζιο λιβάδι.
Βγήκα έξω φορώντας ένα νυχτικό. Αντίκρυσα τον μεγάλο κήπο. Αυτός ένας άλλος κήπος λιδάδι.. που τελείωνε στις πλαγιές τεσσάρων λόφων.
Αυτό που είδα όμως... Ένας κήπος που μέχρι εκεί που ξεκινούσαν οι λόφοι ήταν γεμάτος από χιλιάδες χρυσές καραβίδες. Που κουνιόντουσαν και λιάζονταν κάτω από τον ήλιο...
Το λιβάδι με τις χρυσές καραβίδες.
Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό.. μα εκείνη τη στιγμή το μόνον που σκέφτηκα ήταν τι θα συνέβαινε αν όλες αυτές οι καραβίδες πεθαίναν στο κήπο μου.
Ξαναμπήκα στο σπίτι, φόρεσα μια ζακέτα και έφυγα.
Έφτασα σε μια εκκλησία που μόλις μπήκα μέσα της σκοτείνιασε.. άρχισα να ανάβω κεριά παντού για να φωτίσει ο χώρος. Άναψα όλα τα μανουάλια της. Μύρισε λιβάνι.. Και τότε συλλογίστηκα ξανά τις καραβίδες στον κήπο μου. Είπα.. «πρέπει να επιστρέψω».
Φτάνοντας στο σπίτι αντίκρυσα τα πάντα χιονισμένα.. και σκοτάδι παντού.. Άναψα ένα γυάλινο φανάρι, το πήρα και βγήκα εμπρός για να δω τον κήπο.
Και τότε τον είδα κατάλευκο, χιονισμένο. Οι χρυσές καραβίδες λαμπήριζαν σκεπασμένες, κάτω από το αφράτο χιόνι. Ζωντανές..
..Περπάτησα ξυπόλητη μέσα στο λιβάδι. Πατώντας στο χιόνι. Άκουγα καραβίδες να κρατσανίζουν κάτω από κάθε πατημασιά μου.. Σταμάτησα και κάθησα οκλαδών με τις χρυσές καραβίδες κάτω μου και γύρω μου. Έστρεψα το βλέμμα προς τα πάνω. Κοίταξα το φεγγάρι που δέσχιζε σαν παλιό τρένο το νυχτερινό λιβάδι. Νόμιζα πως άκουγα μουσικές...
Και όλα σαν λίγο πιο όμορφα μου φάνηκαν με μιας.