Πρωί Τετάρτης .. ξύπνημα με την αίσθηση της παγωμένης μύτης μου. Έξω έχει και πάλι κρύο, σίγουρα. Συνειδητοποιώ ότι δεν υπάρχει ίχνος από καφέ στο σπίτι και πρέπει να βγω. Θα ρουφήξω το πρωινό ποτάκι μου έξω λέω.

Το καφέ έχει ωραίες μυρωδιές και θρονιάζομαι στη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο. Παρατηρώ τα πάντα και τα ρουφάω όπως τον εσπρέσσο. Εικόνες έξω από το παράθυρο.. οι ζωές τους. Η δική μου μέσα. Κουλουριασμένη πάνω στην πολυθρόνα.
Στο διπλανό τραπέζι κάθησε ένας κύριος. Μου τράβηξε την προσοχή γιατί παρότι μεγάλος σε ηλικία φαινόταν τόσο γοητευτικός άνθρωπος. Φορούσε ένα σκούρο τουίντ σακάκι, πεθαίνω για τα τουίντ, και καπέλο. Ο μπαμπάς μου φορούσε καπέλα στα νιάτα του.
Απομόνωσα ότι άκουγα γύρω μου.. συνέχιζα να διαβάζω τον Explorer για το Παρίσι και το άλλο μυαλό μου έφερε εικόνες. Δεν είμαι στην Αθήνα, μα κάθομαι και πίνω καφέ σε ένα μπιστρό στο Marais. Ότι να’ναι δηλαδή..
Μου πέφτει ο αναπτήρας. Ο κύριος δίπλα σκύβει και μου τον δίνει «σας ευχαριστώ» λέω. «όμορφο χαμόγελο, εγώ ευχαριστώ» απαντά. Σηκώνεται και φεύγει. Τζέντλεμαν. Χαμογελάω στιγμιαία μόνη.


Ανοίγω τα mail μου. Τα «εισερχόμενα» είναι άδεια. Τα «ανεπιθύμητα» πάντα κάτι έχουν.
Γιατί τόσα spam τελευταία μονολογώ... Κοιτάζω τους τίτλους «ultrap is safe – fast pain relief». Πλάκα μου κάνετε.. που είναι αυτό το χάπι. Αυτές τις μέρες θα κατάπινα ολόκληρες καρτέλες από αυτό...