σνοουγουάιτ

Χθες βράδυ...
στο δρόμο ξανά έκλεισα τα μάτια, άνοιξα το στόμα μου να φάω νιφάδες. Συνήθεια που έχω από μικρή. Χαζή συνήθεια.. το έκανα και απόψε.

Απόψε...
βγήκα μια βόλτα. Πατούσα το χιόνι στο δρόμο. Παχύ σαν άχνη ζάχαρη. Τα παπούτσια μου έγιναν κουραμπιέδες. Έφτασα μέχρι το γεφυράκι στο δρόμο της γειτονιάς, που εκεί κατά ένα παράδοξο τρόπο η θερμοκρασία πέφτει απότομα. Το ρέμα που περνάει από κάτω παρέσυρε το μυαλό μου σε λευκές νύχτες. Σκανδιναβικές.
Ήθελα να κρατούσα το χέρι σου εκείνη τη στιγμή. Χωρίς γάντια.

Από χρόνο σε χρόνο.....

Πέρσυ...
μια ίδια Κυριακή του Φλεβάρη στη “Weinerei” στο Βερολίνο είδα τα χρώματα του κόσμου κοιτάζοντας απλά στο ταβάνι. Τράβηξα τη φωτογραφία. Και χωρίς αυτή πάλι θα τα θυμόμουν. Μια φωτογραφία, κάποιες φορές δίνει την αυταπάτη ότι η στιγμή σου ανήκει. Ποτέ. Απλά συμμετέχεις στη στιγμή και τίποτα άλλο.
Ένα κορίτσι τότε μου είπε ότι η ιστορία που έβλεπε να διαδραματίζεται ήταν ρομαντική. «Α όχι, καθόλου ρομαντική» αποκρίθηκα αμέσως.
Το φιλαράκι μου, μου είπε πρόσφατα ότι είμαι γλυκειά και ρομαντική. Πάλι αντέδρασα στο ίδιο άκουσμα. Λες και πάσχω από αρρώστια. Δεν με νοιάζει, ας είναι..

Αύριο...
ο μπαμπάς μου θα μπει για μια επέμβαση. Αγχώνομαι.. Αυτός όχι. Γελάει χαζά όποτε του το θυμίζω. Απλά με θέλει μαζί γιατί ξέρει πως στα νοσοκομεία εγώ το αντέχω. Το’χω πως το λένε. Χωρίς ρομαντισμούς εκεί. Η μάνα μου απορεί κάθε φορά με την αναισθησία μου όταν βρισκόμαστε σε τέτοια μέρη. Κοιτάζω στο γκρι ταβάνι τους. Ζαλίζομαι από τα φώτα.

Τι είμαι... ένας αναίσθητος ρομαντικός άνθρωπος τελικά;