Βρε γατώνι

Ένα βράδυ όπως το αποψινό ήξερα πως στο μόνο μέρος που θα έβρισκα να παρκάρω είναι η αλάνα της γειτονιάς.
Και να σκέφτομαι "όχου τα γοβάκια μου θα λερωθούν με λάσπη μέχρι να βγω από εκεί" καθότι βρέχει από νωρίς και η αλάνα είναι σκέτο χώμα.
Παρκάρω κάτω από ένα πεύκο και βγαίνω... Και τη βλέπω...
Μια γάτα πορτοκαλιά, παχουλή, με μεγάλα βρεγμένα μουστάκια, έμεινε με το δεξί της πόδι μετέωρο. Να με κοιτά.
Και τη κοιτάω. Και λες και μου μίλησε η γάτα...

Ένιωσα ότι έβλεπα τον εαυτό μου στη γάτα. Στη βρεγμένη γάτα δηλαδή...
Και με κάρφωσε με τα γκρί της ματάκια και'γω με τα δικά μου τα καστανά.
"Α ρε Σαβ" λέω από μέσα μου "λες πια να σε καταλαβαίνουν μόνον οι γάτες;"
"Πάει τη ψώνισα" σκέφτομαι αμέσως.

Η γάτα ανακάθησε τότε.
Της άπλωσα το χέρι μου και τη μίλησα τρυφερά με τον τρόπο που μιλάω στα ζωάκια. Και ειδικά στα αιλουροειδή, που τους έχω και αδυναμία.
Έκανε ένα, δύο βήματα προς το μέρος μου. Μάζεψε τη ραχοκοκκαλιά της, σύρθηκε σχεδόν και ήρθε κάτω από το χέρι μου.
Χαρά εγώ! "Θα χαιδέψω τη γατούλα" είπα και άγγιξα το λαιμό της που είχε ήδη τεντώσει.
Σχεδόν ένιωσα το γουργουρητό της κάτω από το βρεγμένο της τρίχωμα. Για δευτερόλεπτα.
Και ξαφνικά η γάτα κάνει ένα μπράφ και φεύγει σφαίρα...
Έμεινα να τη κοιτάω που απομακρυνόταν...

...Έεετσι το γατί, καλά ξηγιέται. Αλλά και οι άνθρωποι το ίδιο δεν κάνουν κάποιες φορές..;
Και δεν βγάζω τη δική μου ουρά μου απέξω...

Άνοιξα την ομπρέλλα μου και προχώρησα γρήγορα για το σπίτι μου...

Και η βρόχα συνέχιζε να πέφτει ράιτ θρου, όπως λέει και ο αγαπημένος μου Ζαμπέτας...