Friday, January 05, 2007

Χέλια ψητά


Πως μπορεί να τελειώσει αναπάντεχα μια ωραία κατα τα άλλα βραδιά...

Στο σπίτι ενός φίλου μου, μαζευτήκαμε και ψήσαμε χέλια στο τζάκι. Ναι-ναι. Δοκίμασα χέλι και ήταν απίθανο.
Και δωσ'του τα χέλια και οι ρακές. Ε και λίγο πιο μετά σκάνε και κάτι τσιγάρα μια γυροβολιά, έτσι για τη παρέα... Και έχουν πλακωθεί όλοι στα χέλια, τις ρακές, τους μπάφους.

Εγώ καθισμένη στη φλοκάτη, έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου. Τσιγαράκι δεν ήθελα. Δεν τα μπλέκω ποτέ με ξύδια. Έτσι λέω λοιπόν.

Εκεί μέσα δεν ήξερα κανέναν πλέον του οικοδεσπότη και αυτό μ'αρέσει, γιατί γενικά αν τυχαίνει να είμαι με αγνώστους κάθομαι και παρατηρώ ανθρώπους που δεν γνωρίζω αλλά που αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους. Και παρατηρούσα πολλά, και καταλάβαινα.

Ξεκίνησε και μια συζήτηση "άντε γειά" με θέμα η αναγκαιότητα της τηλεόρασης και η ψυχολογία της μάζας (άσε με, εγώ χέλια ήρθα να φάω).
Εγώ έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου.
Ωραία τα λέγαμε... αλλά άρχισα να ψιλοβαριέμαι...

Σε κάποια φάση ζητήθηκε γλυκό. Τα πουλάκια μου θέλανε γλυκό. Λογικό. Είχα φέρει ένα ωραιότατο οικογενειακό προφιτερόλ, που ο οικοδεσπότης σέρβιρε με τη δέουσα τιμή. "Τσακίστε το" τους λέω ευγενικά. Σε λίγο το προφιτερόλ είχε πάρει το δρόμο του για τους οισοφάγους τους.

Εγώ έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου. Και παρατηρούσα...

Σε κάποια φάση λέει μια κοπέλα στον δικό της "βρε μωρό δεν πάμε σιγά-σιγά, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά". Και πριν προλάβει να φτάσει στη πόρτα, φεύγει η πρώτη ρουκέτα (εμετού παρακαλώ). Η συνέχεια παίχτηκε στο μπάνιο.
Εγώ να θέλω να φύγω απ'τα τζάμια από τα γέλια. Ντρεπόμουν τους άλλους όμως... και δεν γέλασα.
"Τι έπαθες καλέ;" να ρωτάνε οι υπόλοιποι μόλις βγήκε. "Κάτι θα με πείραξε" απαντά η κοπέλα.
Και για να σας προλάβω...Το προφιτερόλ ήταν τζετ, διότι κανέναν άλλον δεν ενόχλησε το στομάχι του.

Να μην τα πολυλογώ, μέσα στα επόμενα 15 λεπτά όλοι οι συνδετημόνες "la poul".
Άντε, σπίτια σας....

Και έμεινα στο τέλος εγώ με τον οικοδεσπότη. Χι χι χι...

Αυτή είναι μια ιστορία της Δεσποσύνης

14 Comments:

Blogger Tradescadia said...

Άστα αυτά που ξέρεις! Καραπειραγμένο του θανάτου ήταν το προφιτερόλ, αλλά τέλοσπαντων...Κρύβε λόγια! Χι χι! Χέλι μου εσύ!

5/1/07 9:30 AM  
Blogger Shades said...

Πω πω ντροπής πράγματα καλέ που κάνατε.. κοκκίνισα εγώ που δεν ήμουν μαζί.. φάγατε και χέλια..
Ααα και για να μην το ξεχάσω.. πες στα φιλαράκια να μην ψωνίζουν από Αλβανία δεν έχουν καλά χώματα εκεί..
..άντε γεια μας.

5/1/07 10:22 AM  
Blogger stefanos said...

Καλέ!! Τούτη εδώ κάνει και μαγικά!!
Καλό κόλπο τούτο για να διώξεις τους ενοχλητικούς πάντως. :-)
(άλλη φορά να έχεις και φωτογραφική μαζί σου)
Καλή μέρα (ακόμα γελάς ε; )

5/1/07 11:25 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Tradescadia αφού με ξέρεις... Δεν κάνω τέτοια. Οι μπάφοι φταίγανε.
Εγώ κυρρρία

Shades μου δεν ξέρω από που ψωνίζουν, η αλήθεια είναι ότι τους έπεσε λίγο βαρύ ;)

Στέφανε αν έβγαζα φωτογραφική θα έτρωγα σφαλιάρες όπως ο Τζανετάκος από τον Κωνσταντάρα. Όλοι τους ήταν φωτογράφοι άλλωστε...
Έπεσα στη περίπτωση σου λέωωωωω

5/1/07 11:41 AM  
Blogger AnEmOdArMeNi said...

Desposini το χέλι είναι φοβερό γεμιστό με κουκουνάρι και σως από τραχανά . και πάντα για επιδόρπιο πάνε οι τουλούμπες με γλυκάνισο. Αν το προσφέρεις αυτό στους καλεσμένους είναι σίγουρο ότι θα φύγουν πολύ γρηγορότερα…

5/1/07 2:14 PM  
Blogger weirdo said...

('la poul'..χαχαχα!)

..εναλλακτικός υπότιτλος (βάσει τελευταίας πρότασης του ποστ:
'Πώς μπορεί να τελείωσει ωραία, μια αναπάντεχη κατά τα άλλα βραδιά..' :!)
Καλησπέρα, savio μου:

5/1/07 7:53 PM  
Blogger fish eye said...

γελασα..μπραβο..καλο βραδυ..!!
τουλαχιστον αξιζε ο οικοδεσποτης??

5/1/07 10:01 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Ανεμοδαρμένη θα το έχω στα υπόψη μου! Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές!

Weirdo μου η βραδιά πλάκα είχε ούτως ή άλλως... :)

Φεγγάρι μου ο οικοδεσπότης είναι φίλος και εξαιρετικός ψήστης χελιών. Να σου τον γνωρίσω? ;)

6/1/07 6:20 AM  
Blogger GhostHunter said...

Σε όλη αυτή την ιστορία κανείς δεν σκέφτεται τα κακόμοιρα τα χέλια...

6/1/07 9:35 AM  
Anonymous Anonymous said...

Συμφωνω απόλυτα. Μαγισσα.
Τι τα έκανες τα παιδιά για να πραγματοποιήσεις τα παμπόνηρα σχέδια σου ;)

6/1/07 11:06 AM  
Blogger stefanos said...

@ dr. Uqbar
Μάλλον τους μετέτρεψε σε χέλια (ή και σε γέλια)

6/1/07 6:25 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Hunter έχεις τόσο δίκιο! Κανείς δεν σκέφτηκε τα χέλια...

Δόκτωρα μου, δεν είχα σχέδιο!
Απλά καθόμουν και γελούσα (από μέσα μου)

Στέφανε ;)))

6/1/07 7:34 PM  
Anonymous Anonymous said...

Α ρε Δεσποσύνη, γέλασε το χειλάκι μου με αυτά που γράφεις! Ίσως το ιδανικότερο menu θα ήταν χέλι με σως προφιτερόλ, Ευρωπαϊκή κουζίνα δηλαδή... και το γρασίδι θα ήταν περιττό :-)

8/1/07 5:39 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Χαίρομαι Βουκεφάλα μου...
Για γέλια είναι!

8/1/07 7:01 PM  

Post a Comment

<< Home