Χέλια ψητά

Πως μπορεί να τελειώσει αναπάντεχα μια ωραία κατα τα άλλα βραδιά...

Στο σπίτι ενός φίλου μου, μαζευτήκαμε και ψήσαμε χέλια στο τζάκι. Ναι-ναι. Δοκίμασα χέλι και ήταν απίθανο.
Και δωσ'του τα χέλια και οι ρακές. Ε και λίγο πιο μετά σκάνε και κάτι τσιγάρα μια γυροβολιά, έτσι για τη παρέα... Και έχουν πλακωθεί όλοι στα χέλια, τις ρακές, τους μπάφους.

Εγώ καθισμένη στη φλοκάτη, έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου. Τσιγαράκι δεν ήθελα. Δεν τα μπλέκω ποτέ με ξύδια. Έτσι λέω λοιπόν.

Εκεί μέσα δεν ήξερα κανέναν πλέον του οικοδεσπότη και αυτό μ'αρέσει, γιατί γενικά αν τυχαίνει να είμαι με αγνώστους κάθομαι και παρατηρώ ανθρώπους που δεν γνωρίζω αλλά που αυτοί γνωρίζονται μεταξύ τους. Και παρατηρούσα πολλά, και καταλάβαινα.

Ξεκίνησε και μια συζήτηση "άντε γειά" με θέμα η αναγκαιότητα της τηλεόρασης και η ψυχολογία της μάζας (άσε με, εγώ χέλια ήρθα να φάω).
Εγώ έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου.
Ωραία τα λέγαμε... αλλά άρχισα να ψιλοβαριέμαι...

Σε κάποια φάση ζητήθηκε γλυκό. Τα πουλάκια μου θέλανε γλυκό. Λογικό. Είχα φέρει ένα ωραιότατο οικογενειακό προφιτερόλ, που ο οικοδεσπότης σέρβιρε με τη δέουσα τιμή. "Τσακίστε το" τους λέω ευγενικά. Σε λίγο το προφιτερόλ είχε πάρει το δρόμο του για τους οισοφάγους τους.

Εγώ έτρωγα το χελάκι μου, έπινα το κρασάκι μου. Και παρατηρούσα...

Σε κάποια φάση λέει μια κοπέλα στον δικό της "βρε μωρό δεν πάμε σιγά-σιγά, δεν αισθάνομαι και πολύ καλά". Και πριν προλάβει να φτάσει στη πόρτα, φεύγει η πρώτη ρουκέτα (εμετού παρακαλώ). Η συνέχεια παίχτηκε στο μπάνιο.
Εγώ να θέλω να φύγω απ'τα τζάμια από τα γέλια. Ντρεπόμουν τους άλλους όμως... και δεν γέλασα.
"Τι έπαθες καλέ;" να ρωτάνε οι υπόλοιποι μόλις βγήκε. "Κάτι θα με πείραξε" απαντά η κοπέλα.
Και για να σας προλάβω...Το προφιτερόλ ήταν τζετ, διότι κανέναν άλλον δεν ενόχλησε το στομάχι του.

Να μην τα πολυλογώ, μέσα στα επόμενα 15 λεπτά όλοι οι συνδετημόνες "la poul".
Άντε, σπίτια σας....

Και έμεινα στο τέλος εγώ με τον οικοδεσπότη. Χι χι χι...

Αυτή είναι μια ιστορία της Δεσποσύνης