μικρό μου κοράκι

Η Σ. μου.
Ακούγαμε πολύ μουσική μαζί. Μικρές που ήμασταν ακούσαμε το love will tear us apart και το θεωρήσαμε ύμνο. Μετά από χρόνια άκουσα το song for the lovers και όταν το άκουσε και η Σ. ήταν ο μόνος άνθρωπος που χωρίς να το έχουμε συζητήσει ποτέ πριν μεταξύ μας, βρήκε τον συσχετισμό στα δύο κομμάτια όπως και΄γω.
Μαζί της έβλεπα γερμανικό εναλλακτικό και ότι σινεφίλ βρισκόταν μπροστά μας. Έχουμε κάτσει και έχουμε δει σερί dvd από το μεσημέρι έως το βράδυ και στο καπάκι μεταμεσονύχτιες.
Μαζί της ήθελα να κάνω όλα μου τα ταξίδια. Τσακωνόμασταν γιατί επέμενε να πάμε στο Μόναχο για να πιούμε μπυρόνια και’γω επέμενα Βερολίνο. Μπορούσε να φάει τα πάντα, στη χειρότερη καντίνα της εθνικής και΄γω προτιμούσα να πεθάνω της πείνας.

Πάντα έσπαγε πλάκα μαζί μου γιατί με δούλευε και’γω ψάρωνα τρελά. Στο μόνο που κατάφερνα να τη ψαρώσω ήταν ο «μικρόκοσμος» μου, όπως τον αποκαλούσε και τρόπος που συγκρατούσα «άχρηστες πληροφορίες» στο μυαλό μου.
Ο μικρόκοσμος μου ακόμα την ανατριχιάζει. Μέσα από περιστατικά μπορώ να ανακαλύψω και αποκαλύψω ότι το άτομο στο οποίο αναφέρεται εγώ παίζει να το ξέρω, όχι απαραίτητα προσωπικά, αλλά ξέρω τον τάδε, που ξέρει την τάδε που την είχα συμμαθήτρια στο φροντιστήριο αγγλικών. Εκεί η Σ. τρελαίνεται. Λέει πως με φοβάται το χαζό.
Οι άχρηστες πληροφορίες μου όπως λέει είναι σχεδόν πάντα άχρηστες. Μπορεί να θυμάμαι απίστευτες φάτσες από την εποχή των δεινοσαύρων, τηλεφωνικούς αριθμούς από τον καιρό εκείνο που τα τηλέφωνα ήταν με καντράν, τι χρώμα είχαν τα αθλητικά της παπούτσια στη 2α γυμνασίου, και άλλα τέτοια ηλίθια πράγματα. Λέει πως είμαι κοράκι.

Η Σ. σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη από το ’95 έως το 2000.
Εκείνο το Σ/Κ που έφτασα στη Θεσσαλονίκη ήταν τρελό. Γιατί η βαλίτσα μου αντί να βρεθεί στο Μακεδονία, βρέθηκε στο Ντύσελντορφ και δεν είχα μαζί μου τίποτα άλλο. Η Σ. σε μίνι διαστάσεις το μόνο που μπορούσε να μου δανείσει ήταν ένα πουκάμισο που φόρεσα με χαρά για να ξεφορτωθώ το μπλουζάκι μου. Βγήκαμε το βράδυ, γυρίσαμε τη μισή Θεσ/κη.
Το πρωί ξυπνήσαμε. Κάτσαμε στη βεράντα να πιούμε καφέ. Τα λέγαμε και’γω της κλαιγόμουν και της εξιστορούσα τα κατορθώματα μου και πως τα’χω κάνει σκατά στα 24 μου. Και όλα αυτά γιατί ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, από τη δουλειά μου, γιατί δεν με χώραγε ο τόπος, γιατί είχα χάσει τη βαλίτσα μου. Όλα. Και όλο αυτό σε πλήρη συνάρτηση με τα τότε ξανθά μου μαλλιά και το ύφος πεταλουδίτσας.
Ξαφνικά σηκώνεται και μου λέει «θα ανεβάσω τη τέντα, να μπει ήλιος».
Και έτσι όπως σηκώνεται με το τσιγάρο στο στόμα, με ύφος σαράντα καρδιναλίων και φωνή νταλικέρη (παρόλο μικροσκοπική η φωνή της είναι 10 οκτάβες πάνω απ’τη δική μου που της ρίχνω 2 κεφάλια), γυρνάει και μου λέει «ρε μαλάκα, κόφτο. Σε κάποια χρόνια μπορεί εγώ να'μαι "χωμένη" και’συ free as a bird».
Η Σ. είναι πλέον «χωμένη σε βάθος αμέτρητο», εγώ δεν μπορώ ν'ανεβάσω τη τέντα να μπει ο ήλιος. Τα λέμε όποτε βλεπόμαστε. Χαμογελάει. Θέλω να της ρίξω σφαλιάρα κάποιες στιγμές, μα δεν μπορώ πια. Είναι μη αναστρέψιμος κατάσταση.
Και πολύ θα’θελα να έκανα ένα κλικ στο διακόπτη να πάγωνα το χρόνο εκείνο το απόγευμα που ακούσαμε για πρώτη φορά το love will tear us apart.