Thursday, March 08, 2007

μικρό μου κοράκι


Η Σ. μου.
Ακούγαμε πολύ μουσική μαζί. Μικρές που ήμασταν ακούσαμε το love will tear us apart και το θεωρήσαμε ύμνο. Μετά από χρόνια άκουσα το song for the lovers και όταν το άκουσε και η Σ. ήταν ο μόνος άνθρωπος που χωρίς να το έχουμε συζητήσει ποτέ πριν μεταξύ μας, βρήκε τον συσχετισμό στα δύο κομμάτια όπως και΄γω.
Μαζί της έβλεπα γερμανικό εναλλακτικό και ότι σινεφίλ βρισκόταν μπροστά μας. Έχουμε κάτσει και έχουμε δει σερί dvd από το μεσημέρι έως το βράδυ και στο καπάκι μεταμεσονύχτιες.
Μαζί της ήθελα να κάνω όλα μου τα ταξίδια. Τσακωνόμασταν γιατί επέμενε να πάμε στο Μόναχο για να πιούμε μπυρόνια και’γω επέμενα Βερολίνο. Μπορούσε να φάει τα πάντα, στη χειρότερη καντίνα της εθνικής και΄γω προτιμούσα να πεθάνω της πείνας.

Πάντα έσπαγε πλάκα μαζί μου γιατί με δούλευε και’γω ψάρωνα τρελά. Στο μόνο που κατάφερνα να τη ψαρώσω ήταν ο «μικρόκοσμος» μου, όπως τον αποκαλούσε και τρόπος που συγκρατούσα «άχρηστες πληροφορίες» στο μυαλό μου.
Ο μικρόκοσμος μου ακόμα την ανατριχιάζει. Μέσα από περιστατικά μπορώ να ανακαλύψω και αποκαλύψω ότι το άτομο στο οποίο αναφέρεται εγώ παίζει να το ξέρω, όχι απαραίτητα προσωπικά, αλλά ξέρω τον τάδε, που ξέρει την τάδε που την είχα συμμαθήτρια στο φροντιστήριο αγγλικών. Εκεί η Σ. τρελαίνεται. Λέει πως με φοβάται το χαζό.
Οι άχρηστες πληροφορίες μου όπως λέει είναι σχεδόν πάντα άχρηστες. Μπορεί να θυμάμαι απίστευτες φάτσες από την εποχή των δεινοσαύρων, τηλεφωνικούς αριθμούς από τον καιρό εκείνο που τα τηλέφωνα ήταν με καντράν, τι χρώμα είχαν τα αθλητικά της παπούτσια στη 2α γυμνασίου, και άλλα τέτοια ηλίθια πράγματα. Λέει πως είμαι κοράκι.

Η Σ. σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη από το ’95 έως το 2000.
Εκείνο το Σ/Κ που έφτασα στη Θεσσαλονίκη ήταν τρελό. Γιατί η βαλίτσα μου αντί να βρεθεί στο Μακεδονία, βρέθηκε στο Ντύσελντορφ και δεν είχα μαζί μου τίποτα άλλο. Η Σ. σε μίνι διαστάσεις το μόνο που μπορούσε να μου δανείσει ήταν ένα πουκάμισο που φόρεσα με χαρά για να ξεφορτωθώ το μπλουζάκι μου. Βγήκαμε το βράδυ, γυρίσαμε τη μισή Θεσ/κη.
Το πρωί ξυπνήσαμε. Κάτσαμε στη βεράντα να πιούμε καφέ. Τα λέγαμε και’γω της κλαιγόμουν και της εξιστορούσα τα κατορθώματα μου και πως τα’χω κάνει σκατά στα 24 μου. Και όλα αυτά γιατί ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, από τη δουλειά μου, γιατί δεν με χώραγε ο τόπος, γιατί είχα χάσει τη βαλίτσα μου. Όλα. Και όλο αυτό σε πλήρη συνάρτηση με τα τότε ξανθά μου μαλλιά και το ύφος πεταλουδίτσας.
Ξαφνικά σηκώνεται και μου λέει «θα ανεβάσω τη τέντα, να μπει ήλιος».
Και έτσι όπως σηκώνεται με το τσιγάρο στο στόμα, με ύφος σαράντα καρδιναλίων και φωνή νταλικέρη (παρόλο μικροσκοπική η φωνή της είναι 10 οκτάβες πάνω απ’τη δική μου που της ρίχνω 2 κεφάλια), γυρνάει και μου λέει «ρε μαλάκα, κόφτο. Σε κάποια χρόνια μπορεί εγώ να'μαι "χωμένη" και’συ free as a bird».
Η Σ. είναι πλέον «χωμένη σε βάθος αμέτρητο», εγώ δεν μπορώ ν'ανεβάσω τη τέντα να μπει ο ήλιος. Τα λέμε όποτε βλεπόμαστε. Χαμογελάει. Θέλω να της ρίξω σφαλιάρα κάποιες στιγμές, μα δεν μπορώ πια. Είναι μη αναστρέψιμος κατάσταση.
Και πολύ θα’θελα να έκανα ένα κλικ στο διακόπτη να πάγωνα το χρόνο εκείνο το απόγευμα που ακούσαμε για πρώτη φορά το love will tear us apart.

14 Comments:

Blogger Tradescadia said...

Μ'έκανες και κλαίω σα χαζό πρωινιάτικα! Πανέμορφο κι αληθινό σαν τη φιλία σας. Ειδικά τώρα που είναι στο βάθος το απύθμενο, να της κρατάς σφιχτά το χέρι και να της χαμογελάς. Πάντα φωτίζει όταν χαμογελάς...Σε φιλώ και σε καλημερίζω!

8/3/07 8:49 AM  
Blogger celsius33 said...

Τι ωραία ιστορία, με ταινίες , σινεμά , βόλτες , Γερμανίες Αγγλίες Σαλονίκη μουσικές και μια δυνατή φιλία . Πολύ ωραία ιστορία , συγκινητική , σαν το χρόνο που περνά και αλλάζουν πολλά !

8/3/07 11:49 AM  
Blogger 3 parties a day said...

Κρίμα...

8/3/07 11:58 AM  
Blogger Angel Vs Life said...

anatrixiasa ligo alla den xero giati.

8/3/07 12:04 PM  
Blogger Tamara de Lempicka said...

ομορφες οι ιστοριες με φιλιες...
τοσο οι παλιες που σε τρεφουν με αναμνησεις...
οσο κι αυτες οι νεες που σου δημιουργουν την περιεργεια...ν'ανακαλυψεις και να δημιουργησεις καινουριες ιστοριες ...

8/3/07 1:40 PM  
Blogger Desposini Savio said...

Έλα ρε Trade τώρα... αφού ξέρεις.. το βάθος το απύθμενο θέλει βαθιές ανάσες. Σαν το "απέραντο γαλάζιο".
Φιλιά μανάρι μου

Celsius33 αν ήμασταν ταινία θα ήταν μια γαμάτη φαρσοκωμωδία σουρεάλ και ας μη μ'αρέσει..

3 parties a day. Μπα, όχι κρίμα. Απλά η ζωή έχει τελικά τέτοιες ανατροπές, που δεν θα το σκεφτόσουν αυτό καν ως case 10 χρόνια πριν.

Angel γιατί πουλάκι μου!

Tamara ναι-ναι πολύ σωστά. Είναι λιγουλάκι δύσκολο, αλλά μασάμε εμείς..; Όοοχιιι

8/3/07 3:31 PM  
Blogger Paranoia said...

Με συγκίνησες...τιάλλο να πω;

8/3/07 4:29 PM  
Blogger fish eye said...

εχεις προσκληση/προκληση για το παιχνιδι με τις 5 λεξεις..φιλιαα..

8/3/07 5:55 PM  
Blogger 3 parties a day said...

Αυτό είναι αλήθεια. Πόσες από τις φιλίες μας θα κρατούσαν υποτίθεται για πάντα, κι όμως σήμερα, έχουμε χάσει τα ίχνη αυτών των ανθρώπων με τους οποίους κάποτε μοιραζόμασταν το καλύτερο και το χειρότερο.
Το "κρίμα" πήγαινε περισσότερο για την Σ., που είναι "χωμένη σε βάθος αμέτρητο"...

9/3/07 9:53 AM  
Anonymous Anonymous said...

Εξαιρετικά συγκινητικό και άκρως ταξιδιάρικο post. Θα 'θελα να είχε happy end :-) Φιλιά!

9/3/07 2:40 PM  
Blogger allmylife said...

το διαβάζω από εχτές.

και έχω λόγους να πιστεύω πως όλα ανατρέπονται όσο ζούμε.


το εύχομαι.

9/3/07 4:24 PM  
Blogger stefanos said...

Θα τολέω μία ζωή:
Το μόνο που μας μένει σε αυτή την ζωή είναι τα φιλαράκια μας/

9/3/07 5:15 PM  
Anonymous Anonymous said...

Πως αντιστρέφονται τα πράγματα. Το καλό όμως είναι πως έχει ακόμα κάποιον να τη σκέφτεται έτσι.
Ελπίζω να το ξέρει. Θα νοιώσει όμορφά μέσα στο βάθος που βρίσκεται!

10/3/07 9:21 AM  
Blogger Desposini Savio said...

Paranoia καλημέρα... αλήθεια..;

Φεγγάρι, σ'ευχαριστώ! Μόλις κουλάρω λιγάκι θα ξεκαθαρίσω εικόνες και αίσθημα και θα γράψω :)

Καλή μου 3 parties, το ξέρω και σε κατάλαβα. Είναι πολύ περίεργη φάση αυτή που ζούμε...

Βουκεφάλα! τι κάνεις κοριτσάκι :)

All my life, blogoφίλη μου αγαπημένη.. κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο.

Στέφανε μου καλημέρα! Εγώ λέω πως είναι ο εαυτός μας και οι εαυτοί των φίλων μας. Άμα χαθούν.. άστα

Δόκτωρα μου, το ξέρει πως είμαι δίπλα της. Απλά ζω δίπλα της, με τελείως διαφορετικά δεδομένα πλέον...

10/3/07 10:30 AM  

Post a Comment

<< Home