Κόκκινοι δρόμοι

Είναι παράξενο κάποια πράγματα, να συμβαίνουν, να τα ζεις και απλά να κουμπώνουν μυστηριωδώς με ότι έρχεται, στις επόμενες μέρες ή ώρες.

Πριν λίγες μέρες έγραψα ένα ποστ, που αναφερόμουν και σε ένα αγαπημένο μου κομμάτι, το “love will tear us apart”. Μόλις χθες, είδα την ταινία “Red Road”, που στους τίτλους τέλους ακούγεται σε εξαιρετική ερμηνεία και πάλι, από τους “Honeyroot”. Σε απόλυτη συνάρτηση με ότι έχει προηγουμένως διαδραματιστεί.
Γυρισμένη στη Γλασκώβη, που το πέρασμα από αυτή τη πόλη πριν λίγα χρόνια, μέσα απο το “Sweet Sixteen” με είχε και πάλι συγκλονίσει (με τον Martin Compston παρεμπιπτόντως να παίζει δεύτερο ρόλο στο Red Road, που πρωταγωνιστούσε στο “Γλυκά Δεκάξι”).
Είναι μοναδική, σχεδόν σοκάρεσαι. Είναι μια ταινία ψυχογράφημα, σκληρή, ξεγυμνώνει τις ψυχές των ηρώων της, ξεγυμνώνει σε κάποιες σκηνές τα σώματα τους, αλλά η οπτική που δίνει η σκηνοθέτης παρόλη την ωμότητα όσων φαίνονται, πίσω απ’όλα κρύβει απίστευτο νόημα για τις ανθρώπινες σχέσεις και το τι μπορεί να σημαίνει για τον κάθε έναν εκδίκηση, πλήρωμα. Είναι μια ταινία θλιβερή μα συνάμα απρόσμενα ελπιδοφόρα και λυτρωτική στις τελευταίες πράξεις της. Καλύτερα να μην πω περισσότερα, είναι από αυτές τις ταινιές που λέω “δες το, οπωσδήποτε.-”

Όταν αργότερα συνάντησα μια αγαπημένη φίλη, για άλλη μια φορά είπα στον εαυτό μου, πως οι άνθρωποι είμαστε τόσο, μα τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα και τις καταστάσεις κάτω από τελειώς διαφορετικές πρισματικές γωνίες και θέες, και λειτουργούμε πολύπλοκα, πολλές φορές χωρίς σημαντικό λόγο.
6 χρόνια ζώντας μια περίεργη σχέση που ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι όπως έπρεπε, εγκαίρως, δεν έγιναν πράξεις ουσίας για να καταλάβουν αυτοί οι 2 άνθρωποι πως νιώθουν πραγματικά ο ένας για τον άλλο, πολλές φορές αντ’αυτού ειπώθηκαν και έγιναν πράγματα κάτω από το πέπλο της εκδίκησης. Η εκδίκηση ήταν και είναι για μένα, από τις πιο ηλίθιες συμπεριφορές που κουβαλά η ανθρώπινη ύπαρξη. Κανένας από τους 2 δεν κατάφερε, λόγω ιδιοσυγκρασίας, να κάνει την υπέρβαση, να πει "έεεειι σου τραβάω το χέρι, σου φωνάζω, δεν μ’ακούς;"
Και μετά από όλα αυτά τα χρόνια, έγινε μια κουβέντα εφ’όλης της ύλης (έζησα τον παραλληλισμό εκείνη τη στιγμή, με μια από τις σκηνές που είδα στη ταινία), έμειναν δύο άνθρωποι απλά στο τέλος να κοιτάζονται, εξουθενωμένοι, το κορίτσι να σκέφτεται πως κάπως ηρέμησε πια, το αγόρι δεν ξέρω, δεν είμαι στο μυαλό του και τον γνωρίζω ελάχιστα.
Μπερδεύτηκαν πολύ, πάρα πολύ. Τόσα χρόνια, άλλα έπραττε ο ένας, άλλα αντιλαμβανόταν ο άλλος.
Το ουρλιαχτό της αλεπούς, τη νύχτα ακούγεται σαν γυναικεία κραυγή, αυτό ήταν κάτι που είδα στο "Red Road". Έτσι νομίζεις. Σε τρομάζει... και όμως είναι απλά μια αλεπού, και τίποτα άλλο.