abstracted idol

Όσο ζεις μαθαίνεις.... Έτσι μου είπε η Ι. όταν της περιέγραψα τα έργα και ημέρες μου από το ταξίδι στην Αμερικανική ήπειρο.

Στο «ψυχαγωγικό» του μέρος, το ταξιδάκι-tour σε Νέα Υόρκη, Τορόντο, Νιαγάρα και πάλι Νέα Υόρκη υπήρξε συναρπαστικό.
Καταιγισμός εικόνων, ήχων, διαδρομών εντός του πραγματικού. Στο εξωπραγματικό, θύελλα από σκέψεις, συναισθήματα, ένστικτα. Πως γίνεται να αλλάζουμε εμείς οι άνθρωποι έτσι ξαφνικά.
Κλικ του μαγικού διακόπτη.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που νιώθεις αόρατος. Γιατί είναι σαν να νιώθεις πως σχεδόν δεν υπάρχεις ως φυσική παρουσία.
Όταν αντίκρυσα το mirror room σκίρτησα μέσα μου. Πρέπει να με δω είπα στον εαυτό μου. Αφού κατάφερα να δω το είδωλο μου στους διαδοχικούς του καθρέφτες ησύχασα. Και απαθανάτησα τη στιγμή.
Με βλέπω! Υπάρχω ρε! Πως έγινε αυτό; Μα νόμιζα πως είμαι αόρατη... Τι στο καλό. Είχα τρομάξει προς στιγμή.
Κλικ της φωτογραφικής μηχανής.

Σήμερα δεν πήγα στο γραφείο. Όλο το βράδυ είχα πυρετό προφανώς από υπερκόπωση. Το jet lag με έκανε να κοιμηθώ τελικά μετά από 35 ώρες από τη στιγμή που ξύπνησα για τελευταία φορά στη Νέα Υόρκη. Αρρωστημένο. Το πρωί κάπως συνήλθα.
Το απόγευμα βρέθηκα πάνω σε ένα βουνό με το φιλαράκι μου, καθισμένοι στα βραχάκια ανάμεσα σε λουλούδια και βλέποντας όλο το Αττικό λεκανοπέδιο πιάτο. Και μιλούσαμε και πίναμε χυμό. Έφυγε το μυαλό μου και πέταξε, πέταξε μακρυά σαν γλαράκι.
Κλακ του σκηνοθέτη. Και πάμε...


Η αναρτημένη φωτογραφία είναι από το έργο του Lucas Samaras “Mirror Room” , που εκτείθεται στην Albright-Knox Art Gallery.

Είμαι τόσο γεμάτη και μπλοκαρισμένη από όλα όσα είδα, που σχεδόν αδυνατώ να περιγράψω. Αυτό που θα κάνω σύντομα είναι να αφιερώσω λίγο χώρο στο blog μου για φωτογραφίες από υπέροχα μέρη που περπάτησα. Κρατάω τις όμορφες στιγμές και εικόνες.