For instanse

Σχολείο τελείωσα στη Γκράβα. Ναι, στο γνωστό κολλέγιο τις οδού Πασσώβ & Ταυγέτου.
Είχε έρθει το σωτήριον έτος 1995. Έδινα για τελευταία φορά (το’χα ορκιστεί στον εαυτό μου) Πανελλαδικές. Τη προηγούμενη χρονιά τα είχα σκατώσει καθότι αντί να διαβάζω τις νύχτες, έβλεπα μπάλα. Ήταν το Μουντιάλ και προτιμούσα να παρακολουθώ τον κοκκινοτρίχη με «ημισκούμπριο» μούσι Ελληνοαμερικανό Alexi Lalas και τον Έλληνα Νιόμπλια να βαράνε κόρνερ.
Έτσι, το 1995 διαβάζω όλο το βράδυ Ιστορία με τρέλα. Εννοείται πως δεν βλέπω τιβι, δεν νυστάζω αφού πίνω και το θαυματουργό ρόφημα «φραπέ με ασπιρίνη» και είμαι σαν να έχω πάρει αμφεταμίνες. Ή έτσι νομίζω τέλος πάντων. Ξεφυλλίζω μονορούφι το βιβλίο της Ιστορίας σαν τον Flash Gordon, αφού έπρεπε μέχρι το ξημέρωμα να μεταμορφωθώ σε ένα εξωτικό παπαγαλάκι για να γράψω εξετάσεις (γ@μ# την παιδεία μας μέσα..).
8 παρά το πρωί, κατηφορίζοντας σ’ένα πάρκο στο δρόμο προς το σχολείο, σκάει μύτη το τρελοκομείο, ο συμμαθητής μου ο Π. καβάλα στο παπί του. «’Ελα ανέβα, πάμε σχολείο» μου λέει. Ανεβαίνω και’γω.
Τον Π. σε όλη τη διαδρομή τον έχει πιάσει μια ασσύληπτη λογοδιάρροια, ήταν που ήταν μόνιμα για δέσιμο, πήγαινε και δεν πήγαινε και το παπί, πατάει απότομα φρένο που ούτε αυτός ήξερε γιατί. Και φεύγουμε στον δρόμο σαν καρπούζια από ντάτσουν.
Εκτός από γρατζουνιές στους αγκώνες, μας έχει πιάσει νευρικό γέλιο. Και καλά εγώ (και σήμερα που έφαγα τη σαβούρδα μου στο δρόμο λόγω βροχής πάλι γέλαγα). Έχω πιει και το τσίφτικο φραπέ ασπιρίνη-αμφεταμίνη και δεν θέλω πολύ για να πατήσω τις τσιρίδες. Ο Π. γελάει όμως εκνευριστικά παρατεταμένα.
Ξανακαβαλάμε το παπί κακήν κακώς και φτάνουμε. Πριν μπω στην αίθουσα μου ο Π. σκύβει και μου λέει «βασικά έχω πάρει κόκα!». Βασικά, εγώ έμεινα κόκκαλο μόλις το άκουσα. «Είσαι βλαμένος, πως θα γράψεις;». «Καλή επιτυχία» μου λέει κλείνοντας το μάτι και φεύγει για την αίθουσα του.
Λίγα λεπτά πριν αρχίσουν οι εξετάσεις η μύτη μου άρχισε να αιμορραγεί. Προφανώς ο μοναδικός συνδυασμός μαγικού φραπέ και άγχους επέφερε τις συνέπειες (συν το ότι κατάφερα να κοιμηθώ το πρωί της επόμενης μέρας). Τελικά Ιστορία γράψαμε 19,3 και 19μισό, έκαστος.
Θεωρώ ότι ο Π. εκείνη τη μέρα πρέπει να έκαψε μερικές χιλιάδες εγκεφαλικά κύτταρα. Εγώ μερικές εκατοντάδες. Ειλικρινά, αμφιβάλλω αν θα θυμάται καν το γεγονός μετά από τόσα χρόνια. Ήταν σε μόνιμη κατάσταση παροξυσμού τότε.
Ο Π. ζει στη Βαρκελώνη τη τελευταία 5ετία. Πριν λίγους μήνες που τον συνάντησα τυχαία σ’ένα στέκι ποτοκατάνυξης, χαρήκαμε πολύ εγώ & η φίλη μου, γιατί είναι παιδί μες στη χαρά και θα μας περπατήσει με ευχαρίστηση ανάμεσα στα κτίρια του Gaudí, αν βρεθούμε ποτέ στα μέρη του. Έτσι μας είπε, χαμογελώντας.
Τιμητικά το ποστ συνοδεύεται από τη φώτο μιας ταινίας μικρού μήκους που έχει γυρίσει ο Π. εδώ στην Ελλάδα, με την ιδιότητα του σκηνοθέτη.
Η αφορμή του ποστ ήταν μια άλλη, σχολική φωτογραφία που βρήκα. Η ανάμνηση των τελευταίων σχολικών μου ημερών με έκανε και γέλασα παρατεταμένα. Το παρελθόν αναδύεται οσάν Νέσυ από τη λίμνη του Λόχνες ώρες ώρες, χαριτωμένα!