από το λαγούμι

Μια φίλη μου κάποτε μου έκανε ένα τεστ προσωπικότητας. Από αυτά που σου κάνουν και γελάς, από αυτά που κυκλοφορούν στο net και τα κάνεις γρήγορα πριν τα σβήσεις ή τα πρωθήσεις κάπου αλλού.
Αυτό που μου έχει αποτυπωθεί είναι η αίσθηση που σαν μίνι ιστοριούλα, σου αφήνει στο τέλος ένα χαζό χαμόγελο ή ένα ερωτηματικό. Αν είχα κάνει μια άλλη επιλογή, πως θα είχε εξελιχθεί η ιστορία;

Βρισκόμουν μπροστά από ένα δάσος και έπρεπε να το περιγράψω πως το φανταζόμουν. Θα έμπαινα στο δάσος ή απλώς θα το κοιτούσα; Επέλεξα το πρώτο.
Περιέγραψα το δάσος πολύ πυκνό, με πολύ ψηλά δέντρα, οι ηλιααχτίδες να γλυστράνε μέσα από τις φυλλωσιές και να με ζαλίζουν ευχάριστα όπως σήκωνα το κεφάλι μου ψηλά για να διακρίνω τον ήλιο. Περπατούσα πηγαίνοντας από’δω και από’κει, άκουγα ήχους, πουλάκια, μιλούσα με τα ζωάκια. Αν είμουν κάτοικος του δάσους αυτού, πιθανό να είμουν σκίουρος ή λαγός. Μπορεί λαγός, γιατί όταν είμουν 8 είχα στο σπίτι μου έναν λαγό που τον αγαπούσα, τον τάιζα κεφτέδες και τον φιλούσα στο στόμα. Λαγός λοιπόν.

Τις τελευταίες μέρες το δάσος μου έχει νέφη. Λες και η υγρασία όλη βγήκε από το χώμα και προσπαθεί να με ξυπνήσει. Είναι μια υγρασία περίεργη, που μου δημιουργεί θλίψη, εκνευρισμό, και ξέρω πως αυτό σε λίγο μπορεί να μετατραπεί στην κατάσταση που ζω για μερικά φεγγάρια κάθε χρόνο από παιδί, εν μέσω ενός δημιουργικού θυμού. Ο θυμός είναι ωραίο συναίσθημα, μα παρεξηγημένο. Τα πιο ανατρεπτικά πράγματα στη ζωή μου τα έχω κάνει υπό την επίρρεια «θυμού». Ενός καλού θυμού.
Αν είχα τις απαντήσεις για τώρα, θα είμουν πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Μερικές φορές, νιώθω πως μπορεί να χρειάζομαι ένα νοητό χέρι να με τραβήξει, να είναι αυτή η απάντηση. Απλά να βγω από τα νέφη και τον δρόμο θα τον βρω και θα τον ορίσω μόνη μου.

Πριν λίγες νύχτες είδα τίς «Νύχτες της Καμπίρια» του Φελλίνι. Στη τελευταία πράξη, πέφτει η πιο ελπιδοφόρα ατάκα που έχω ακούσει σε ταινία, σε συνδυασμό με όλη την εικόνα... εν μέσω γελαστών νέων που παίζουν μουσική, τραγουδούν, χορεύουν, μα σαν να έχουν ξεπηδήσει μέσα από ένα μελαγχολικό τσίρκο.

“Buona sera” λέει παραδεισένια χαμογελαστά μια άγνωστη περαστική κοπέλα στη Cabiria που μέχρι πριν λίγες στιγμές νόμιζε πως η ζωή της είχε τελειώσει. Ήταν αυτό το "χέρι".
Αν βλέπατε το βλέμμα της Cabiria…με ένα αντανακλαστικό χαμόγελο. Το βλέμμα αυτό ήταν τα πάντα! Και τώρα που το έφερα στο μυαλό μου χαμογέλασα και΄γω αντανακλαστικά.

Η ζωή είναι πολύ μικρή για να περνάει αμαχητί.

Σικέ ατάκα, μα πάνσοφη.