εννοείται χωρίς δεύτερη σκέψη

Την περασμένη Κυριακή συνάντησα τον Κ. που είχα να τον δω πάνω από χρόνο.
Αυτές οι αναπάντεχες συναντήσεις είναι το καλύτερο μου.
Πάντα το γούσταρα αυτό, γιατί λέω πως τίποτα δεν είναι στη τύχη κάποιες στιγμές... Στο αγαπημένο μου μαγαζάκι στη Πανόρμου, καθόμουν στο τραπεζάκι έξω, έπινα το Μοχιτάκι μου και ένιωσα κάποιον να με ακουμπά στον ώμο.

Ο Κ. υπήρξε συμμαθητής μου από τη πρώτη δημοτικού μέχρι τη τρίτη λυκείου στο ίδιο τμήμα, όλα τα χρόνια.
Σε μια φωτογραφία που έχω, είμαστε σε αποκριάτικο πάρτυ στο σχολείο στην έκτη δημοτικού, όπου χορεύουμε μαζί, είναι τόσο γελοίο, διότι εγώ έχω ντυθεί “πυρετός της ντίσκο” (τέτοια ψωνίστικα γούσταρα από τότε) και ο Κ. που δεν είναι ντυμένος φαίνεται να ντρέπεται ... εγώ στη κοσμάρα μου.
Υπήρξε ο κούκλος του σχολείου και είχε πολύ γέλιο αυτό, διότι καθότι πολύ ντροπαλός συνέβαινε να αρέσει σε κορίτσια παντελώς αδίστακτα και ζωηρά. Στη τρίτη λυκείου πλακώνονταν για πάρτη του δύο κορίτσια στο προαύλιο και εμείς από τον 2ο όροφο παρακολουθούσαμε το ξύλο. Λέγαμε στον Κ. να κατέβει να τις χωρίσει, αλλά δεν το έκανε, μάλλον το διασκέδαζε όσο και εμείς οι υπόλοιποι. Ή πάλι μπορεί να ντρεπόταν.
Όταν δώσαμε Πανελλήνιες περάσαμε στην ίδια σχολή. Θα πηγαίναμε μαζί, αλλά εγώ τελευταία στιγμή την έκανα και έμεινα στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν χωρίστηκαν οι δρόμοι μας.

Όλα αυτά τα χρόνια τον είχα συναντήσει ελάχιστες φορές και τα λέγαμε πάντα στο φτερό.
Η κλασσική ερώτηση που παίζει επίσης πάντα είναι «βλέπεις κανένα από τα παιδιά;» Και εννοούμε τη παρέα του σχολείου, που πλέον έχουμε χαθεί σχεδόν όλοι μεταξύ μας.

Ο Κ. μου έλεγε λοιπόν, πως σχεδιάζει να πάει στη Βαρκελώνη τον Ιούνιο και ο Π. έχει λυσσάξει να του το λέει. Ο Π. είναι το τιμώμενο πρόσωπο του ποστ στις 22/3/07 ο οποίος ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία χρόνια, και τον είχα συναντήσει τα Χριστούγεννα επίσης συμπτωματικά.
Του είπα πως είναι χαζός που ακόμη το σκέφτεται. Αυτά δεν θέλουν σκέψη, μα καθόλου. Συμφώνησε μαζί μου... και μου έκανε την αιφνίδια μαγική ερώτηση «θέλεις να έρθεις;»
Νομίζω πως όταν το άκουσα είδα στον ουρανό να σκάνε βεγγαλικά. Και επειδή ο δρόμος ήταν ήδη γεμάτος από οπαδούς του Παναθηναικού λόγω του κυπέλλου, τη στιγμή εκείνη νόμιζα πως πανηγύριζαν μαζί μου την επικείμενη αναχώρηση μου για Βαρκελώνη.

Ο Π. όταν τον πήραμε τηλέφωνο, έκανε κολοτούμπες. Μέχρι τι πρωινό μας αρέσει να τρώμε μας ρώτησε, για να κάνει τα κουμάντα του. Τι παιδί!
Την επομένη κλείσαμε τα εισητήρια. Έτσι απλά.