μακαρόνια νούμερο έξι

Αναζητώντας λόγους ύπαρξης, τρόπους ελιγμών και νέες δυνατότητες, είναι οι στιγμές που κοιτώ «προς τα μέσα», και ανασυντάσσομαι πίσω από κουρτίνες μακαρόνια.
Φτιαγμένες από πολύ λεπτές κλωστές, που νομίζεις ότι κρύβουν ιδιαίτερες πτυχές σου, αλλά έξυπνα μάτια βλέπουν κάτι πέρα από την εικόνα, την βασική μορφή που διακρίνεται πίσω από το υποτιθέμενο παραπέτασμα.
Έτσι λοιπόν είχα αποφασίσει από παιδί να κρύβομαι διακριτικά πίσω από κουρτίνες μακαρόνια, στις περισσότερες στιγμές της ζωής μου. Μερικοί κατάλαβαν το κόλπο.
Αυτοί που είναι φίλοι, μ’αφήνουν να νομίζω ότι κρύβομαι καλά. Ξέρουμε αμφότεροι ότι είναι μια βλακεία όλο αυτό, αλλά αφήνουμε να πλανάται στην ατμόσφαιρα πως τάχαμου τα καταφέρνω. Μερικές φορές, με βουτάνε και με τραβάνε έξω, αν δεν έχω αποφασίσει να βγω από μόνη μου.
Κάποιοι δεν βάζουν καν τα χέρια. Ποιά είσαι, τουλάχιστον να σε αγγίξω, να καταλάβω κάτι. Έ κάτι.
Μερικοί έρωτες κατάλαβαν, τι συμβαίνει πίσω από τις κουρτίνες μακαρόνια ή μπορεί και να κατάλαβαν και λάθος. Έφυγαν, έμειναν, έφυγα.

Συνάντησα έναν άνθρωπο μέσω επαγγελματικών συγκυριών, με ιδιαίτερη μόρφωση, ευφυέστατο. Αυτουνού οι κουρτίνες, σίγουρα είναι μακαρόνια νο.3 για παστίτσιο. Και έχει μοναδικό τρόπο να μπαινοβγαίνει σαν αίλουρος.
Λοιπόν, έλεγε πως οι περισσότεροι άνθρωποι νομίζουμε πως είμαστε έξυπνοι, ενώ είμαστε βλάκες και το παιχνίδι της ζωής, για τους περισσότερους είναι ένα κλείσιμο συμφωνιών, κατόπιν ανεπιτυχών διαπραγματεύσεων. Νομίζουμε ότι πήραμε το καλύτερο κομμάτι, δίνοντας το ελάχιστο από πλευράς μας, αλλά τελικά μπορεί να έχουμε δώσει ανεκτίμητης αξίας. Αυτό βέβαια το καταλαβαίνεις πολύ μετά και ρίχνεις μούντζες στη πάρτη σου, χωρίς νόημα πλέον.
Ναι, σίγουρα με επαγγελματικές ορολογίες αναπτύχθηκαν πολλά θέματα, αλλά εάν ο άνθρωπος ακόμη και μετά από πολυετείς σπουδές στο Χάρβαρντ παραμένει πεζοδρομιακός, μπορεί να καταλάβει ο καθένας τα λεγόμενα του. Και να τα δει σε περισσότερο βάθος για πολλές τις φάσεις της ζωής. Πιστέψτε με..

Μετά από αρκετές ώρες συζήτησης, σκέφτηκα πως λόγω ανασφάλειας οι περισσότεροι από εμάς, πεταγόμαστε συχνά έξω από τις κουρτίνες μακαρόνια, και ξεγυμνωνόμαστε εντελώς και μιλάμε, μιλάμε ακατάπαυστα, και λέμε «να, δείτε με» ενώ κάποιες φορές είναι το πιο ηλίθιο πράμα.
Πόσες φορές έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να μιλά σε στιγμές σιωπής ακόμη και με το ταίρι μας, επειδή φοβόμαστε αυτή τη σιωπή, λες και είναι τέρας που θα μας φάει. Και δεν περιμένουμε, κάτι, τον άλλον, τι μπορεί να θέλει να πει.

Αγαπώ τις κουρτίνες μακαρόνια. Διαφυλάσσω κάτι από το «αυτό που είμαι».


Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν λίγες μέρες, μέσα σε ένα μαγαζί, με κουρτίνες μακαρόνια στα παράθυρα.