σκέψεις χιονονιφάδες

«Πήγαμε στη Πλάκα. Είχε ωραία βραδυά με τούρκικο φεγγάρι . Κάναμε βόλτες και παρατηρούσα τις παχουλές γάτες στο δρόμο και κάτι τέλεια σπίτια από τα αγαπημένα μου, αυτά με τους τοίχους τους μπεζ σαν μπισκότα και με παράθυρα να βλέπουν σε όλη την Αθήνα..» ημερολόγιο της Σαβ – 1995.
Στιγμές, όπως αυτές κατακλύζουν μυαλό μου. Πάντα φωτογραφικά, να τις αναπολώ, χωρίς να νοσταλγώ.

Τότε έγραφα σε κανονικό ημερολόγιο. Συχνά. Και χαμογελούσα αβίαστα χωρίς κόπο. Τώρα γράφω εδώ σπανιότερα.
Αυτές τις μέρες είμαι ντοπαρισμένη με χαμόγελο. Μιμητικό χαμόγελο; Ξέρω’γω.. Μπερδεύομαι όταν με κοιτάζω σε καθρέφτες και βιτρίνες. Οι μέρες αυτές είναι παρανοικές, πολύ χρωματιστές.
Όλοι δείχνουν πολύ χαρούμενοι γύρω μου. Πάρα πολύ λέμε... Και ίσως με επηρεάσει τελικά. Τότε όμως είναι που ακούω τραγούδια του Σινάτρα στα σουπερ μάρκετ και χάνω το κέφι μου. Τότε είναι που βλέπω λαμπιόνια κρεμασμένα όπου να’ναι, άγιους βασίληδες με άσπρες γενιάδες αλλά με μαύρα φρύδια και φαβορίτες να ξεπροβάλλουν κάτω απ’τους σκούφους και παθαίνω το κακό.

Μου αρκεί ένα ζεστό σπίτι, τόσο που να μπορεί να ζεστάνει τη καρδιά μου, το μικρό μου χριστουγεννιάτικο δέντρο, και η ανεπαίσθητη μυρωδιά από μπαχάρι και κανελλογαρύφαλο ολόγυρα.

Μα μου λείπουν στιγμές που δεν έχουν έρθει ακόμη. Αυτές θα είναι οι πιο όμορφες στιγμές. Είμαι σίγουρη. Και αυτό είναι κάτι που με κάνει πάντα να χαμογελώ. Κλείνω τα μάτια.
Σαν ευχή.