happy wave

Και επισήμως καλοκαίρι. Από αύριο...

Γιατί το λιονταράκι μέσα μου βρυχάται, τώρα πια κάθε μέρα που ξυπνώ...

40 βαθμοί, συνθήκες καύσωνα, εγώ θα βρίσκομαι στο στοιχείο μου.

Πρωινό με χυμό από φρέσκα φρούτα.

Γρήγορο ντους με δροσερό νερό.

Μαλλιά λυτά, κοτσιδάκια, όπως θέλω.

Μπικίνι μέσα από τη μπλούζα στο γραφείο.

Σαγιονάρες και ψηλοτάκουνα πέδιλα.

Μυρωδιά αντιηλιακού.

Καφέ με παγάκια, ποτά με περισσότερα παγάκια.

Μουσικές από Les Négresses Vertes.

Η θάλασσα που σαγηνεύει.

Φωτογραφίες.

Τα νυχτολούλουδα ευωδιάζουν και πάλι, μόλις πέσει ο ήλιος.

Γιατί το φεγγάρι άρχισε να γίνεται πορτοκαλί.

Ακόμη και αν είμαστε στη πόλη.

Καλοκαίρι του Σαββόπουλου.

η φωτογραφία είναι από το περσινό καλοκαίρι, στο "Χαρούμενο Κύμα" στη Σκύρο....

και το τραγούδι αγαπημένο καλοκαιρινό.

άκρα Σουνιακή

ξαναπήγα στο ναό του Ποσειδώνα

από το χέρι ενός Κινέζου που αγάπησε το τοπίο

τα μάρμαρα του ναού είναι από μια περιοχή που λέγεται Αγριλέζα, πολύ κοντά στο Λαύριο

έτσι, όπως και πριν 10 και χρόνια, έτσι και σήμερα, ένιωσα ένα πετάρισμα μέσα μου και μια ηρεμία να εναλλάσονται... είναι που από εκεί πάνω, ο ορίζοντας στα μάτια μου σχηματίζει καμπύλη. είναι μοναδικό. η γη από εκεί φαντάζει στρογγυλή σαν αφράτη μπάλλα

η θέα είνα υπέροχη ακόμη και για τη μικρή πέρδικα, στην άκρη του βράχου

πλησιάζοντας τη, γύρισε προς το μέρος μου και μετά ξαναγύρισε εμπρός, συνεχίζοντας να ατενίζει το πέλαγος. σαν να κατοικεί μέσα της η ψυχή του Αιγέα που αδημονεί για την επιστροφή του γιού του...

μα εγώ δεν βλέπω πια μαύρα πανιά. το καράβι θα φθάσει ολόλευκο.

(ελπίζω να εμφανίζονται οι φωτογραφίες τώρα)

ο Μελχιόρ (όχι ο μάγος)

http://www.youtube.com/watch?v=xgKLlYd3swI

Ο Tom Tykwer είναι η αδυναμία μου.

Ο Melchior Beslon είναι στη πραγματικότητα τυφλός και είναι με τη σειρά του αδυναμία του Tykwer. Έχει παίξει στο True_Paris je t'aime και στο Der Krieger und die Kaiserin, καθώς και στο La Gardienne du B του σκηνοθέτη Joel Brisse το οποίο δεν έχω δει.

Στο True, που διαδραματίζεται στο Saint-Denis της γαλλικής πρωτεύουσας, ο Thomas έχει σχέση με την Francine η οποία τον παίρνει τηλέφωνο και...

ο καρπουζάς

Μπορεί να συμβαίνει και σε άλλες περιοχές στην Αθήνα, υποθέτω πως ναι, μα σήμερα πέρασαν από την γειτονιά μου τρεις τζίπσυ κινγκς. Βασιλιάδες κανονικοί.

Ο ένας φώναζε περήφανα «κεράσια, πεπόνια, καρπούζια..μπακλαβάδες» (με το τελευταίο προφανώς έκανε αναφορά στη γλύκα των εδεσμάτων). Μπακλαβάδες! Απίθανο.

Το επόμενο σετάκι ο μοναδικός... «έλα έλα καρεκλάααα, καρεκλάαα, καρεκλάααα...» (ο καρεκλάς), με ένα ντάτσουν πίτα στη πλαστική καρέκλα. Είχε και μουσική υπόκρουση ήχους από συνθεσάιζερ συνδυαστικά με τουμπερλέκι.

Κατά τις 8παρά, έπαιρνα το μπάνιο μου και ακούω από τον δρόμο τον γνωστό «παλιατζίεεε, παλιατζίεε, έλα ο παλιατζίεεε..» (παλιατζίε δεν γνωρίζω, παλιατζή ναι. Μια φορά η μαμά μου του είχε δώσει ένα χαλασμένο ψυγείο).

Νόμιζα πως σε λίγο θα άκουγα και τη λατέρνα να παίζει (συνήθως όμως περνάει τα Σάββατα και ο τύπος που την περιφέρει είναι ένας Πολωνός) τότε θα πάθαινα μεγάλο κακό, θα πίστευα πως μάλλον με πήρε ο ύπνος μέσα στα αφρόλουτρα, ονειρεύομαι και ακούω ήχους από τη παιδική μου ηλικία...

Πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ακόμη τριγυρνάνε στις γειτονιές τέτοιου είδους πλανώδιοι, περιπλανώμενοι, σου βάζουν φυτιλιά και να σου ανάβουν σπίθες μέσα στο κεφάλι... Χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις όπως πριν είκοσι και βάλε χρόνια, λες και οι τρεις τους είναι οι μοναδικοί, αγέραστοι που γυρνάνε στις γειτονιές. Σαν να μεγαλώνω μόνον εγώ και αυτοί να μένουν πάντα ίδιοι.



Καρπουζάκι δεν θα πάρω ακόμη και ας λέει ο ο καρπουζάς ότι τα έχει «με το μαχαίρι». Προτιμώ τα αυγουστιάτικα που είναι και «με τη βούλα».

λέξεις αγριόχηνες

Ενώ η ψυχή μου είναι φωτεινή σαν ηλιόλουστο δωμάτιο με θέα απ’το παράθυρο λιβάδια & λίμνες, τέτοιες μέρες μουντές βροχερές, όπως η σημερινή, μεταμορφώνεται σε δωμάτιο σπιτιού σε χώρα του αρκτικού κύκλου, με αχνό το φως από λάμπα κηροζίνης.

...με το χαμόγελο σου να είναι αληθινό
όσο και το βλέμμα σου,
να πάρεις τα χέρια μου μέσα στα δικά σου,
να φιλάς τα χείλη μου,
και εγώ να σου δαγκώνω το πιγούνι,
θα σε κάνω μπάνιο,
να με λούζεις,
να με χαιδεύεις,
να κάνουμε έρωτα πριν ανοίξουμε τα μάτια μας,
κάθε πρωί,
τις νύχτες να κοιμάσαι μέσα μου,
να μ'αγκαλιάζεις γύρω από τη μέση,
θέλω να τρέχουμε στους δρόμους,
και να κοιτάμε μέσα σε σπίτια από μισάνοιχτα παραθυρόφυλλα,
ανθρώπους, πίνακες, βιβλία και φωτογραφίες,
να ακούμε μουσικές,
να βλέπουμε ταινίες,
θα βάφουμε τους τοίχους μας πράσινους και πορτοκαλί,
θα φτιάχνω κεικ σοκολάτας και στρούντελ με κρέμα,
να ψήνεις τους ελληνικούς,
βόλτα στο δάσος δίπλα σε μια λίμνη,
στη θάλασσα σε βραχώδη ακρογιάλια,
να ταξιδεύουμε,
να με παρασύρεις,
και να μου γελάς,
θα σου γελάω και’γω,
θα σε παρασέρνω,
και θα μιλάμε,
θα τσακωνόμαστε
και θα βρίσκουμε λύσεις,
να σου χαιδεύω το πρόσωπο,
να γλείφεις το λαιμό μου,
....και ακόμη χίλια πράγματα.
Θα γίνουν; κάποτε...

Τότε, εκείνη τη μέρα, γύρισα τη πλάτη μου σε ότι είχα νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή, κατάπια πάλι το κλειδί μου ρίχνοντας μια φευγαλέα ματιά πίσω μου και μπήκα σ'ένα ταξί για να φύγω πολύ μακριά...
Οι λέξεις που φώλιαζαν καιρό στο μυαλό μου, έγιναν αγριόχηνες και πέταξαν σε άγνωστους τόπους.
Νομίζω πως η φράση «είμαι ερωτευμένη μαζί σου» πέταξε δυνατά, πρώτη απ'όλες σαν την Άκα από τις "Περιπέτειες του Νιλς Χόλγκερσον".
Ίσως κάποτε να επιστρέψουν σαν αποδημητικά πουλιά για να τις χαρίσω εκεί που πρέπει.

εννοείται χωρίς δεύτερη σκέψη

Την περασμένη Κυριακή συνάντησα τον Κ. που είχα να τον δω πάνω από χρόνο.
Αυτές οι αναπάντεχες συναντήσεις είναι το καλύτερο μου.
Πάντα το γούσταρα αυτό, γιατί λέω πως τίποτα δεν είναι στη τύχη κάποιες στιγμές... Στο αγαπημένο μου μαγαζάκι στη Πανόρμου, καθόμουν στο τραπεζάκι έξω, έπινα το Μοχιτάκι μου και ένιωσα κάποιον να με ακουμπά στον ώμο.

Ο Κ. υπήρξε συμμαθητής μου από τη πρώτη δημοτικού μέχρι τη τρίτη λυκείου στο ίδιο τμήμα, όλα τα χρόνια.
Σε μια φωτογραφία που έχω, είμαστε σε αποκριάτικο πάρτυ στο σχολείο στην έκτη δημοτικού, όπου χορεύουμε μαζί, είναι τόσο γελοίο, διότι εγώ έχω ντυθεί “πυρετός της ντίσκο” (τέτοια ψωνίστικα γούσταρα από τότε) και ο Κ. που δεν είναι ντυμένος φαίνεται να ντρέπεται ... εγώ στη κοσμάρα μου.
Υπήρξε ο κούκλος του σχολείου και είχε πολύ γέλιο αυτό, διότι καθότι πολύ ντροπαλός συνέβαινε να αρέσει σε κορίτσια παντελώς αδίστακτα και ζωηρά. Στη τρίτη λυκείου πλακώνονταν για πάρτη του δύο κορίτσια στο προαύλιο και εμείς από τον 2ο όροφο παρακολουθούσαμε το ξύλο. Λέγαμε στον Κ. να κατέβει να τις χωρίσει, αλλά δεν το έκανε, μάλλον το διασκέδαζε όσο και εμείς οι υπόλοιποι. Ή πάλι μπορεί να ντρεπόταν.
Όταν δώσαμε Πανελλήνιες περάσαμε στην ίδια σχολή. Θα πηγαίναμε μαζί, αλλά εγώ τελευταία στιγμή την έκανα και έμεινα στην Αθήνα. Έτσι λοιπόν χωρίστηκαν οι δρόμοι μας.

Όλα αυτά τα χρόνια τον είχα συναντήσει ελάχιστες φορές και τα λέγαμε πάντα στο φτερό.
Η κλασσική ερώτηση που παίζει επίσης πάντα είναι «βλέπεις κανένα από τα παιδιά;» Και εννοούμε τη παρέα του σχολείου, που πλέον έχουμε χαθεί σχεδόν όλοι μεταξύ μας.

Ο Κ. μου έλεγε λοιπόν, πως σχεδιάζει να πάει στη Βαρκελώνη τον Ιούνιο και ο Π. έχει λυσσάξει να του το λέει. Ο Π. είναι το τιμώμενο πρόσωπο του ποστ στις 22/3/07 ο οποίος ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία χρόνια, και τον είχα συναντήσει τα Χριστούγεννα επίσης συμπτωματικά.
Του είπα πως είναι χαζός που ακόμη το σκέφτεται. Αυτά δεν θέλουν σκέψη, μα καθόλου. Συμφώνησε μαζί μου... και μου έκανε την αιφνίδια μαγική ερώτηση «θέλεις να έρθεις;»
Νομίζω πως όταν το άκουσα είδα στον ουρανό να σκάνε βεγγαλικά. Και επειδή ο δρόμος ήταν ήδη γεμάτος από οπαδούς του Παναθηναικού λόγω του κυπέλλου, τη στιγμή εκείνη νόμιζα πως πανηγύριζαν μαζί μου την επικείμενη αναχώρηση μου για Βαρκελώνη.

Ο Π. όταν τον πήραμε τηλέφωνο, έκανε κολοτούμπες. Μέχρι τι πρωινό μας αρέσει να τρώμε μας ρώτησε, για να κάνει τα κουμάντα του. Τι παιδί!
Την επομένη κλείσαμε τα εισητήρια. Έτσι απλά.

ιν-τερα-βιού

H 3 parties θέλει να μου πάρει συνέντευξη!

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Μικρές καθημερινές. στιγμές. Επίσης όταν πατάω το πόδι μου σε μια ξένη χώρα, τη στιγμή που μόλις έχω αφιχθεί.

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο ήλιος έξω.

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα το πρωί. Όταν άκουσα από έναν συνάδελφο πως θεωρεί την εκπομπή της Πάνια ψυχαγωγική.

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ο παρορμητισμός μου. Από τέτοια...

Το βασικό ελάττωμά σας;
Πλήττω εύκολα η ρουφιάνα (το κλέβω με μια μικρή παραλλαγή 3parties. Έτσι ακριβώς είμαι...)

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε κανένα. Κάθε φορά με βρίζω. Είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τη Μάτα Χάρι. Κούκλα και αδίστακτη. Δεν ταυτίζομαι, μα με εντυπωσιάζει.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Αυτοί που καταφέρνουν να απαρνηθούν τα υλικά αγαθά, για χάρη των πνευματικών. Όσοι πραγματοποιούν θυσίες στη προσωπική τους ζωή για να προσφέρουν στην υγεία, στην επιστήμη, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στους ανθρώπους.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Το πρώτο ταξίδι στα 17 μου στη Βόρεια Ιταλία. Φέτος στο Βερολίνο.

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Α δεν έχω αγαπημένους. Κάπως ξεχωρίζω τον Έσσε που με μεγάλωσε.

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Το έξυπνο μυαλό συνδυαστικά με τη δημιουργικότητα.

... και σε μια γυναίκα;
Την φιλαρέσκεια συνδυαστικά με την εξυπνάδα.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Βάγκνερ (εάν το ρίξω στη ποιότητα) και ο Ζαμπέτας (αν το ρίξω στα λαικά).

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Το She’s got a ticket to ride των Beatles και το Sun always shines on TV των A-ha.

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η Αίθουσα του Θρόνου του Αθανασιάδη & πολλά του Έσσε.

Η ταινία που σας σημάδεψε;
Ε τι με ρωτάς τώρα 3parties… Τα Φτερά του Έρωτα μακράν. Νομίζω πως μετά από αυτή τη ταινία άλλαξε δραματικά η οπτική μου για τον κινηματογράφο. Έπαθα μεγάλη ζημιά.

Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Εξπρεσιονιστές και Ιμπρεσιονιστές.

Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το πράσινο.

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Αυτή που θα έρθει.

Το αγαπημένο σας ποτό;
Η σαμπούκα, αλλά επειδή κάποτε την είχα ακούσει πολύ την αποφεύγω. Τα κοκτέηλ.

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για το ότι δεν έκανα ποτέ τις σπουδές που ήθελα. Μεγάλος καημός.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τους ανθρώπους που δεν κάνουν μπάνιο *άμεσος συσχετισμός με τη τελευταία ερώτηση.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Η ζωγραφική και η μαγειρική.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Τα γηρατειά. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να συμφιλιωθώ μ’αυτό.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να σώσω τον κώλο μου κανονικά. Ειδικά στη δουλειά... τα λέω τόσο πειστικά που στο τέλος τα πιστεύω.

Ποιο είναι το μότο σας;
και who are you...

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Θεαματικά. Στον ύπνο μου σαν πουλάκι, τι να το κάνω..;

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Να με πείσει πως υπάρχει.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στα δέντρα είμαι. Νομίζω ότι μπαίνω σε μια πολύ καλή φάση. Μου’ρχεται, μου’ρχεται.

Προσθέτω μια ακόμη ερώτηση:
Ποια είναι η αγαπημένη σας διαφήμιση;
Η διαφήμιση του Αναστόπουλου με τη Ρεξόνα. Παιδικό είδωλο, τέζα αντρίλα, αλλά και η καθαριότητα καθαριότητα...


Πολύ θα ήθελα να ενδοσκοπήσω στους Tradescadia, Tamara, Sigmataf, Celsious33, Attalanti, Ceasar, Unlearn, Disposition21. Και όποιος άλλος... Αν και θα έχετε λάβει ενδεχομένως τηλεφώνημα από τον Larry…

Μουζίκα

Μετά από πρόσκληση της αγαπημένης μου Τζο (Alicia ναι για σένα λέω) στρώνομαι να γράψω αγαπημένες μου μουσικές...

1.Morrissey (τρέλα από παιδάκι) – Τα άπαντα (παραδόξως το καρα’80s κομμάτι Alsatian Cousin το λατρεύω). Αυτός ο Morrissey με κατέστρεψε. Επειδή οι καταβολές μου από παιδί υπήρξαν οι μελαγχολικές μουσικές του τις οποίες ακούω ακόμη και όταν ζω στιγμές ευτυχίας... και γουστάρω κιόλας. ‘Οταν τον είδα τελευταία φορά σε συναυλία του τον περασμένο Νοέμβρη να βγάζει στο στέιτζ το πουκάμισο του και να το πετάει, τσίριζα «πέτα τα όλα παππού»... Άμα ποτέ τον γνωρίσω θέλω να του φιλήσω το χέρι.

2.Προσκύνημα στον κο Yorke των Radiohead (Fade out) και στον κο Anderson των Suede (Because we’re young) επειδή οι δίσκοι τους ήταν τα τελευταία βινίλια που έλιωσα. Η επόμενη πλάκα που έπαθα με γκρουπ ήταν οι Cranberries με τη θεική φωνή της Dolores και αργότερα οι Placebo.

3.Οι U2 στα παλιά τους – είχα βρεθεί σχεδόν προ 15ετίας στο Μιλάνο στο Zooropa tour, άκουσα το «Miss Sarajevo» από τον Bono live με Pavarotti και μπήκε στη καρδιά μου. Νομίζω πως είχα βουρκώσει.

4.Στέρεο Νόβα, μετέπειτα ο Κωνσταντίνος Β. Έμαθα από τον Celsious33 ότι ο Κ.Β. είναι αυστραλάκι σαν εμένα και από τότε τον συμπάθησα περισσότερο. Όταν πρωτοάκουσα πριν χρόνια Το Κύμα σκεφτόμουν πως αν κάποτε αποκτούσα αυτοκίνητο θα πατούσα τέρμα τα γκάζια ακούγοντας τσίτες αυτό το κομμάτι. Τελικά το έκανα. Το ίδιο μ’αρέσει με το Clubbed to death από Rob D. (Matrix o.s.t.)

5.Ο Moby με το Play. Δεν νομίζω ότι καμία δουλειά του μετέπειτα το ξεπέρασε αυτό το cd αριστούργημα. Το “Everloving” είναι ο ήχος στο κινητό μου.

6.Lola rennt & Der Krieger und die Kaiserin, τα soundtracks από τον Tom Tykwer. Εκτός από γαμάτος σκηνοθέτης είναι και μουσικό ταλέντο. Απλά σούπερ, ακόμη και αν δεν έχεις δει τη ταινία. Παρέα με τους Klimek και Heil ο άνθρωπος “ζωγραφίζει” και μουσικά. Ακόμη και η μουσική επένδυση στο μίνι “Faubourg Saint-Denis” από το Paris Je t’aime είναι εκπληκτική. Βλέπαμε το ταινιάκι με μια φίλη μου και είχαμε μείνει κόκκαλο...

7.ΕΡiΣΜΑ σπαρταράει - Sigmataf ξέρεις πόσο είχα χαρεί όταν σε άκουσα; Φιλαράκι φίνο.
Πότε θα βγει η δουλειά;;; Λύσσαξα.

8.Last but not the least. The one and only Ζαμπέτας. Μη γελάτε. Ο άνθρωπος ήταν πολύ μπροστά.


Κλασσική μουσική ακούω όταν κάνω δουλειές στο σπίτι... Χωρίς πλάκα.

1 προβατάκι, 2 προβατάκια, 3 προβατάκια, 4 προβ...

Μάλλον έπαιξε ρόλο το ότι το Σάββατο διανυκτέρευσα στο χωριό μου.
Το βράδυ κάθησα στη βεράντα . Όλοι έλειπαν. Το σπίτι είναι στην αρχή του χωριού και έχει απόλυτη ησυχία (α ρε τι σου είναι το χωριό). Το μόνο που ακουγόταν από μακρυά ήταν ήχοι από τις κουδούνες που φοράνε τα πρόβατα. Γκλιν γκλον, ωραίο, ρυθμικό και ειδικά μέσα στη νύχτα σου’κανε και το βουκολικό του. Δεν το πιστεύω έλεγα στον εαυτό μου, να πίνω το ποτάκι μου υπό τους ήχους κουδούνων Σάββατο βράδυ. Μου άρεσε όμως γιατί με ηρεμούσε.
Οι επιλογές που έχει το χωριό για να βγεις είναι το καφενείο του χωριού (άκυρο) ή η κοντινή κωμόπολη, αλλά δεινοπαθείς την ώρα και τη στιγμή αν βρεθείς σε τοπικό μαγαζί. Μουσική ελεεινή και ο κόσμος σε κόβει με τη μία, λες και γράφεις στο κούτελο «δεν είμαι από εδώ». Σπίτι καλύτερα.

Νύσταξα, πήγα για ύπνο. Και κάποια στιγμή με επισκέφθηκε το πρόβατο...
Το πρόβατο εμφανίστηκε μέσα στο σπίτι μου στην Αθήνα και θρονιάστηκε στη μεγάλη φλοκάτη του δωματίου μου. Όταν το είδα πρώτον σκέφτηκα πως πρέπει επιτέλους να σηκώσω τα χαλιά (καλοκαίριασε) και δεύτερον ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;
Το πρόβατο ήταν παχύ και λευκό με τρελό μαλλί, σαν αυτά της Αυστραλίας και όχι σαν τα βρωμιάρικα τα δικά μας που είναι μπεζ-καφέ. (Η φωτογραφία βέβαια θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι του ξαδέλφου του από το Μεξικό, και όχι η δική του, αλλά αυτή μου άρεσε).

Το πρόβατο με κοίταξε και μου μίλησε. Όχι «μπεεε» και μαλακίες, μου μίλησε κανονικά. Μου ζήτησε νερό και μου είπε πως πρέπει να βάλω τάξη στο σπίτι μου.
Η αλήθεια είναι πως τον τελευταίο καιρό το έχω παραμελήσει το σπιτάκι μου γιατί δεν μαζεύομαι και πολύ μέσα, αλλά με ενόχλησε που μου την είπε το πρόβατο.
Μόλις ήπιε το νερό που του πήγα, του ζήτησα να φύγει, αλλά το πρόβατο μου είπε πως δεν θα πάει πουθενά αν δεν βάλω τάξη στο σπίτι μου (κολοπρόβατο) και αν δεν πάρω να διαβάσω το Φωτογράφο της Τουλούζης! Εκεί τα’χασα. Τις προάλλες είχα πάει να αγοράσω ένα βιβλίο και αμφιταλαντευόμουν μεταξύ του Ουελμπέκ και του Ντυμπουά. Τελικά επέλεξα τον πρώτο. “Η δυνατότητα ενός νησιού” μου φαίνεται βαρετό και μετάνοιωσα που το πήρα. Αλλά είναι διαφορετικό όσο να’ναι, να σου αντιπροτείνει κάτι ένα πρόβατο με πνευματικές ανησυχίες...
Το πρόβατο μετά από αυτό το έδιωξα. Μάλιστα όπως του άνοιξα τη πόρτα το κλώτσησα στα πισινά του και το ξαπόστειλα κανονικά από τις σκάλες. Και πολύ το ευχαριστήθηκα.

Κάποτε είχα ξαναδεί πρόβατα στο σπίτι μου και ήταν από τα όνειρα που μου είχε κάνει εξαιρετική εντύπωση, γιατί αφ’ενός τα θυμάμαι σπάνια πλέον και αφ’εταίρου ένα τέτοιο όνειρο, τι στο καλό, σου μένει...
Τα όνειρα είναι μυστήρια. Δεν προσπαθώ να τα αναλύσω, κάποτε προσπαθούσα και πάντα στο τέλος κατέληγα να σκέφτομαι βλακείες. Είμαι σίγουρη όμως πως το πρόβατο προσπάθησε να μου πει κάτι να αλλάξω. Το υποσυνείδητό μου φωνάζει υπό τη μορφή προβάτου. Αυτή είναι η εύκολη εξήγηση. Η δύσκολη είναι ο τρόπος να βάλω τάξη στο σπίτι μου, που μπορεί να εννοούσε τη ζωή μου. Λέω τώρα...
Μάλλον έπρεπε να ρωτήσω τη γνώμη του πριν το ξαποστείλω. Και αποκλείεται να ξανάρθει τώρα μετά τα κλωτσίδια.