ο καρπουζάς

Μπορεί να συμβαίνει και σε άλλες περιοχές στην Αθήνα, υποθέτω πως ναι, μα σήμερα πέρασαν από την γειτονιά μου τρεις τζίπσυ κινγκς. Βασιλιάδες κανονικοί.

Ο ένας φώναζε περήφανα «κεράσια, πεπόνια, καρπούζια..μπακλαβάδες» (με το τελευταίο προφανώς έκανε αναφορά στη γλύκα των εδεσμάτων). Μπακλαβάδες! Απίθανο.

Το επόμενο σετάκι ο μοναδικός... «έλα έλα καρεκλάααα, καρεκλάαα, καρεκλάααα...» (ο καρεκλάς), με ένα ντάτσουν πίτα στη πλαστική καρέκλα. Είχε και μουσική υπόκρουση ήχους από συνθεσάιζερ συνδυαστικά με τουμπερλέκι.

Κατά τις 8παρά, έπαιρνα το μπάνιο μου και ακούω από τον δρόμο τον γνωστό «παλιατζίεεε, παλιατζίεε, έλα ο παλιατζίεεε..» (παλιατζίε δεν γνωρίζω, παλιατζή ναι. Μια φορά η μαμά μου του είχε δώσει ένα χαλασμένο ψυγείο).

Νόμιζα πως σε λίγο θα άκουγα και τη λατέρνα να παίζει (συνήθως όμως περνάει τα Σάββατα και ο τύπος που την περιφέρει είναι ένας Πολωνός) τότε θα πάθαινα μεγάλο κακό, θα πίστευα πως μάλλον με πήρε ο ύπνος μέσα στα αφρόλουτρα, ονειρεύομαι και ακούω ήχους από τη παιδική μου ηλικία...

Πραγματικά αξιοθαύμαστο πως ακόμη τριγυρνάνε στις γειτονιές τέτοιου είδους πλανώδιοι, περιπλανώμενοι, σου βάζουν φυτιλιά και να σου ανάβουν σπίθες μέσα στο κεφάλι... Χρησιμοποιούν τις ίδιες εκφράσεις όπως πριν είκοσι και βάλε χρόνια, λες και οι τρεις τους είναι οι μοναδικοί, αγέραστοι που γυρνάνε στις γειτονιές. Σαν να μεγαλώνω μόνον εγώ και αυτοί να μένουν πάντα ίδιοι.



Καρπουζάκι δεν θα πάρω ακόμη και ας λέει ο ο καρπουζάς ότι τα έχει «με το μαχαίρι». Προτιμώ τα αυγουστιάτικα που είναι και «με τη βούλα».