Ενστικτώδης αντίδραση στην απτική επαφή
Έβηξε απότομα και την ακούμπησα απαλά στη πλάτη λέγοντας της «θέλεις λίγο νερό;» Τινάχτηκε σχεδόν απ’τη θέση της, με κοίταξε με έκπληκτο βλέμμα, «όχι» απαντά.
Ένιωσα άσχημα προς στιγμή, μα η αυθόρμητη κίνηση μου έγινε λόγω οικειότητας, είμαστε συνεργάτες-συνάδελφοι εδώ και ένα χρόνο.
Συνειδητοποίησα αμέσως μετά, ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω ακουμπήσει ποτέ ξανά και δεν έχει τύχει να δω και άλλους να το κάνουν.
Οι άνθρωποι είναι σαν φοβισμένα πουλιά μερικές φορές.
Ένιωσα άσχημα προς στιγμή, μα η αυθόρμητη κίνηση μου έγινε λόγω οικειότητας, είμαστε συνεργάτες-συνάδελφοι εδώ και ένα χρόνο.
Συνειδητοποίησα αμέσως μετά, ότι αυτόν τον άνθρωπο δεν τον έχω ακουμπήσει ποτέ ξανά και δεν έχει τύχει να δω και άλλους να το κάνουν.
Οι άνθρωποι είναι σαν φοβισμένα πουλιά μερικές φορές.
Δέχομαι από μερικούς ανθρώπους την επαφή, ενώ δεν την αντέχω από άλλους. Χωρίς να σημαίνει πως τους αντιπαθώ. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το φύλο. Αν νιώσω καλά, ασφαλής, αγγίζω, αγκαλιάζω, αλλά αν το κάνει κάποιος που δεν το περιμένω, είναι λες και με χτυπάει ρεύμα.
Καμιά φορά χαμογελάω για να νικήσω το φόβο μου, κοιτάω στα μάτια τους ανθρώπους που μπορεί να με αγχώνουν υπερβολικά, απλά για να το ξεπεράσω. Να τους ξεπεράσω.
Αλλά αυτό με την επαφή, είναι παράξενα ανυπέρβλητο ώρες-ώρες...
20 Comments:
απο τις πεντε αισθησεις ειναι αυτη που αποζητω πιο εντονα.αφη
(επ)αφη..
αλλα εχεις δικιο.φοβομαστε εμεις οι ανθρωποι."φοβισμενα πουλια" που αρνουνται να εξοικειωθουν με κατι τοσο ομορφο.ισως γιατι τα δεδομενα εχουν αλλαξει και το αγγιγμα δεν ειναι πια καλοπροαιρετο.
Ναι Δεσποσύνη, πολύς κόσμος φοβάται το άγγιγμα. Η αντίδρασή τους όμως αυτή δεν είναι ενστικτώδης. Είναι μαθημένη, επίκτητη αντίδραση φόβου... η οποία μάλιστα εμποδίζει την ενστικτώδη αντίδραση να δεχθούν το άγγιγμα, και ίσως να ανταποδώσουν...
Υπάρχει αυτό που λέμε comfort zone. Οι άνθρωποι νοιώθουν άβολα όταν κάποιος άλλος βρεθεί μέσα σ'αυτή τη ζώνη.Στους ανθρώπους της πόλης αυτό το comfort zone έχει γίνει αρκετά μεγάλο.
Αποτέλεσμα απομόνωσης;
Οι άνθρωποι της πόλης νομίζουν ότι φλερτάρεις όποτε αγγίζεις κάποιον.
Μεγάλο θέμα όλο αυτό.
Φαντάσου να ήταν και αγκαλιά τι θα πάθαινε... ;)
από μακρυά κι αγαπημένοι, που λένε ;))
Για μένα απτική επαφή = χάδι
Το αποζητώ και προσπαθώ να το προσφέρω
Για μένα το πράγμα είναι πολύ απλό με την αφή , μ αρέσει να την προσφέρω , από φιλικό χτύπημα στην πλάτη σε συνάδελφο ή παλιό γνώριμο, μέχρι αγκαζάρισμα στο δρόμο με φίλη , και εμένα με ξαφνιάζει ευχάριστα όταν κάποιος με αγγίζει . Εχω προσέξει ότι αρκετοί άνθρωποι είναι αμήχανοι και δεν αγγίζουν ποτέ , και είναι κάτι που δεν μπορώ καθόλου να καταλάβω. Συμφωνώ ότι στην επαρχία οι άνθρωποιι αγγίζονται πολύ περισσότερο , και ειδικά όταν θέλουν να τους εκτιμήσεις σε αγγίζουν. ( και γω τότε το κάνω όταν υποσυνείδητα θέλω ο άλλος να με συμπαθήσει ). Να ξεκολλήσουμε και να ακουμπιόμαστε λέω εγώ !
Μου έφερες στο μυαλό την αγκαλιά. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που την αντέχουν την αγκαλιά τη μεγάλη και δυνατή, όπως ελάχιστοι επίσης και εκείνοι που μπορούν να την προσφέρουν και να τολμήσουν να αφεθούν σε αυτήν. Δε θα μπορούσα να ζήσω με ανθρώπους που δεν αντέχουν να αγκαλιάζουν...
ωραίο θέμα, μεγάλο
χωρίς τελειωμό!
Η παραβίαση της προσωπικής ζώνης σα να λέμε;
Alicia θα έλεγα ότι το άγγιγμα δεν είναι ΠΑΝΤΑ καλοπροαίρετο (nice to c u μετά από πολύ καιρό!)
Serenity ναι. Μα τι στο καλό να φταίει..;
Δόκτωρα το comfort zone που αναφέρεις παίζει πολύ στη λεπτή γραμμή άγγιγμα για την επαφή - άγγιγμα για το φλερτ. Πολύ μεγάλο θέμαααα...
Άβατον :) για φαντάσου!
Κάιζερ, εμένα η τύπισσα μια φορά, αυτό μου έδωσε να καταλάβω. Την επόμενη ίσως μου δαγκώσει το χέρι!
Τάσο καλά κάνεις. Είναι ωραίο να είσαι αυθόρμητος, γιατί αυτό είναι αληθινό!
Celsius σήμερα επέστρεψα από το χωριό. Εκεί οι άνθρωποι σ'αγκαλιάζουν, σε ρωτάνε "τι κάνεις" και σε κοιτούν στα μάτια. Και'γω εκεί ένιωσα καλά.
Tradescadia ούτε και'γω. Αλλιώς θα ένιωθα λες και ζω σε γυάλα...
Paranoia ε ναι... !
Sigmataf κάπως έτσι. Μόνο που η συνάδελφος στη "ζώνη" της έχει βάλει ηλεκτροφόρα καλώδια, λουκέτα, σιδεριές... άστο! :)
Ταπ... σ'ακούμπησα... :)
Ειναι ενα θεμα αυτο...απο ποιους ανθρωπους δεχομαστε το αγγιγμα ευχαριστα και ταυτοχρανα τραβανε το δικο μας...τις περισσοτερες φορες δεν εχει να κανει με την οικειοτητα που εχεις με το ατομο(για μενα τουλαχιστο)αυτο συμβαινει απο την πρωτη στιγμη και ανεξαρτητα απο το ειδος της σχεσης μου με αυτον/η.Ειναι μαλλον θεμα "χημειας", οπως κι αν μεταφραζεται αυτο...
φιλια
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους ακόμα και η χειραψία αποτελεί μαρτύτριο για ΄μένα.
Αν τη δούμε σαν εστία μικροβίων, έχουμε μια καλή δικαιολογία να την αποφεύγουμε. Επίσης, όταν χαμογελάμε δείχνουμε τα δόντια μας, οπότε, μπορούμε να το καταργήσουμε ΚΑΙ αυτό. (SIC)
Θεός ή αγρίμι αυτός που θεωρεί ότι μπορεί μόνος. Τόσα, μα τόσα πολλά υπέροχα αυτά που χάνει μακριά από ανθρώπους.
mipos olo auto epeidi i afi eniote prokalei kai anatrixiles? :o)
kalimera!
Πόσο δίκιο έχεις..
Hunter νοητά!
Tamara είμαι απόλυτα σύμφωνη με τη "χημεία" που αναφέρεις! :)))
Πώπω Attalanti μου, εγώ αν κόψω και το χαμόγελο μπορεί να πεθάνω από κατάθλιψη...
Angel καμιά φορά ναι..
Weirdo κοριτσάκι! έχω;
εγώ πάλι είμαι το ακριβώς αντίθετο αγαπητή Δεσποσύνη.
Χωρίς την επαφή δεν λειτουργώ :-)
Πρέπει να είμαι ή πολύ εξοικειωμένη με κάποιον, ή σίγουρη για της προθέσεις του, για να δεχτώ το άγγιγμα. Δεν είμαι συνηθισμένη. Ίσως γιατί είναι η πιο πολύτιμη αίσθηση για μένα και συνδυασμένη με πρόσωπα που αγαπώ πολύ.
Post a Comment
<< Home