Πρέπει επιτέλους να κοιμηθώ απόψε

Πως θα μπορούσε η μνήμη να μας βοηθήσει να διεκδικήσουμε τη ζωή μας; Ρώτησα την Έ. Πάντα πίστευα πως η μνήμη είναι ο πιο ισχυρός δεσμός που μπορεί να έχει ο άνθρωπος με το παρελθόν του. Και πως θα μπορούσαμε να τη χρησιμοποιήσουμε δυναμικά για να κάνουμε μεγάλες ανατροπές στο παρόν και για ότι έρχεται. Η μνήμη λειτουργεί με θράσσος, δικαιωματικά. Δεν έχει υποχρεώσεις, παρά μόνον δυνατότητες, δικαιώματα σε όλο μας το είναι και το ζην. Φέρνουμε στο νου εικόνες, συναισθήματα, ανακαλούμε μυρωδιές. Απλά γιατί έτσι το αφήνουμε να μας συμβεί τη δεδομένη στιγμή.

Η Έ. με κοίταξε και χαμογέλασε. Είσαι ο πιο ατρόμητος άνθρωπος που έχω γνωρίσει, μου απαντά. Είσαι ηλίθια της είπα. Αν ήμουν ατρόμητη δεν θα έκλαιγα τη στιγμή που μου το έλεγε. Τα δάκρυα μου πέσανε στο ποτήρι κάνοντας τη σύσταση του ούζου που έπινα ακόμη πιο θολή. Οι ατρόμητοι άνθρωποι δεν κλαίνε ποτέ.
Άρχισε να μου εξιστορεί και να υποστηρίζει την άποψη της και εγώ στωικά έβλεπα και άκουγα ως παρατηρητής της ζωής ενός άλλου. Τότε άρχισα να επιβεβαιώνω πως η εντύπωση που έχω για τον εαυτό μου, η ζωή αυτή στα μάτια των άλλων είναι μια άλλη εικόνα. Πιο ξεκάθαρη από αυτή που έχω εγώ για μένα. Και διαφορετική σε πολλά γαμώτο. Αν μπορούσα να δω και’γω αυτή την εικόνα, μήπως τελικά έπραττα και διαφορετικά. Μπα, καλύτερα στο κόσμο μου...

Ζούμε τη ζωή, αλλά μπορούμε να τη φανταστούμε; Νομίζω δεν είναι πολύ εύκολο να φανταστείς τη ζωή. Είναι παρακινδυνεμένο. Για πολλούς αυτό μπορεί να αποβεί εώς και τρομακτικό ή τραυματικό. Αν κάτσεις να σκεφτείς τις άπειρες δυνατότητες που απλώνονται μπροστά σου, εκτός του ότι αρχικά αυτό μπορεί να σε ενθουσιάσει, μπορεί να σε συντρίψει, αν συνειδητοποιήσεις πως απλά υπάρχεις. Ποιές δυνατότητες άρπαξες από τα μαλλιά και ποιές άφησες να γλυστρήσουν, τραβώντας το καζανάκι κιόλας. Πολλοί μπερδεύουν τη ζωή με την ύπαρξη. Βλέπω ανθρώπους γύρω μου και λέω «αυτός υπάρχει, δεν ζει».

Θύμησα στην Έ. πως τον τελευταίο χρόνο σκέφτομαι τη ζωή μου όπως είναι επί του παρόντος, αλλά με μια άλλη προοπτική. Φέρνω στο νου μου εικόνες σαν να ζω παράλληλες ζωές. Πάντα το γούσταρα αυτό, από παιδί. Εντελώς διαφορετικές ζωές, που μπορεί να άλλαζαν και τη ψυχοσύνθεση μου σε κάθε περίπτωση. Η ζωή νούμερο 6 είναι ενδεχομένως αυτή που μου αρέσει περισσότερο να επιλέξω για να πραγματώσω.

Το να ζεις επικινδύνως! Η άλλη αγαπημένη Έ. έτσι μου είπε μια φορά. Της ζήτησα να μου γράψει σε ένα χαρτάκι τη φράση, διότι στα ιταλικά που τη πρόφερε, δεν μπορούσα να τη καταλάβω. “Vivere Pericolosamente”. Σιγά το επικίνδυνο. Η ψυχή μου μπορεί να γαμιέται, αλλά το μυαλό μου παίζει πιο δυνατά παιχνίδια.
Κοίτα πως θα γίνει η μεγάλη ανατροπή. Κοίτα.



Ο blogger από την άλλη, μου κάνει παιχνίδια και με δυσκολεύει να ανεβάσω τις φωτο από το ταξίδι. Να δω πότε θα τα καταφέρω...