What's the story morning glory ?Μάτια
Ένιωσα την ανάσα του κοντά στο λαιμό μου. Ήρθε... Μα δεν μπορώ να τον δω.
Μου κλείνει τα μάτια με τα χέρια του.
Αγχώνομαι.
Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου. "Όχι" μου λέει, γιατί ακούει τη σκέψη μου.
Απλώνω το χέρι μου να τον αγγίξω φευγαλέα, να καταλάβω... Φοράει ρούχα από βελούδο.
Και φαντάζομαι μόνο μάτια. Στο μπλε της νύχτας, στο γαλάζιο της μέρας...
Μοιάζει να είναι από άλλη χώρα, από κάπου αλλού. Μπορεί οι πρόγονοι του να ήταν από μακριά...
Αισθάνομαι πως χαμογελά. Ακούει τη σκέψη μου!
Έχει πρακτικό νου. Μα η ψυχή του είναι με χαμόγελα, δάκρυα, τραγούδια, θησαυρούς και αναμμένα μανουάλια...
Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Γιατί πλησίασε και φίλησε τα κλειστά μου μάτια...
posted by Desposini Savio at 8:35 AM
17 Comments:
Δεσποσύνη μου, νιώσε απλά το φιλί στα κλειστά μάτια.. Χωρίς να σκέφτεσαι..
καλημέρα
Απλά το ονειρεύομαι γλυκειά Weirdo...
καλημέρα!
Μ'άρεσε το ταξίδι σου μικρή μου...
Εκπληκτικό :)
Χαίρομαι Hunter.
Καλημέρα ;)
Πολύ ρομαντικό :)
Το βρίσκεις Serenity;
Μπορεί...
Σίγουρα αν υπάρχει, αυτός ο κάποιος, και διαβάσει το post, θα γουστάρει πολύ.
Βέβαια απο την άλλη αν δεν το διαβάσει πάρτον τηλ, να του το διαβάσεις εσύ.
"θησαυρούς και αναμμένα μανουάλια..."
Εύγε!!!!
Κλείσε και ονειρέψου. Εγώ τρώω σοκολάτα να εξαλείψω την γεύση του φιλιού.
Αλλά μπροστά, όσο γίνεται. Αργα στην αρχή και μετά μες φτερά στα πόδια.
Τις καλησπέρες μου
Sigmataf, όπως λες και 'συ αν..
Θα έρθει η ώρα!
Χνουδάκι... ναι, μπροστά.. αυτός είναι ο λόγος που το έγραψα.
Καλημέρες
Θα έρθει κι η ώρα που δε θα το σκέφτεσαι να ανοίξεις τα μάτια...Γιατί θα είναι εκεί...Καλήμέρα!
Tradescadia Ξέρεις εσύ...;)
M΄αρέσει η φωτό που διάλεξες γιατί αφήνει πολλά στη φαντασία. Καλή σου μέρα D.S.
Καλημέρα Helorus.
Ούτε'γω δεν μ'αναγνωρίζω...
Ένα μικρό ταξίδι ήταν... κρίμα που δεν διαβάζεται με κλειστά τα μάτια!
Nyktipole :)
Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Γιατί πλησίασε και φίλησε τα κλειστά μου μάτια...
Είπες...
μα εγώ:
Κλείσε τα μάτια σου, σου είπα τρυφερά,
εκεί κοντά, που το κόκκινο αχνοφάνηκε,
του νυσταγμένου ήλιου.
Μα συ, μισάνοιχτο το άφησες το ένα.
Κι είπες:
Μ΄αυτό, που το σκεπάζει το κουρασμένο βλέφαρο,
με τούτο θα σε πλάσω.
Και μ΄έπλασες.
Μέσα σου, με ταξίδεψες, πάνω σου.
Καραβοκύρης σε φουρτούνα φθονερή, έπλεα στα μαλλιά σου,
τα δαχτυλίδια του καπνού απ΄το φουγάρο πούβγαιναν,
του καραβιού και του μυαλού,
μπλέκονταν σ΄αγκάλιασμα σφιχτό
με τους βοστρύχους των μαλλιών,
κι ένα μικρό δαχτυλιδάκι, το πιο μικρό απ΄όλα,
ήρθε, τ΄αυτί σου χάϊδεψε, σου μίλησε σιγά,
το χάδι ένοιωσες, τα λόγια τ΄άκουσες.
Με το μικρό σου δαχτυλάκι το δαχτυλίδι το ίσιωσες,
γιατί το μάτι σου τα΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.
Γεωργός που σκέπαζα τις αυλακιές που σου ΄χαν κάνει,
αλλοτινοί σου εραστές,
κι έβαζα σπόρους, πριν, που έμελλε να καρπίσουν,
-τι κι αν το άνυδρο τοπίο ποτέ δεν υδατώθηκε,
κι οι σπόροι απόμειναν στεγνοί-,
εγώ φύτευα, φύτευα,
πότε ένα γελάκι σου σε κάτι που ΄πα
και πρόσμενα να γίνει γέλιο απ΄την καρδιά σου,
να με τραντάξει και να ξεχάσω τα΄ανήλιαγα χαμόγελα
που σ΄ένα υγρό υπόγειο με είχανε λυγίσει,
πότε μια κραυγίτσα ερωτική, εκεί στο τέλος,
που σου ΄λεγα μ΄άγγελο μοιάζεις,
πότε ένα χρώμα ροζ που έβαζες στα μάγουλα,
σαν ήτανε να βγούμε,
πότε μια κόκκινη ανταύγεια απ΄τα μαλλιά σου που ΄βαψες
και ρώταγες κοκέττικα, μου πάει;
εγώ φύτευα, φύτευα,
-τι κι αν το άνυδρο τοπίο ποτέ δεν υδατώθηκε,
κι οι σπόροι απόμειναν στεγνοί-,
Ένα μικρό σποράκι, το πιο μικρό απ΄όλα
έβγαλε φυλλαράκι.
Με το μικρό το δαχτυλάκι το ξερίζωσες.
γιατί το μάτι σου τα΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.
Ο καλός σου, καλέ μου με είπες.
Με ένα λάμδα μακρόσυρτο κι υγρό,
Που το ΄λιωσες στο θολωτό σου ουρανίσκο
σαν καραμέλα γάλακτος
που έπαιρνες παλιά, μικρή σαν ήσουν,
Ακουσα την ήχο απ΄ το λάμδα,
Τη γλύκα ρούφηξα στα χείλη,
Μια σταγόνα στο αυτί και μια στο στόμα.
Μια σταγονίτσα μικρή, την πιο μικρή απ΄όλες
από το λάμδα, στα χείλη σου π΄απόμεινε,
δεν μου την έδωσες.
Με το μικρό σου δαχτυλάκι τη σκούπισες.
γιατί το μάτι σου τ΄ακοίμηστο σαν τόδε, ζήλεψε.
Και σε πλησίαζα, μαζί κι΄αλάργευα.
...................
Και είπες:
Με το άλλο, το ακοίμηστο, με τούτο θα σε ζήσω,
Δεν μ΄έζησες.
Κλείσε τα μάτια και τα δυό, θανάτωσέ με.
΄Η άνοιξέ τα και τα δυό.
Δεν είμαι δυό μισά κομμάτια ενωμένα.
"εκεί κοντά, που το κόκκινο αχνοφάνηκε,
του νυσταγμένου ήλιου"
καλημέρα Elix_geo.
Αν αυτό που έγραψα σου δημιούργησε τέτοιες εικόνες..τι να πώ.
Ευχαριστιούνται τα μάτια μου και ταξιδεύει το μυαλό μου.
Post a Comment
<< Home