Κυριακή

Για τις μέρες που ζω σε αυτή τη γη,
για αυτή τη ζωή ή την επόμενη...

Για τις στιγμές που περπάτησα με τα πόδια μου γυμνά,
για τις ώρες που έχω βρεθεί στη φύση, μέσα της...

Για τους ανθρώπους που πέρασαν δίπλα μου στάθηκαν, έφυγαν,
για όσους άπλωσα τα χέρια μου...

Για τους φίλους που έχω αποκτήσει,
για τους λίγους που μπορεί να έρθουν...

Για τον έρωτα που με μπέρδευε πάντα,
για την αγάπη που μου έκλεινε τα μάτια...

Για τη ψυχή μου που τρελαίνομαι όταν αυτή σκοτεινιάζει,
για την καρδιά μου που χτυπά αληθινά...

Έναν στίχο να δανειστώ,
"Η αγκαλιά σου είναι η Σκάλα του Μιλάνου"... (Β.Παπακωνσταντίνου)

...απλά γιατί ένιωσα Άνθρωπος.