Μάτια

Ένιωσα την ανάσα του κοντά στο λαιμό μου. Ήρθε... Μα δεν μπορώ να τον δω.
Μου κλείνει τα μάτια με τα χέρια του.
Αγχώνομαι.
Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου. "Όχι" μου λέει, γιατί ακούει τη σκέψη μου.
Απλώνω το χέρι μου να τον αγγίξω φευγαλέα, να καταλάβω... Φοράει ρούχα από βελούδο.

Και φαντάζομαι μόνο μάτια. Στο μπλε της νύχτας, στο γαλάζιο της μέρας...
Μοιάζει να είναι από άλλη χώρα, από κάπου αλλού. Μπορεί οι πρόγονοι του να ήταν από μακριά...
Αισθάνομαι πως χαμογελά. Ακούει τη σκέψη μου!

Έχει πρακτικό νου. Μα η ψυχή του είναι με χαμόγελα, δάκρυα, τραγούδια, θησαυρούς και αναμμένα μανουάλια...
Δεν θέλω να σκέφτομαι άλλο. Γιατί πλησίασε και φίλησε τα κλειστά μου μάτια...

Για τις χθεσινές αγκαλιές, αγαπημένο μου τραγούδι...

Πήρα λουλούδια κι έπλεξα,
στεφάνι να σου κάνω
και ένα άσπρο σύννεφο κι ένα άσπρο σύννεφο
εκεί για να σε βάλω

Και χίλια περιστέρια, να σου φιλούν τα χέρια
κι εγώ να σ‘ αγαπώ, κι εγώ να σ‘ αγαπώ

Πήρα απ τ‘ αηδόνια τις φωνές,
να λέω τ‘ όνομά σου
και από χίλια αρώματα και από χίλια αρώματα
έφτιαξα τ‘ άρωμά σου
Πήρα των αστεριών το φως,
χρυσάφι να σε ντύσω
την αγκαλιά μου άνοιξα, την αγκαλιά μου άνοιξα
εκεί για να σε κλείσω...

Μουσική/Στίχοι: Ζαμπέτας Γιώργος/Κλειάσιου Ιωάννα

Εδώ

Μια στιγμή ξαφνική πριν χρόνια, ένα βλέμμα προς τη θάλασσα για το πλοίο που περίμενα να έρθει... Όταν σε είδα νόμιζα πως είχες φτάσει ΕΔΩ σε μένα, για να φύγουμε μαζί..
Για ότι δεν θέλησες να μάθεις κάποιος λόγος θα υπάρχει.
...Και όλα είναι εδώ και άλλα πολλά που ίσως φαντάστηκες για μένα.




Δεν έμαθες ότι μ'αρέσει να πίνω τον καφέ μου καυτό και να καίγεται η γλώσσα μου, όπως τώρα...
Πως μ'αρέσει ν'ακούω μελαγχολικές μουσικές στο ραδιόφωνο...
Να παίρνω το αμάξι και να ταξιδεύω τη νύχτα...
Να κοιτάζω μέσα σε ξένα σπίτια από τον δρόμο...
Τα Λούνα Παρκ...
Οι βόλτες που αρχίζουν μέρα και καταλήγουν αργά...
Το μαγείρεμα τη νύχτα...
Το ροζέ κρασί...
Οι βενετσιάνικες μάσκες...
Τα δάση...
Το άναμμα των κεριών...
Η μυρωδιά από λιβάνι...
Οι γάτες και τα πουλιά...
Τα ταξίδια που προγραμματίζονται έκτακτα, για όπου να'ναι...
Τα βραχώδη ακρογιάλια...
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες...
Οι ζωγραφιές πορτραίτα...
Οι άνθρωποι που μου μιλούν κοιτώντας με στα μάτια...
Τα παιδικά χαμόγελα...
Τα τούρκικα παραμύθια...
Να αγκαλιάζομαι με τους φίλους μου...
Να κάνω μασάζ...
Τα γλυκά με κρέμα βανίλια...
Να χαμογελάω ακόμη και όταν είμαι χάλια...
Μ'αρέσει που με λένε ψώνιο...

Τα πιο μέσα της ψυχής βαθιά κρυμμένα. Το κλειδί κρατώ σφιχτά και αφήνω να γυαλίσει λίγο ανάμεσα στα δάχτυλα, απλά για να φανεί ότι υπάρχει... όποιος έχει χέρια επιδέξια θα το κλέψει...

Το παραμύθι με την αλεπού...

Κάθε βράδυ ερχόμουν και σου έφερνα ζεστό γάλα με μέλι... πόσο μ'ανακάτευε εκείνη η μυρωδιά, αλλά ήθελα πολύ να σε δώ, μ'αυτό το λίγο φως από το πορτατίφ...
Ήταν τότε που δεν μας μίλαγες. Μόνο σε μένα καμιά φορά χαμογελούσες και με χάιδευες στη πλάτη. Απλά ένιωθα ότι μ'αγαπάς...
Έμπαινα κάτω από τα σκεπάσματα και σου έπιανα τη μύτη... Η μύτη σου μ'αρέσει ακόμη, όσο και η δική μου... πολύ δηλαδή! Κοιτούσα τα τεράστια μάτια σου και μου'λεγες ότι όταν ήσουν μικρό παιδί σε φώναζαν "καρύδα" γιατί τα μάτια σου έμοιαζαν έτσι...

Και ξεκίναγες το παραμύθι με αυτή την ταλαίπωρη αλεπού, που μες στο καταχείμωνο έφυγε από το δάσος και κατέβηκε στο χωριό για να βρει φαγητό για τα 3 αλεπουδάκια της.
Κανείς δεν της έδινε και αν κάποιος τελικά προσφερόταν να της δώσει ήταν φαγητό που δεν το τρώγανε οι αλεπούδες, όπως για παράδειγμα φακές..."τρομερή ατυχία" μου έλεγες...
Αναγκάστηκε λοιπόν η αλεπού να μπει σε ένα κοτέτσι και να κλέψει μια κότα, την έπιασαν, την πήγαν στο δικαστήριο, αλλά ο δικαστής τη λυπήθηκε μόλις αυτή άρχισε να κλαίει και της έδωσε χρήματα για να πάρει φαγητό για τα αλεπουδάκια... και μου περιέγραφες μετά τι φαγητά τους έφτιαχνε η μαμά αλεπού και τι ωραία που περνούσε όλη η αλεπουδοοικογένεια...
Είχα τότε έναν προβληματισμό, παρ'ότι μικρό παιδί... σε ρώτησα κάποια στιγμή "-αφού τα φαγητά θα τελειώσουν, τι θα γίνει μετά;". "Θα αναγκαστεί να ξανακλέψει μια κότα" μου είπες. "-Γιατί;" . "Για να μπορώ να σου ξαναλέω την ιστορία...".
Προχθές στο τηλέφωνο σου είπα ότι σ'αγαπάω. "Και'γω γιαβρί'μ" απάντησες...

Pieta

Ω... μα τι υπόκλιση ήταν αυτή! και δεν ήξερε καν τ'ονομά μου...
Μέσα σ'ενα bar στου Ψυρρή, αισθάνθηκα σαν καλεσμένη στη Villa Borgese..
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε κάνουν να θες να τους εμπιστευτείς μυστικά σου, κι ας μην τους γνώριζες ποτέ πριν...

Τι κι αν έφυγε ο πατέρας σου νωρίς, κι αν έχασες κάποια χρόνια σε μια ζωή παραίσθηση...γλίτωσες καλέ μου διασκεδαστή, και φανερώθηκες μπροστά μου με χαμόγελο, καθαρός, γνήσιος και πιο σοφός.
Από μικρό και από τρελό ακούς αλήθειες.. έτσι λένε.

"Να προσέχω τον εαυτό μου, να με αγαπάω, και να φέρω στον κόσμο καλά και όμορφα παιδιά...". Ωραία που τα λες! Τι απλά που είναι όλα ε; Και τόσο δύσκολα συνάμα...Χα!
"Βάζω στόχο το φεγγάρι, και όχι τη λάμπα στο δωμάτιο, αφού δεν μπορώ να φτάσω ποτέ σ'αυτό να μην στεναχωρηθώ. Να να πω μια μέρα δεν βαριέσαι, δεν γινόταν άλλωστε ποτέ να φτάσω... είναι πολύ μακριά..". Θα υπάρχει κάποιος τρόπος. Θα ανακαλύψω το δικό μου δικό μου διαστημόπλοιο...

"Έχεις ένα πρόσωπο σαν της Παναγίας..." και κοκκίνισα σαν κοριτσάκι... "Φύγε... να αγαπηθείς". Αχ, καλέ μου φίλε... Είναι που από παιδί μ'άρεσε να ζω τις στιγμές όπως είναι.
Ξέρω πως περπατάω την καρδιά μου σε σκοτεινό μονοπάτι και δεν ρίχνω πίσω μου χαλικάκια για να ξαναγυρίσω, όπως ο Κοντορεβυθούλης
"Τ' άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη του κοντορεβυθούλη ποιος πρώτος θα τα βρει; Στους δρόμους σκορπισμένα για σένα και για μένα κι όποιος πρώτος τα βρει στο κάστρο αυτός θα μπει. ...Το μόνο της ζωής μου ταξίδι είσαι εσύ, κοντεύω τα σαράντα κι ακόμα είμαι παιδί. .." .

Κάπου θα φτάσω..όλοι οι δρόμοι κάπου καταλήγουν.

"Ο Κοντορεβυθούλης" -Στοίχοι, μουσική: Ν.Ξυδάκης

Γνώρισα ένα βασιλιά...

Θαρρώ πως είναι ένας βασιλιάς χωρίς κορόνα.
Τρέχει κι'αυτός με τον απλό λαό και αγωνίζεται γι' αυτά που μπορεί να αλλάξουν κάποτε, γι' αυτά που θα κάνουν την μέρα του πιο ενδιαφέρουσα. Εγώ δεν έχω ξαναδεί βασιλιά να κολλάει το πρόσωπο του στην ασπίδα μπάτσου... Και μοιάζει και με τα ατίθασα μαλλιά του σαν γελωτοποιός...εκεί είναι το παράδοξο!
Με μια παιδικότητα στα μάτια και μυστήριες διαθέσεις, συναρπαστικός και συνάμα ισοπεδωτικός.
Μπερδεύει με τα λόγια του όλο τον κόσμο. Πίνει τα κόκκινα merlot του με μισόκλειστα μάτια...

Πως μπορεί να είναι τόσο σκοτεινός και σαδιστής .. Με τις φυλακές του κάστρου του να έχουν μόνο παράθυρα, καθόλου πόρτες. Και'γω για να φύγω πρέπει να το σκάσω απ'το παράθυρο...
Μου αφηγείται παραμύθια δίχως τέλος, καθότι ο ίδιος δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι πρωταγωνιστής σε παραμύθι. Γι'αυτό μάλλον επέλεξε να παίζει τον ρόλο του βασιλιά σε πραγματικό θέατρο, απωθημένο βλέπεις..
Στο θέατρο της ζωής του είναι ένας βασιλιάς φευγάτος, με τις ανθρώπινες σχέσεις κάπου στο παρασκήνιο...
Και να που καβαλάει ποδήλατο και εξαφανίζεται, αντί για το άλογο του. Αυτό κάπου το άφησε σίγουρα... δε θα ξεστόμιζε ποτέ σε απελπισία "a horse...a horse...my kingdom for a horse..." *.

*(Shakespeare's Richard III).